Przeszłość Santy Boy'a - część I - Pan i władca

Zapowiedziana pierwsza część historii o Sancie Boy'u. Ostrzegam, że dzieją się tam rzeczy dziwne i że jest długie i hmmm... nie powinnam pisać, że nudne? Ale jak ktoś od BL oczekuje tylko seksu i samych gejów jako bohaterów, to może czuć się zawiedziony. Napiszcie, czy następnie chcecie kolejną cześć bonusu, czy rozdział. Przypominam o magicznej liczbie 2 komentarzy :)

odłoga oraz ściany wyłożone były białymi, drobnymi płytkami. Fuga między nimi, niegdyś także biała, teraz poszarzała od silnych chemikaliów odkażających. Migająca świetlówka jeszcze bardziej upodabniała to miejsce do publicznej toalety na dworcu. Tam również każdy centymetr był wyszorowany drażniącą nozdrza chemią, ale człowiek i tak chwytał klamkę przez chusteczkę. Rosse, której głowa była teraz pełna takich przemyśleń, podciągnęła niżej szpitalną sukienkę otrzymaną po porodzie. Była ona tak krótka, że nie zakrywała niczego, a było naprawdę dużo do ukrycia. Pielęgniarki nie pozwoliły założyć Rosse majtek, żeby nie zwiększać szansy na jakąś paskudną infekcję. Ciekło z niej z dołu i z góry, a migrenę podjudzał nieustanny płacz. Na porodówce płakał każdy. Płakały matki w szoku poporodowym, płakały dzieci z pełną pieluchą, z jakiegoś powodu płakali ojcowie i dziadkowie, których nawet nie wpuszczano na sale. Można by pomyśleć, że ten korowód okropności zatrzymują słodkie pyszczki nowo narodzonych dzieci. Nic bardziej mylnego. Wszystkie noworodki były jakby żywcem wyjęte z teledysku Marilyna Mansona, który za dwie dekady zmieni na zawsze obraz amerykańskiej popkultury. Sine i pokraczne jakby złożone z niepasujących do siebie części różnych lalek.

Na oddziale położniczym w szpitalu w West, sennej mieścinie w północnym Teksasie, wśród szarości ścian i fioletu nowych ludzi wzrok wszystkich przyciągał jeden, różowy punkt. Córka Rosse bardzo szybko zmieniła odcień na bardziej przyjazny dla oka, miała też gęste, ciemne włoski i była pulchniutka jak prosiaczek. Z każdą godziną panna Hamilton nabierała przekonania, że warto było tak cierpieć i pokłócić się już chyba na wieczność z ojcem. Przecież nawet salowa powiedziała, że to jedno z najładniejszych urodzonych tu dzieci. Rosse poprawiła kocyk na ciałku śpiącej w łóżeczku Leny i z trudem odwróciła się na drugi bok. Triumfalny uśmiech momentalnie wpełznął na je usta, bo obok niej leżała kobieta, która uleczyła Rosse ze wszelkich kompleksów. Przestały jej nawet przeszkadzać nadprogramowe kilogramy. Gdyby nie one wyglądałaby podczas ciąży jak ta kobieta. Jak matka obcego. Jej anatomia zredukowałaby się do chudych, żylastych kończyn i tak napęczniałego brzucha, jakby miał zaraz pęknąć przebity szczękami małego kosmity. Teraz kobieta wyglądała jak zużyty żywy inkubator, a jej sine dziecko z wielką łysą łepetyną i wyłupiastymi oczami było paskudne, jak na hollywoodzkiego kosmitę przystało.

Kobieta kilkukrotnie wychodziła na korytarz, nieporadnie próbując zakryć to, czego krótka szpitalna sukienka nie zasłaniała, by na chwilę spotkać się z liczną rodziną. Jednak ojciec małego obcego się nie pojawił. To jeszcze bardziej podbudowywało Rosse na duchu. Mąż kobiety przyszedł w odwiedziny dopiero cztery dni po porodzie. Zwyczajny urzędas z neseserem, sweterkiem w serek i przylizanymi włosami. Nie przyniósł ze sobą standardowych kwiatów i czekoladek. Popatrzył na swojego małego kosmitę, nawet go nie dotykając. Potem odwrócił się i ujrzał idealnego bobasa jak z reklam pampersów.

– Nie mogłaś urodzić czegoś bardziej jak to? – zapytał żonę, wskazując na małą Lenę Hamilton.

Odpowiedział mu ledwie słyszalny szept, który Rosse usłyszała tylko dlatego, że niebezpiecznie daleko wychyliła się ze swojego łóżka.

– Następne będzie ładniejsze, obiecuję. Postaram się.

– Mam nadzieję – odparł urzędas i wyszedł z sali.

Rosse następnego dnia wypisała się ze szpitala i wraz z córką wróciła do domu. Różowy, idealny bobas zmiękczył serce jej ojca, który postanowił nie wydziedziczyć swojej jedynej córki. Co więcej, w parę miesięcy po porodzie Rosse Hamilton zamieszkała wraz z Leną w kupionym przez rodziców domku jednorodzinnym. Jej sąsiadami okazali się nie kto inny, jak mały kosmita, jego inkubator oraz łysiejący kreator w sweterku w serek. Obca rasa z domu obok nazywała się Biel.

