Wesołych Świąt :) Mimo wszystko
David spojrzał na swoją siostrę z miną wyrażającą dezaprobatę. Siedzieli na poduszkach przy stole w ich saloniku i jedli śniadanie. Przynajmniej David jadł. Laura bardziej zajęta była malowaniem paznokci u stóp. Jedną opierała właśnie o kant ławy i machała nad nią dłonią, żeby czerwony lakier szybciej wysechł.
– Więc tak to jest być ujeżdżanym… – rzucił David, poprawiając uścisk na szczupłych udach Iana, którego niósł na baranach.
Chłopak zaczął narzekać na swoje buty po przejściu może paru przecznic, które wyglądały super, ale były diabelsko niewygodne i tak to się skończyło.
– Jaki żarcik, mój kujonie – pochwalił Ian i oplótł go mocniej ramionami. – Spoko, jeszcze będziesz miał szansę się przekonać, jak to jest naprawdę.
Katy nawet nie zdążyła krzyknąć. W jednym momencie poczuła, jak jej obcas o coś zahacza, a w drugim leżała już na chodniku. Ratując się przed upadkiem na twarz, wyciągnęła przed siebie dłonie. Wylądowała na jednej, która piekła ją teraz niemiłosiernie, a do tego czuła ból w nadgarstku. Rozbiła sobie także jedno kolano. Wstała z trudem i popatrzyła za siebie. Obcas jednego z jej pantofli wsunął się w szczelinę w kratce kanalizacyjnej.
Już 1 października :O Jak to szybko mija. Studentom życzę powodzenia na nowym roku, pewnie w większości online.
Martin westchnął ciężko jedynie w myślach. Nie dał po sobie niczego poznać. Na szczęście Shane nie mógł zobaczyć, jak do sali restauracyjnej wchodzi ten dziwoląg, teraz używający pseudonimu Stardust. Był odwrócony do niego tyłem. Martin, który siedział naprzeciwko Shane'a dłubiącego jeszcze z głupim uśmiechem po nagłym pocałunku w swojej przystawce, miał za to doskonały widok na wejście do restauracji. Niemal skrzywił się na widok Luisa, nie dał jednak niczego po sobie poznać. Zawsze coś musiało stanąć mu na drodze do sielanki, jak nie osiemnaście lat małżeństwa, to jakiś świr, który żył przeszłością.
Przepraszam za tak długą przerwę w dodawaniu rozdziałów, ale wciągnęło mnie życie - egzamin i nowa praca w tym samym momencie mniej więcej. Tworzę rozdział, ale mają tam być bardzo, hmmm, namiętne sceny XXX i jak już tak siądę wieczorem przez komputerem, to wychodzą mi jakieś takie suche wióry :/ Nie mogę tej kaszany wam zaprezentować po prostu :D
Sorry za opóźnienie, ale się staram!
Trzymajcie się zdrowo!
Plan państwa Stormare był inny. Chcieli porozmawiać z dziećmi wieczorem, po ich powrocie ze szkoły. O ile David przy śniadaniu był jak zwykle tak samo nieobecny umysłem, jak to u niego często bywało, to Laura miała znacznie więcej empatii. Szybko zauważyła, że coś między rodzicami się zmieniło. Nawet przestali udawać, że się sobą interesują. Żadnego „Kochanie, dolać ci jeszcze kawy”? Nic. Głucha cisza.
– No, to co jest?
Państwo Stormare popatrzyli po sobie, a potem kazali bliźniakom przejść do salonu. David zauważył, że spóźnią się do szkoły. Nie musieli dzisiaj iść. Mogli zostać w domu albo spędzić ten dzień jakkolwiek inaczej. Dostali pozwolenie od matki.
Rozdzielili się z Laurą zaraz po opuszczeniu hotelu. Poszła do Juliusa. Bliźniaki stwierdziły, że nie ma po co wracać do domu, bo czeka ich tam jedynie opieprz od starego. Równie dobrze mogli spędzić noc poza nim i wrócić dopiero rano. I tak już sobie nagrabili, niewiele więc to zmieni. Ian i David szli więc teraz do domu tego pierwszego pustą ulicą, już dawno zapadł zmierzch.
W telewizji tylko jeden temat, to ja może sobie odpuszczę :)
