ROZDZIAŁ 23 - Pięknowłosy i pięknooki

Posiekany, dziwny rozdział, w którym Jack odsłania kolejną ze swoich twarzy. Z ogłoszeń parafialnych: druga część "Zemsty" od Silencio już dostępna -> TU i ciapkę taniej TU.

óźnym popołudniem przestało mżyć, więc Felix wyciągnął Liama na spacer po terenie komisu. Potrzebowali chwili prywatności. Pani Hetfield była bardzo miła po przełamaniu pierwszych, drugich i trzecich lodów, ale prawie w ogóle nie opuszczała domu. Nawet zakupy w supermarkecie zamawiała przez internet z dostawą. Trochę niepokojące było to, że tak dobrze znała się na obsłudze komputera, bo gdzieś w otchłaniach internetu pływały pewne zdjęcia, których przyszła teściowa Felixa za nic nie powinna zobaczyć. Jak raz coś wpadnie do sieci, to nigdy z niej nie zniknie. Teściowa. Felix zaśmiał się do swoich myśli. Ostatnio miał taki odjechany sen. Reprezentował Stany podczas World Baseball Classic i w przerwie finałowego meczu oświadczył się Liamowi.

– Jasne – prychnął Liam, gdy mijali krwiście czerwonego Chevroletta Camaro, którego Jack obiecał niegdyś Felixowi. – To się nigdy nie zdarzy.

– No wiesz – jęknął idący z tyłu Felix. – Nie musisz być taki ostry. Daj mi trochę nadziei.

– Fałszywej? Żeby zagrać w tym turnieju, musiałbyś być najlepszy, a ty jesteś zbyt leniwy.

Felix rozpromienił się jak pięciuset watowa żarówka. Rzucił się Liamowi na plecy.

– Hej, czy tam, w tym czerwonym wozie, ktoś nie siedzi? – Wskazał ręką przed siebie, trochę na ukos.

Liam zmrużył oczy. Po chwili też zauważył ruch w czerwonym aucie kilka rzędów dalej. Jego pierwszą myślą było, że to jakiś złodziej, czy złomiarz. Gdy dostrzegł więcej szczegółów sylwetki tajemniczego amatora Cadillaców, odpowiedź stała się znacznie bardziej zaskakująca.

– Josh? – zdziwił się.

– Kto? A, ten od twojego brata. To w sumie logiczne.

– W jaki niby sposób?

– Jak pierwszy i właściwie jedyny raz spotkałem Jacka, to opierał się o to auto, wyraźnie na coś czekając – wyjaśnił Felix. – Czyli pewnie na stuknięcie w nim tego chłopaka.

– Nie musiałeś tego tak dosadnie wyjaśniać, wiesz? – fuknął Liam. – Sam to wydedukowałem.

– Mój Sherlocku! – Zachichotał Felix.

Pocałował chłopaka z rozpędu w policzek, a nim ten jakkolwiek zareagował, chwycił go za dłoń i pociągnął w stronę Cadillaca.

– Nie wiem, czy to dobry pomysł – zaaponował Liam. W końcu kiedyś Josh był jego najlepszym przyjacielem od ganiania żab, a potem stukał się z Jackiem, jak to ujął Felix. To spotkanie nie mogło nie być niezręczne.

– Oczywiście, że dobry! – sprzeciwił się Felix, nie kryjąc entuzjazmu. – Musimy być dla niego podporą w tych ciężkich czasach, my, tęczowa brać.

– Jasne. – Liam przewrócił oczami. – Przyznaj, że chcesz go po prostu obczaić.

Josh niemal dostał zawału, gdy drzwi czerwonego deVille nagle się otworzyły, a do środka bez pytania wprosił się wysoki chłopak. Z drugiej strony do auta wsiadł Liam. Zakleszczony na tylnym siedzeniu Josh kołował rozbieganym wzrokiem błękitnych oczu pomiędzy nimi. Dobrze, że nie zacząłem robić tego, po co tu przyszedłem, pomyślał.

– Cześć. Trochę minęło, co?

– Tak – przytaknął Josh.

– Zostawcie tę przeszłość. Szczególnie że mnie w niej nie było. – Felix chwycił prawą dłoń chłopaka i potrząsnął nią energicznie. – Felix Stinson, chłopak.

– Chłopak?

Liam łypnął z ukosa na Felixa, a potem się uśmiechnął. W pełnym zakłopotania geście podrapał się po głowie.

– No widzisz. Tak się jakoś nieszczęśliwie... – zaczął, ale jego spojrzenie ponownie spoczęło na jak zwykle szczerzącego się jak debil Felixa. – Tak się jakoś złożyło w naszej rodzinie. Jack...