1

Rosse odpaliła papierosa i oparła się o piekarnik. Lekarz jak mantrę powtarzał przy każdej wizycie, że z jej płucami powinna natychmiast i definitywnie rzucić ten paskudny nałóg i, na Boga, próbowała, ale ten niewdzięczny bachor doprowadzał ją do rozpaczy. Przed momentem Lena wyleciała z domu jak z procy, nie zapominając o standardowym „nienawidzę cię” i głośnym trzaśnięciu drzwiami. Rosse wydmuchała dym przez nos i odwróciła się, by spojrzeć na podwórze między listewkami żaluzji. Jej córka w tych strasznych, obszarpanych spodenkach, które zrobiła sobie sama za pomocą nożyczek oraz super modnych i drogich marmurkowych dżinsów, stała obok Obcego z sąsiedniego domu. Dzieciak szybko strzelił do góry niczym kanadyjska osika. Jego długie bardzo chude nogi w podobnych, obszarpanych spodenkach budziły u Rosse jednocześnie zazdrość i zmieszanie. Równie dobrze to ten dzieciak mógł biegać po pokładzie Nostromo w tym paskudnym kostiumie zamiast jakiegoś Nigeryjczyka.

Tymczasem Marshall, bo tak miał na imię chłopak – Obcy, odpędzał się od Leny niczym od natrętnej muchy. W każdy inny weekend po paru kuksańcach i niewybrednych żartach z tego mikrusa w końcu, z wielką łaską, zabrałby ją ze sobą, ale dziś była pierwsza sobota miesiąca. Nikt nie mógł tego zobaczyć.

– Idź lepiej przeprosić matkę, bo znów nie odstaniesz obiadu, pętaku – prychnął i wbił dziewczynie palec w bark. – Same kości!

– Każdy ma tu same kości! – odparła Lena i pomasowała bolące miejsce.

Była bardzo szczupła, wręcz zachudzona, więc wszystkie ubrania wisiały na niej jak worek, co doprowadzało jej matkę do rozpaczy. Podobnie jak gust dziewczyny. Była typową chłopczycą w porozciąganych podkoszulkach.

– A na głowie co ci się stało?

Marshall chwycił ją za krótkie, krzywo ścięte włosy. Zaśmiał się paskudnie i wystawił język, gdy bezowocnie próbowała się wyrwać.

– No zostaw! – jęknęła i trzasnęła go dłonią w przedramię.

– Nie mów do mnie jak do psa!

Zaatakował szybko jak kobra, z nowym pokładem zaciętości. Po chwili oboje wylądowali na trawniku. Lena szybko zrobiła się cała czerwona, bo nie mogła zaczerpnąć tchu ze śmiechu. Miała gilgotki na szyi, co Marshall szybko odkrył i wykorzystał.

– I o to twoja matka się tak darła? – spytał, gdy już przestali się turlać po trawie i wskazał na włosy, które Lena starła się bez efektu przygładzić dłonią. Krzywa grzywka sięgała połowy czoła, a kępka na czubku głowy sterczała jak szczypiorek.

– O to – przyznała Lena, po chwili dodając: – i o budyń.

– Budyń? – prychnął Marshall. – Bo zjadłaś budyń przed obiadem?

Boże, oddałby wszystko, żeby mieć takie problemy. Miał podać rękę temu pętakowi, bo nadal siedziała na ziemi, ale uznał, że nie zasłużyła. Budyń, kurwa.

– Nie, o to, że nie zjadłam.

Już jej nie słuchał. Podszedł do swojego porzuconego na podwórku roweru i sprawdził opony. Budyń. No aż go trzepało. Mały, rozpieszczony bachor, który nie zna życia. Matka kazała mi zjeść budyń, ta wredna suka, więc wykrzyczę jej w twarz, że jej nienawidzę i trzasnę ostentacyjnie drzwiami. Zaczekam teraz na mojego rycerza, który wyzwoli mnie z tego ucisku. Oto ja, Don Juano–Srano, pogromca czekoladowych deserów ze skrobiowych zagęszczaczy. Z wisienką pośrodku. O ja, nieszczęśliwa. Cały najeżony, wsiadł na rower i zjechał z chodnika na szeroką ulicę, wzdłuż której stały rzędy podobnych do siebie małych domków, zamieszkałych głównie przez pracowników miejscowej fabryki nawozów i ich rodziny.

– Hej, zaczekaj na mnie!

– Wypchaj się budyniem! – warknął do dziewczyny, która próbowała go dogonić, pedałując co tchu.

Prawie sam się wywalił, gdy usłyszał za sobą trzask i krzyk dziewczyny. Zahamował gwałtownie i spojrzał do tyłu. Lena leżała na chodniku obok czerwonego roweru, którego przednie koło wciąż się kręciło. Przez chwilę wahał się, czy po prostu nie olać idiotki i pojechać dalej, jednak zawrócił.

– Coś sobie zrobiłaś? – spytał i kucnął przy dziewczynie.

Lena dźwignęła się do siadu i spojrzała na wnętrze dłoni, które obtarła sobie o beton, gdy ratowała się przed upadkiem na głowę. Łokieć też ją trochę pobolewał, ale nawet nie krwawił. Była tylko trochę obolała w paru miejscach.

– Nie.

– To dobrze, pętaku – odparł Marshall i poczochrał ją po głowie. – Dawaj w górę.

Pomógł jej wstać i podniósł rower. Nie wyglądał na bardzo uszkodzony. Założył z powrotem łańcuch, brudząc sobie przy tym palce smarem.

– Obręcz jest chyba skrzywiona. Wycentrują ci w sklepie. Jak nic ci nie jest, to ja jadę. – Oddał dziewczynie kierownicę i maznął jej twarz smarem, który miał na palcach. – Uważaj następnym razem, pętaku.

– Hej! – zawołała z oburzeniem Lena i przejechała dłonią po twarzy, tylko bardziej rozsmarowując brud. Miała nadzieję, że nie zaczęła się rumienić.

Chyba umarłaby ze wstydu, gdyby Marshall to zauważył i ją wyśmiał. I tak prawie zeszła na zawał, gdy turlali się po trawie. Pewnie dziś w nocy w ogóle nie zaśnie. Nie pozwolą jej na to motylki w brzuchu, które powrócą, gdy będzie wspominać każde, najdrobniejsze, najprzelotniejsze zetknięcie się ich ciał.

– Chcę z tobą pojechać. Jedziesz do babci, prawda? – spytała. – Nie możemy odwiedzić jej razem?

Babcia pewnie by się ucieszyła z odwiedzin kogoś poza nim, pomyślał Marshall. Nikt z rodziny jej nie odwiedzał, jakby uznali, że już nie żyje. Od trzech lat do kolekcji świątecznych kartek nie dołączyły żadne nowe. Wszyscy zapomnieli o Marii Biel, bo była stara, chora i biedna. Bezużyteczna. No i chociaż raz to nie on musiałby wysłuchiwać o tym, jaki jest zachudzony.

– No dobra – zgodził się.

Marshall musiał pedałować za ich dwoje, ale na szczęście do domu spokojnej starości było tylko parę ulic. Za nic by się nie przyznał, że porządnie się zmęczył, wożąc tego chudzielca na bagażniku nad tylnym kołem. Rower Leny zostawili u sąsiada. Drugą niedogodnością wspólnej jazdy było to, że czuł jej cycki, choć może to za duże słowo, na plecach, gdy się go trzymała. Przygotował w głowie kilka wrednych żartów, ale postanowił przemilczeć temat. Gruczoły mleczne sąsiadki to było dla niego trochę za dużo, a do tego babki zawsze wszystko brały na poważnie i się obrażały. Nic by się nie stało, gdyby powiedział do kumpla „ty fiucie”. Porechotaliby sobie tylko. Z drugą płcią tak to nie działało. Laski były jakieś inne. Zresztą, pętak jakoś dziwnie się wiercił na bagażniku, próbując ograniczyć kontakt ich ciał, a jednocześnie nie stracić równowagi. Na szczęście jazda nie była długa. Po paru minutach pedałowania zza drzew wyłoniła się fasada dwupiętrowego budynku z szerokim podjazdem.

Marshall porzucił swój rower na wypielęgnowanym trawniku, którego intensywna zieleń podtrzymywana była przez system zraszaczy. Wielu pewnie się na to nabierało. Przecież to był taki piękny dom z takim pięknym, zielonym trawnikiem. Skoro z trawą sobie radzą, to pewnie z przygłuchym emerytem także. Poziom trudności podobny. Trawnik był tylko przynętą. Świecącym wabikiem na czubku głowy ryby – wędkarza. Jasny korytarz też nie budził podejrzeń, a mydło w toalecie dla gości pachniało wyjątkowo ładnie. Aż budziło zazdrość. Na końcu jasnego korytarza znajdowały się drzwi, zza których nie wychodziło się żywym, jak ze szczęk ryby – wędkarza.

Gdy szli pustym korytarzem, odgłos ich kroków odbijał się od pomalowanych na kremowo ścian. Drzwi do biur były otwarte z powodu nieznośnego upału podczas teksańskiego lata. Wiatraki pracowały na pełnych obrotach. Lena miała dziwne odczucie, że kolejne pary oczu przyglądają im się trochę za bardzo. W ostatnim biurze przed drzwiami – paszczą rezydowała szefowa pielęgniarek.

– Och, Marshall znów przyszedł odwiedzić swoją babcię. Jaki dobry chłopiec – zaświergotała. – I przyprowadził swoją dziewczynę.

Kobieta uśmiechnęła się miło do Leny, wykrzywiając usta pomalowane nierówno jaskraworóżową szminką. I znów to wrażenie, jakby za słodką miną i słodkimi słowami kryło się prawdziwe znaczenie nieczytelne dla postronnych, do których należała Lena.

– Znasz kod, Słońce.

Marshall wystukał cyfry na konsoli i po chwili zamek otworzył się z głośnym trzaskiem. Po drugiej stronie drzwi był już inny świat, bez klimatyzacji i beżowych ścian. Powietrze też było jakby inne. Przesiąknięte dziwnym zapachem towarzyszącym starości.

– Tylko ty możesz tu wchodzić? – spytała Lena, rozglądając się po korytarzu.

– Tak. Rodziny korzystają zwykle z sali odwiedzin. Po tamtej stronie drzwi – odparł Marshall, prowadząc ich do odpowiedniego pokoju. – Mam wtyki u dyrektora.

To znów był ten ton. Taki sam jak u sekretarki. Za słowami kryło się coś jeszcze, czego Lena nie umiała odczytać. A może za dużo sobie wyobrażała. Porzuciła rozmyślenie, bo o to weszli do małego pokoju z brązowym dywanem na podłodze i zielonymi, krzywo przyklejonymi tapetami. Na kanapie siedziała starsza kobieta – siwa, pomarszczona i gruba, jak one wszystkie. Gdy weszli, spięła się i szybko włożyła coś w zagłębienie pomiędzy oparciem i siedzeniem. Zaraz jednak napięcie zniknęło z jej twarzy, zastąpione radością.