Nie skończył, bo Josh poderwał głowę. Jego duże oczy rozszerzyły się, jakby właśnie sobie coś przypominał. Zaraz jednak powieki przesłoniły intensywny błękit jego tęczówek.

– Jack.

Liam sapnął, a potem przesłonił usta dłonią. Czyli to tak było, pomyślał. Josh myślał o Jacku znacznie głębiej, niż się tego spodziewał. Trudno mu było sobie wyobrazić, że to w ogóle możliwe, jednak mina Josha mówiła sama za siebie. Przecież Jack był... pojebany. I to tak zdrowo. A jeszcze trudniejsze do wyobrażenia było, że to mogłoby być odwzajemnione. Przecież Jack był... pojebany.

– No, czyli to nie tylko stukanie – palnął Felix.

– Zamknij się, idioto – syknął Liam.

– Ten samochód na pewno jest pełen wspomnień. – Felix poruszał brwiami, dając znać, o jakiego rodzaju aktywności warte zapamiętania mu chodzi. – Zrobiliście sobie nowe w szpitalu?

– Jezus, Maria. Felix.

– No co? Czyżbyś wreszcie zauważył moją boskość? No ale, hej. Nie jesteś ciekawy? Przecież Jack to niezły towar.

– To mój brat!

– Przyrodni.

– To niczego nie zmienia.

– W mangach to zmienia wszystko.

Liam rozdziawił usta, a potem trzepnął Felixa w głowę. Na moment zupełnie zapomniał o istnieniu Josha, który teraz poruszył się pod jego wyciągniętym ramieniem.

– To może ja już pójdę?

– Nie, nie. – Liam chwycił Josha za ramię. – Zostań. Przepraszam, on już tak ma. A w ogóle, to czemu tu siedzisz? Dlaczego nie u Jacka w szpitalu?

– Raz się zakradłem, a później już nie chcieli mnie wpuścić. Ochroniarze są już wyczuleni na moje rude włosy.

– To dlaczego Jack nie powie personelowi, że jesteś jego gościem? – zdziwił się Liam. – A może wy...

Nie miał pojęcia, jak to ugryźć. Przed oczami stanęła mu pamiętna rozmowa z Tracy, tamtego ranka, po tym feralnym weselu. Powiedziała, że Jack złamał Joshowi nos. Ten jednak na oko był zupełnie prosty. Sam Josh wreszcie po kilkunastu latach marnej egzystencji wreszcie przestał wyglądać jak ofiara. Był uczesany, dobrze ubrany, a z jego oczu bił taki najzwyklejszy smutek i samotność. Chyba tęsknił za Jackiem. To było aż nierealne. Liam oczywiście współczuł swojemu najstarszemu bratu, ale nie mógł szczerze powiedzieć, że za nim tęskni. Nie znał też nikogo innego, kto dobrze czułby się w towarzystwie Jacka Hetfielda. To ci się udało, pomyślał. Prawdopodobnie nie ma na tym świecie drugiej osoby, która by za tobą szczerze tęskniła, więc powinieneś bardziej o nią zadbać.

– Czy wy w ogóle... – zaczął, ale postanowił nie kończyć, gdy skupiło się na nim zmarnowane spojrzenie błękitnych oczu.

Poza tym nie sądził, aby mógł wyciągnąć z Josha coś w miarę konstruktywnego. Chłopak był specyficzny. I chyba nie chciał tego słuchać. O stukaniu z jego bratem. Wyciągnął za to telefon z kieszeni i wybrał numer do Jacka. Śmieszne, ale nigdy wcześniej do niego nie dzwonił. Do własnego brata. Przyrodniego, jak to zauważył Felix, ale jednak. Poczuł mieszaninę ulgi i zawodu, gdy po dziesięciu sygnałach nikt nie odebrał.

– Jack nie odbiera. Może śpi czy coś.

– Śpi? – powtórzył Josh, a jego piegowata twarz się rozjaśniła. Zaraz jednak na powrót zwiesił głowę, a rude kosmyki spłynęły z jego ramion. – Ach, tak. Cieszę się.

Liam znów podrapał się po farbowanej czuprynie. Co raz mniej rozumiał. No ale nic dotyczące Jacka nie mogło być normalne. Felix za to objął Josha ramieniem i przyciągnął zdezorientowanego chłopaka do siebie.

– Czyli jesteś jak ten wierny pies, Hachiko. – Zaśmiał się, czochrając długie włosy Josha. – Nawet maść się zgadza. Rozumiem cię, chłopie. Sam jestem wiernym psem podążającym za moim panem. Woof!