– Jesteś, Marshall. Odwiedziłeś mnie, starą babcię. Na pewno miałeś lepsze rzeczy do roboty – powiedziała.

– Nie zaczynaj, babciu – jęknął chłopak i uwalił się na kanapie obok niej. Nogą odsunął rozchwianą ławę zawaloną opakowaniami po lekach i starymi gazetami. – Siadaj obok.

Lena posłusznie zajęła miejsce na skraju brązowej kanapy. Poduszki ze szwami nadawały się do czyszczenia, podobnie jak zaplamiony dywan. Na meblach spoczywała warstwa kurzu. Lena spodziewała się rumianej staruszki, robiącej na drutach w wiklinowym fotelu. Jednak zamiast amerykańskiego snu zastała amerykański koszmar.

– I co to za pannicę zabrałeś ze sobą? A ja nie ma dla was żadnych ciastek – zasmuciła się kobieta. – Goście, a ja taka nieprzygotowana.

– Och, babciu – sapnął Marshall, po raz tysięczny słysząc to samo. – Ciastka mamy w każdym sklepie. Poza tym ona nie je ciastek, bo się boi, że zgrubnie.

To było perfidne zagranie, ale chociaż raz nie chciał słuchać o tym, że żadna kobieta go nie zechce, jeśli będzie taki wątły. A z długimi włosami wygląda jak jakiś przestępca z ulicy. Lenę rzucił na pożarcie, a sam włączył telewizor na powtórkę odcinka „Star Trek: Następne pokolenie”.

– Kochanie, rzeczywiście same kosteczki – zmartwiła się staruszka. – A to bardzo niedobrze. Szczególnie u kobiet. Jeśli będzie taka chuda, to będziesz miała problemy z ciążą.

Marshall siłą zdusił parsknięcie i zezował na Lenę. Od początku siedziała zgarbiona, teraz dodatkowo oplotła się ramionami, jakby próbując ukryć swoje ciało. Spuściła wzrok na podłogę.

– Mama mówi podobnie – przyznała cicho.

– To mądra kobieta – stwierdziła babcia bez cienia wątpliwości w głosie. – Musisz spodobać się mężczyźnie. Oni zwracają uwagę na takie rzeczy. Chcą mieć zdrowe dzieci.

– A może ja nie chcę mieć dzieci – bąknęła Lena nieco odważniej, nadal jakoś dziwnie zwinięta na kanapie.

To pojechała z grubej rury, pomyślał Marshall. Popatrzył na babcię, która teraz zrobiła minę, jakby coś weszło jej pod protezę zębową i niemiłosiernie uwierało. Czyli zmieniła stronę kasety. To było dla niego za dużo. Wyłączył telewizor w momencie, gdy babcia rozpoczęła swoje kazanie.

– Bóg tak stworzył...

Z tym by się Marshall kłócił, ale z babcią nie zamierzał. Była dla niego jak matka, tylko że milsza. Jedyna osoba, przed którą płakał. Jedyna, przy której czuł się całkowicie bezpiecznie, pewny jej bezwarunkowej miłości. Zasłużyła na szacunek i na to, by trzymać mordę zamkniętą w odpowiednich momentach. Nie mógł jednak zostawić tak Leny, która błagała go wzrokiem o pomoc. Nie był aż takim chamem.

– To ja pójdę teraz do dyrektora – stwierdził i podniósł się z kanapy. – Lena z tobą zostanie.

– Do dyrektora? Ach, tak, tak – przypomniała sobie babcia. – Pielęgniarki mówiły, że mu pomagasz w biurze.

– Właśnie – odparł, ponownie używając tego dziwnego tonu. – To ja idę, a ty, babciu, opowiedz Lenie o wojnie. Ma z tego wypracowanie.

Może babcia nie pamiętała, co robiła wczoraj, ale wspomnienia o wydarzeniach sprzed półwiecza nie wyblakły w jej umyśle ani o ton. O swojej młodości w Polsce mogła opowiadać godzinami, a Marshall, który był jej jedynym słuchaczem, znał opowieść staruszki na pamięć. W końcu słuchał jej co tydzień od nowa. To nie przeszkadzało mu uwielbiać tych historii z nową mocą za każdym razem. Babcia zasługiwała na coś więcej niż mały, zakurzony pokoik, ale on nie mógł jej tego dać. To było bardzo frustrujące.

Kobieta wyciągnęła chusteczkę zza poduchy i wysiąkała nos. W jej głowie zboże znów się rozszumiało, a żarna poszły w ruch. Marshall zamknął za sobą drzwi i ruszył w stronę drzwi – paszczy. Gdy znów przechodził koło gabinetów, czuł, że wszystkie oczy bacznie go obserwują. Do drzwi dyrektora odprowadziło go kilka znaczących chrząknięć i kaszlnięć. Tak, wiedział, że się spóźnił. Babcia była przekonana, że to jej syn, a ojciec Marshalla, pokrywa koszty pobytu w domu opieki. Matka myślała, że idą na to pieniądze z emerytury. Ojciec uiszczał nimi jedynie połowę należności, a resztę pokrywał Marshall. Nigdy nie zapytał, skąd jego syn miał tyle pieniędzy. Liczyło się tylko kilkaset dolców więcej w kieszeni. Marshall nacisnął klamkę i wszedł do środka bez pukania. To on był tutaj panem, nie musiał prosić o pozwolenie.

Dyrektor stał tyłem do niego i spoglądał przez okno z rękoma zaplecionymi na plecach. Wiatrak pracował na pełnych obrotach. Brązowa marynarka zwisła z krzesła dosuniętego do biurka. Dziś było naprawę gorąco. Krople potu zraszały łysiejącą głowę czterdziestoletniego mężczyzny. Gdy odwrócił się na dźwięk otwieranych drzwi, Marshall ujrzał mokre plamy na białej koszuli w miejscach pach.

***

Ojciec był wielkim mężczyzną jakby wyciosanym ze skały. Kanciastym i surowym, ale w jego wnętrzu tętniło krystalicznie czyste serce, jak podziemne źródło. Jego pierwsza żona zmarła na tyfus w dziewiątym miesiącu ciąży. Już najwcześniejsze wspomnienie mojej matki to wychudzona kobieta garbiącą się w cieniu ojca. Jakby od zawsze była stara. Szybko się męczyła i miała narośl pod piersią. Ojciec nie pozwalał jej pracować w polu, dlatego zajęła się zielarstwem. Chłopi przychodzili do naszych czworaków, zostawiali ser albo kurę, a wychodzili z wiązką ziół lub garścią nasion. Przychodzili do niej, bo miejscowy felczer żądał za swoje usługi miesięcznych zarobków. Resztę czasu matka przeznaczała na wychowanie swoich trzech córek. Nasze koszule były najbielsze, a warkocze młodszych sióstr najrówniejsze. Ojciec zaś przeczulony po śmierci pierwszej żony i nienarodzonego dziecka ganiał nas codziennie nad jezioro, abyśmy się dokładnie umyły, dlatego byłyśmy najbielsze, najczystsze i pachniałyśmy ziołami.

***

Marshall podszedł do biurka i przewrócił kubek z herbatą. Płyn rozlał się po leżących wolno kartkach i zaczął skapywać na podłogę. Ciało dyrektora drgnęło na ten widok. Spojrzał na zaciśnięte usta wysokiego chłopaka przed sobą i przełknął ślinę pod jego twardym wzrokiem pełnym pogardy.

– Dlaczego to zrobiłeś? – spytał z wyrzutem w głosie.

– Ja? – zdziwił się Marshall i zbliżył się parę kroków. – Mówisz, że ja to zrobiłem?

– Przecież widziałem.

Marshall zbliżył się jeszcze bardziej do mężczyzny i nagle chwycił go za gardło. Za każdym razem pragnienie, aby przestać udawać i zobaczyć w oczach tego zboczeńca prawdziwy strach, stawało się coraz silniejsze. I coraz trudniejsze do opanowania.

– Oskarżasz swojego pana? – spytał ostro. – Przyznaj, że ty to zrobiłeś.

– Nie...

Rozglądnął się po pomieszczeniu w poszukiwaniu gadżetu, który tym razem przygotował mężczyzna. Po chwili na krześle pod ścianą dojrzał metalową smycz wraz z obrożą. Miała nawet medalik z imieniem. Jak twoja żona wyjdzie dzisiaj na spacer z waszym psem, skoro podpieprzyłeś mu smycz, stary zboku? – prychnął w myślach. Popatrzył na zaczerwienioną twarz mężczyzny. Był obrzydliwy.

– Niedobry z ciebie pies. Zasługujesz na karę – powiedział ostro i podszedł do krzesła.

***

Pałac, który zamieszkiwało hrabiostwo, otoczony był polami, na których pracowaliśmy. Prócz skrawka ziemi i krowy nie mieliśmy nic własnego. Za dwoma stawami przedzielonymi groblą park krajobrazowy otaczający pałac przeistaczał się w las, w którym dorastały półdzikie jelenie hodowane przez dziedzica. Gdy ktoś wbrew zakazowi przeskoczył drewniane ogrodzenie, bestie obserwowały zza drzew natręta, łypiąc wielkimi czarnymi oczami. Ja się nie bałam jak inne dziewczyny, więc chodziłam zbierać tam maliny. Gdy jelenie podeszły za blisko, ciskałam w nimi kamieniami. Zwykle wtedy rozpierzchało się we wszystkie strony. Kiedyś trafiłam młodego koziołka prosto w głowę, a on nie uciekł. Po chwili jego poroże wbijało się w mój bok. Nadal mam tam bliznę. Po tym tata zabronił mi chodzić do lasu i wysłał do miasta, abym się uczyła na krawcową. Praca na polu zaczynała się o świcie, a kończyła o zmierzchu. Pracowali wszyscy, młodzi i starzy. Kobiety zawijały niemowlęta, dawały im do ssania tkaninę nasączoną mlekiem makowym i kładły na miedzy. Była tam pszenica, ziemniaki i wysokie jak dwóch ludzi konopie na włókna. Ludzie zataczali się, gdy wracali z koszenia. A potem hrabiostwo wyjechało na Wschód, pałac pozostawiając w rękach zarządcy. Wszyscy mówili, że idzie wojna.

***

Dyrektor klęknął na podłodze i na czworakach podszedł do krzesła. Marshall ubrał mu psią obrożę i spojrzał na medalik.