– Woof! – powtórzył za nim rozbawiony Josh. – Jack też mnie nazywał psem albo szczurem. Pies chyba brzmi lepiej, ale szczury są inteligentniejsze. Trudny wybór.

Czyli idiotyzm Felixa rzeczywiście ma jakieś magiczne działanie, pomyślał Liam również rozbawiony. Rozruszał nawet jego skamieniałą matkę. Cóż, nie ma sensu brać życia zbyt poważnie. Co byś nie zrobił i tak skończy się tak samo. Szkoda, że Matt nie może tego zrozumieć. No i miło było zobaczyć uśmiech na twarzy Josha.

– Zadzwonię do Matta, bo z jakiegoś powodu spędza u Jacka dużo czasu. Dogadamy się jakoś, abyś mógł go odwiedzić.

Matt odebrał po paru sygnałach. Okazało się, że Jack jest z nim i właśnie jadą do Austin. Liam po zakończeniu rozmowy bił się chwilę z myślami. Wyciągnął jednak kluczyki do swojego zielonego Dodge'a i wcisnął je w dłoń Josha.

– Masz prawo jazdy? – spytał zaskoczonego chłopaka.

– Nie.

– Ale prowadzić umiesz?

– Tak. Bill mnie uczył. Mówił, że to wstyd, aby mechanik nie umiał prowadzić. Ale...

– Matt jedzie z Jackiem do swojego mieszkania w Austin – wyjaśnił Liam. – Podam ci adres. Chcesz jechać? Równie dobrze możesz to teraz zakończyć. Wiem, jaki jest Jack.

Liam popatrzył na kluczyki leżące w jego otwartej dłoni. Zacisnął palce.

– Nie wiesz. Nikt z was nie wie.

Odprowadzili go do samochodu stojącego na parkingu przed willą. Liam wklepał w GPS adres i zabrał swoje rzeczy. Czuł, że już nie odzyska tego samochodu, ale nie przejmował się tym za bardzo. Miał tysiąc innych do wyboru.

– Ten film. Widziałeś go? – spytał Josh, gdy miał już wsiadać do auta.

– Film? A, no tak.

– Wiesz, kto na nim był?

– To nie jest nic, co chciałbym rozpamiętywać w swojej głowie – sapnął Liam – ale nie było widać twarzy. To był jakiś gościu z gangu motocyklowego albo coś. W czarnej skórze i z tatuażem na dłoni. Kozłem w pentagramie.

Josh zacisnął palce na drzwiach samochodu. Powinien być na to gotowy. Powinien uczyć się na błędach, a czuł jedynie rozgoryczenie. Znowu ktoś go zdradził.

– Litery? – spytał cicho.

– Co?

– Czy miał litery na palcach? – powtórzył.

– Tak – odparł zaskoczony Liam. – Ale nie wiem jakie. Znasz go?

Josh wzruszył ramionami.

– To było „DEATH” – odparł jedynie.

***

Jack spał przez całą drogę do Austin. Albo udawał, aby nie musieć rozmawiać z bratem. Ocknął się, dopiero gdy przejeżdżali przez centrum miasta. Znużonym wzrokiem obserwował przez szybę ulice zapełnione kolorowym tłumem sylwestrowych przebierańców. Brokat, cekiny, pióra i szpilki, które skręcą dzisiejszej nocy wiele kostek. A pośród blichtru i lśniącej tandety jeden szary punkt.

– Wysadź mnie tutaj.

– Co? To jeszcze trzy przecznice – odparł Matt. – Źle się czujesz?

– Po prostu rób, co mówię – zirytował się Jack.

Nienawidził tego matkowania swojego brata. Nie potrzebował tego. Nie był słaby. Zatrzasnął za sobą drzwi i ruszył przez tłum. Jego cel po chwili też go zobaczył i stanął na środku chodnika jak wryty. Nie zwracał uwagi na popychających go przechodniów i wodę z kałuży opryskującej mu spodnie, gdy go mijali. Jack Hetfield stanął przed nim i uśmiechnął się krzywo. Wyciągnął ręce i położył dłonie na twarzy Saszy. Ścisnął jego policzki, chwytając uszy między palce.

– Nie jesteś taki brzydki, jak się tak bliżej przyjrzeć – stwierdził. – Jak tam życie tak ogólnie? Bo u mnie nie za dobrze.

Sasza spuścił wzrok. Nie próbował wyrywać się z uścisku, bo czuł, że nie ma do tego prawa. Gdy ujrzał Jacka Hetfielda zmierzającego w jego kierunku, poczuł ulgę. Odetchnął, jakby dłoń ściskająca go za gardło nagle poluzowała chwyt. Ulga była jednak tylko chwilowa. Jack Hetfield może przyszedł do niego o własnych siłach, ale nie miał już domu, do którego mógłby wrócić.