– Więc nazywasz się Rex? – spytał, a gdy nie uzyskał odpowiedzi, pociągnął za smycz, co spowodowało zaciśnięcie się obroży na szyi dyrektora. – Odpowiadaj, psie, gdy cię o coś pytam!

– Mam na imię James.

– Kłamiesz! Tutaj pisze Rex! – Marschall uderzył mężczyznę skórzaną rączką smyczy w pośladek. – To jak jest?!

Dyrektor zaskomlał i wypiął się bardziej w stronę Marshalla. Jedną ręką zaczął sobie rozpinać pasek od spodni.

– James – wyskamlał. – Mam na imię James.

– Sugerujesz, że twój pan nie umie czytać?! – spytał chłopak karcącym tonem.

Kolejne razy padły już na odsłonięte pośladki dyrektora. Były blade i owłosione. Uderzenia pozostawały różowe ślady na skórze. Marshall uśmiechnął się do siebie, gdy jęki bólu zaczęły być prawdziwe.

– To jak się nazywasz, psie?! – zapytał ponownie.

Dyrektor zaskuczał, obrócił się w miejscu niczym prawdziwy pies i przytulił do nogi swojego pana. Przeciągnął językiem po szczupłej łydce. Marshall popatrzył na niego z góry. W przeciwieństwie do mężczyzny nie czuł podniecenia, ale sprawianie mu bólu przynosiło poczucie satysfakcji. Odepchnął go butem i uderzył rączką smyczy w łysą głowę.

– I co się tak podlizujesz? – prychnął z pogardą. – Pytam, jak się nazywasz!

Dyrektor usiadł na podłodze i zrobił zamyśloną minę. Garniturowe spodnie miał w kostkach, więc Marshall miał dobry widok na jego pobudzonego penisa. Stary, niewyżyty zboczeniec.

– Rex? – odparł pytająco dyrektor i spojrzał błagalnie na chłopaka.

– Mnie się pytasz, psie? Głupi jesteś, co? – parsknął chłopak. Zrzucił z biurka papiery i otwartą dłonią uderzył parę razy o blat. – To może przynajmniej sztuczki umiesz robić? No, wskakuj.

Okręcił sobie koniec smyczy parę razy wokół dłoni. Metalowa obroża zaczęła zaciskać się na szyi dyrektora, co zmusiło go do uniesienia się do klęku. Jego biała koszula była już całkiem przepocona i lepiła mu się do pleców. Oparł się dłońmi o krawędź biurka i popatrzył na swojego pana. Marshall uderzył z głośnym trzaskiem skórzanym końcem smyczy o biurko.

– Właź! – syknął.

Dyrektor zawahał się. Spojrzał w stronę drzwi do gabinetu. Czuł wzrok nastolatka pełen wzgardy na sobie. Jego białe zęby lśniły w prześmiewczym uśmiechu między pasmami czarnych włosów, które spadły mu na twarz. To nie była żadna gra, dlatego to było takie dobre. Marshall zauważył jego niepewne spojrzenie. Uśmiechnął się wrednie.

– Zastanawiasz się, czy zamknąłem drzwi? – spytał. – Tak. Też mam swoją dumę. Nie chciałbym, żeby ktoś mnie zobaczył z tym starym knurem, który chciałby być psem. A teraz wskakuj na biurko!

Dyrektor nie wyglądał na przekonanego, ale w końcu niezgrabnie wszedł na mebel. Pomyślał o tym, jak by to było spuścić się na raport miesięczny, a potem zlizać z niego spermę, przyciskany do biurka za głowę przez nastoletniego chłopca. Marshall nie pochwalił swojego psa. Oparł się nonszalancko o biurko i od niechcenia zaczął grzebać w kubkach z artykułami biurowymi w poszukiwaniu czegoś użytecznego.

– Zastanawiasz się – rzucił – jakby to było, gdyby teraz przez te drzwi weszła twoja żona z foremką pełną lazanii? Co by zrobiła, gdyby ujrzała cię stojącego na czworaka na biurku w samej koszuli ze sterczącym fiutem? Uciekłaby z krzykiem prosto do pastora? A on na nabożeństwie pokiwałby na ciebie swoim boskim palcem. Setki par oczu zwróciłyby się w twoją stronę. Setki palców wskazałyby na ciebie. Setki ust mówiłby „To on, zboczeniec!”.

Z twarzy dyrektora w jednym momencie odpłynęły wszystkie kolory. Przestraszonym wzrokiem spojrzał w stronę drzwi, a później na twarz chłopaka, który była teraz znacznie bliżej. Chciał zeskoczyć z biurka, ale Marshall był na to przygotowany. Obroża zacisnęła się wokół szyi, podduszając mężczyznę, który wydał z siebie rzężenie. Załzawionymi oczami spojrzał na twarz swojego pana, którą wykrzywiał wredny uśmiech.

– I co teraz? – spytał chłopak.

***

Kazali zostać tam, gdzie się było, ale ja nie mogłam zostawić rodziny. Całą drogę od krawcowej przebiegłam co sił w nogach. Pierwszy, zwiadowczy samolot nadleciał, gdy przebiegałam przez pole. Może Niemiec myślał, że idę kogoś zawiadomić, a może zrobił to dla zabawy, ale ostrzelał mnie z karabinu. Padłam na ziemię i zakryłam głowę rękami. Na szczęście mnie nie trafił. W opuszczonym pałacu zrobili sobie bazę. Jeden człowiek z miasta przyniósł papiery, które mówiły, że jego dziadek był Niemcem, więc ustalono go nowym zarządcą, chociaż nie miał pojęcia o uprawianiu ziemi. Dorośli nazywali go folksdojcze. Kazali wszystkim z czworaków zabrać żarna, abyśmy sami nie mogli robić mąki. Ojciec ukrył nasze w sianie, a zarządcy oddał dwa obrobione kamienie. Głupiec nawet nie wiedział, jak wyglądają żarna! Potem nastały lata głodu. Niemcy zabierali wszystko i kazali pracować ponad siły. Ale ja się ich nie bałam! Sama zgłosiłam się do powożenia końmi, gdy były wykopki ziemniaków. Było już ciemno, a Niemiec z karabinem jechał obok mnie na koniu. Gdy nie patrzył, sięgałam do tyłu i zrzucałam ziemniaki z wozu do rowu. Tam zbierały je ukryte w trawie dzieci. Mógł mnie nawet za to zastrzelić, ale nie chciałam, żeby moje młodsze siostry chodziły głodne! A później przyszła ruska armia. Młodzi chłopcy, obszarpani i bez butów. Wygłodzeni jak psy. Rozbiegli się po czworakach i wyżarli wszystkie zapasy. Jeden młody upił się u nas, a potem zaczął dobierać się do mojej siostry. Ojciec poszedł do oficera na skargę. Ten kazał wywlec chłopaka za dom, wyciągnął mu dokumenty z munduru, a potem strzelił w głowę. Pewnie jego matce powiedzieli, że zginął, walcząc. Ojciec nie mógł sobie wybaczyć, że ten młody chłopak został zastrzelony przez niego. Płakał, kopiąc dla niego grób. To był pierwszy raz, gdy widziałam, jak ojciec płacze. A potem ja sprawiłam, że płakała matka. Błaga, żebym nie wyjeżdżała, ale ja nie mogłam zostać. Co niby miałabym tam robić? Tam nie było niczego. Pociągi były tak obładowane, że ludzie siedzieli nawet na dachach. Pojechałam na Ziemie Odzyskane w poszukiwaniu pracy, a znalazłam męża. Był dobry i ładny, o złotych włosach. W czasie wojny wywieźli go do pracy w niemieckiej fabryce. Podawali mu tam zastrzyki, aby nie doszło do mieszania się ras. One go zabiły. Gdy ja rodziłam dziecko, on w tym samym szpitalu umierał na białaczkę. Był taki młody. Potem z Ameryki przypłynął jego brat, żeby się nami zająć. Ożenił się ze mną i zabrał nas do siebie. Dobry to był człowiek.

***

Dyrektor szarpnął się na tyle mocno, że stoczył się z biurka. Upadł boleśnie na kolana i rzucił się w stronę drzwi. Marshall, który wypuścił na chwilę smycz, szybko odzyskał rezon i nie pozwolił mu na to. Chwycił za łańcuch, owinął go sobie wokół ręki i przygniótł mężczyznę do ziemi kolanem.

– Gdzie to się wybieramy? – wysyczał mu do ucha.

Kołnierzyk koszuli nie będzie w stanie zakryć czerwonych śladów, który powstały na ściskanej przez obrożę szyi dyrektora. W żałosnej próbie mężczyzna przejechał palcami po wyłożonej zielonym linoleum podłodze. Łzy spływały mu po policzkach.

– Spokój, psie! – warknął Marshall i usiadł na nim okrakiem, wciąż mocno ciągnąc za smycz. – I patrz, jaki bałagan zrobiłeś. Powinniśmy zwołać sprzątaczkę, aby wytarła podłogę. Która dzisiaj pracuje? Ann czy Betty? Nie wiesz? To spróbujmy zawołać.

Dyrektor zaskomlał i przekręcił głowę, by spojrzeć z przerażeniem w oczach na chłopaka. Ich błagalny wyraz tylko podjudzał jego pana.

– Ann! Ann! No, dlaczego nie wołasz?! – warknął i uderzył go smyczą po nagich, zaczerwienionych pośladkach. – Ann!

– Nie, nie! – wycharczał błagalnie dyrektor. – Zrobię wszystko!

– Wszystko? Oczywiście, że zrobisz wszystko, bo jesteś moim psem! – warknął Marshall.

Zszedł jednak z mężczyzny i obserwował, jak ten człapie na czworaka do drzwi, aby przekonać się, że te są zamknięte. Jego drogę na zielonym linoleum znaczyła smuga spermy. Marshall roześmiał się i oparł o biurko, chwytając jego brzegi dłońmi.

– Dobrze, to teraz pokaż mi, jak robisz wszystko.

***

Dyrektor przyglądał się pręgą na szyi w podręcznym lusterku wyciągniętym z szuflady, gdy Marshall doprowadzał się do porządku. Na razie owinie się apaszką, ale nie miał pojęcia, jak wytłumaczyć to żonie. Przecież nie będzie spał w golfie przy tych upałach. Będzie musiał rozpętać jakąś porządną kłótnię, aby Elizabeth wraz z dziećmi wyprowadziła się na parę dni do matki. Może o olej w samochodzie. Przypomniał sobie o chłopaku, gdy ten był już przy drzwiach.

– W zakładzie mamy nowy regulamin opłat – powiedział formalnym tonem, jakby przed paroma minutami nie skuczał u stóp chłopaka. – Teraz trzeba płacić co dwa tygodnie.

Znów zza otwartych drzwi biur obserwowały go kolejne pary oczu. W niektórych oprócz pogardy widział też wdzięczność. Przez parę najbliższych dni dyrektor powinien być znacznie mniej opryskliwy. Uśmiechnął się, gdy zobaczył minę Leny, która jak zaczarowana przysłuchiwała się słowom babci. Twarz starszej kobiety przyjęła zatroskany wyraz.

– Co się stało, kochanie? – spytała, mimo że nie nic nie powiedział. – Czemu jesteś smutny? Taki dobry chłopak jak ty nie powinien chodzić smutny. Chcesz cytrynowego cukierka? Zupełnie o nich zapomniałam. Lenie bardzo smakowały.

– Nie, dziękuję – odparł. Nic by teraz nie przełknął. – Musimy już iść, bo obiecałem ojcu pomóc z samochodem.

– Ach, tak – zasmuciła się kobieta. – No trudno. Skoro tata prosił, to nie marnuj tu czasu ze staruszką.

– Nie marnuję. – Podszedł, aby ją uścisnąć. – Przyjdę za tydzień.

Wracali pieszo poboczem drogi. Marshall prowadził rower. Lena szła obok niego znów dziwnie zgarbiona i zamyślona. Jemu opowieść babci o wojnie zawsze pomagała. Nie ważne, co by się działo, wliczając w to dyrektora, nie mógł się nad sobą użalać, bo to było nic. Pryszcz na słoniu, w porównaniu do tego, co przeżyła babcia.

– To o co chodziło z tym budyniem? – spytał. – Bo chyba nie o budyń. Jeśli przez to zrobiłaś taką awanturę, to jesteś idiotką.

Lena uniosła na niego zdziwione spojrzenie.

– Nie – przyznała. – Po prostu mama się złości, bo jestem za chuda. A ja nie mogę przytyć! I nie dlatego, że nie chcę być gruba, tylko nie chcę być bardziej...

– Bardziej?

– Bardziej... – zaczęła i zgarbiona objęła się ramionami. – Po prostu bardziej.

– Chodzi o te całe... hormony? – spytał niepewnie Marshall. – O stanie się ko...

– Nie jestem nią! – przerwała mu gwałtownie Lena, zaraz jednak ponownie zwiesiła głowę. – Nie jestem.

Marshall podrapał się po przepoconych włosach. Nie miał pojęcia, jak na to zareagować. Obserwował dziewczynę, patrząc na nią z góry. Skulona i chyba bliska płaczu wyglądała tak niepozornie i krucho. Jakby otaczały ją niewidoczne pręty klatki.

– Hej – zawołał i szturchnął ją pięścią w ramię – chcesz zobaczyć coś fajnego?

Dziewczyna popatrzyła na niego ze zdziwieniem. Kiwnęła głową.

– To chodź. – Chwycił ją za dłoń i pociągnął w kierunku zaniedbanego domu. Biały lakier z desek, którym pokryte były ściany, odpadł w większej części. Trawnik był zarośnięty, a jedno okno zasłonięte kartonem. Na podjeździe stał stary Cadillac z otwartą maską.

– Przecież tam mieszka Szalony John! – zawołała Lena.

Mama nie pozwalała jej zbliżać się do tego mężczyzny. Kiedyś podobno pracował w fabryce nawozów, ale coś spadło mu na głowę. Od tej pory oszalał, zamknął się w swoim domu i prawie go nie opuszczał. Płacił sąsiadce, aby robiła mu zakupy w sklepie.

– No. To super gościu – oznajmił Marshall z entuzjazmem. – Zobaczysz.

Klucz znalazł na werandzie pod glinianą doniczką, w której rósł uschnięty krzak. Przez korytarz musieli przejść pojedynczo, uważając, aby nie strącić któregoś ze stosu rupieci. Masa kartonów, opakowań oraz innych niepotrzebnych rzeczy walała się po całym domu.

– Jak coś ruszysz, to wybiegną karaluchy! – ostrzegł Marshall i sam kopnął jedną ze stert z wrednym rechotem.

– Nie boję się karaluchów! – odparła Lena, jednak z obawą zerkając pod nogi. Na szczęście nic się nie pojawiło.

Gospodarza domu znaleźli w salonie. Spał na zagraconej podłodze z opróżnioną butelką wina w dłoni. Długie, jasne włosy zasłaniały mu czerwoną od wypitego alkoholu twarz. Brodę, a nawet włosy na nagiej klatce piersiowej miał zlepione czerwonym trunkiem. Marshall przekroczył jego ciało, jakby robił to już tysiące razy i kucnął przy stojących na podłodze pudłach i magnetofonie.

– No chodź! – zawołał na dziewczynę.

Lena spojrzała na twarz mężczyzny, upewniając się, że ten na pewno śpi. Ze znacznie mniejszą dawką pewności, ale większą gracją przeskoczyła ponad nim i znalazła się przy Marshallu. Ten podał jej kasetę wyciągniętą z jednego z pudeł. Na jej okładce widniały rzędy białych krzyży na czerwonym tle*.

– To odmieni twoje życie – stwierdził bez cienia wątpliwości w głosie.

* „Master of Puppets”, trzeci album Metalliki, który ukazał się w 1986 roku. Znalazł się na liście National Recording Registry – wykazie dzieł szczególnie istotnych dla historii i kultury Ameryki.