– Ja przepra...

– Cii. – Jack przykrył usta chłopaka dłonią. – Nie potrzebuję twoich przeprosin i twojego współczucia. Gardzę nimi i gardzę tobą. Tobą i mną tak samo. Bo obaj byliśmy tylko narzędziami w jego rękach, prawda? Radzę ci uciekać, nim zniszczy cię tak, jak mnie. Bo to wszystko była jego wina. Od samego początku. Wszystko, wszystko, wszystko.

– O czym ty mówisz?

– Opowiadał ci o tym, jak się poznaliśmy? – spytał Jack, wciąż pieszczotliwie badając twarz Saszy, który kiwnął potwierdzająco głową. – Ciekawe, co ci powiedział. Ciekawe, czy nasze wersje są takie same. Wiesz, pamięć jest zawodna. Ale ja miałem dużo czasu, aby sobie przypomnieć, gdy leżałem w szpitalu. Zastanawiałem się, dlaczego jestem właśnie taki, gdy moi dwaj bracia zostali całkowicie stłamszeni przez mojego ojca. To on nas ukształtował, ale ja miałem jeszcze jednego kreatora. Gdy zmywałem krew tego rudego szczura z mojej dłoni, zastanawiałem się, dlaczego mu to zrobiłem. Dlaczego nie mogłem się powstrzymać i dlaczego nigdy nie wyciągnąłem go z jego piekła? Teraz już wiem, że to jego wina.

Sasza wyrwał się z uścisku mężczyzny i przetarł swoją twarz dłońmi.

– Nie zrzucaj odpowiedzialności za swoje wybory i działania na kogoś innego. Nie możesz wszystkiego tłumaczyć tym, co cię spotkało. Masz wolną wolę.

– Racja. – Uśmiechnął się Jack. – Aż cały pokraśniałeś, tak się bulwersując. Przykładnie bronisz swojego pana. To były moje czyny i moje wybory, przyznaję. Ale gdyby nie te kilka minut dziesięć lat temu może mógłbym wybrać inaczej.

– Powiedział, że cię przeleciał... – Sasza przejechał nerwowo dłonią po wygolonej głowie. – Że byli tam inni ludzie, ale że po to tam przyszedłeś. Tego chciałeś.

Jack prychnął, a potem obrócił się tyłem do Saszy. Spojrzał na niebo, które co moment rozświetlały pierwsze, przedwcześnie odpalone petardy. 

– Naprawdę myślisz, że będąc siedemnastoletnim szczylem, właśnie tego chciałem? – spytał, nie odwracając się do Saszy. – Byłem tylko głupim dzieciakiem. Nikt w całym moim życiu tak mnie nie upokorzył, nawet Benjamin Hetfield. Nigdy później już nie pozwoliłem nikomu uczynić mnie tak małym i bezwartościowym, jak wtedy, gdy Santa Boy przyciskał moją głowę do maski samochodu. Przez lata byłem zbyt dumny, aby nazwać to nawet w swoich myślach. Ale teraz już nie mam dumy, bo on mi ją zabrał po raz drugi.

– Gwałt.

– Och, dziękuję, że powiedziałeś to za mnie. – Jack odwrócił się z powrotem do Saszy. – Zniszczył mnie, bo sam już był zniszczony. Szukał pocieszenia w moim bólu. Może teraz czujesz się jak w niebie, ale tobie też w końcu zaserwuje piekło. Chyba to wiesz? Nakarmi się tobą, bo to potwór. Uciekaj, póki możesz.

Jednym krokiem pokonał przestrzeń ich dzielącą. Sasza dalej stał w tym samym miejscu, niezdolny do wykonania jakiegokolwiek ruchu. Jack znów położył mu dłoń na policzku. Była naprawdę gorąca.

– Naprawdę jesteś całkiem ładny, jeśli ci się dobrze przyjrzeć – powiedział po raz drugi. – I dobry z ciebie chłopiec, co? Lepiej uciekaj, póki jeszcze mas czas.

Nachylił się i złożył na rozchylonych wargach pocałunek. Odwrócił się i odszedł, po chwili ginąc w tłumie śledzony przez szare, wyłupiaste oczy.

***

Światła w całym mieszkaniu były powyłączane. Mrok w salonie rozganiał jedynie ekran telewizora. Trwało właśnie odliczanie do Nowego Roku. Dziesięć, dziewięć, osiem... Kolorowe rozbłyski w akompaniamencie wycia i szczekania psów rozświetliły wnętrze. Santa Boy, który siedział na kanapie i palił papierosa, zmrużył oczy. Na szklanym stoliku obok stała napoczęta butelka czerwonego wina oraz dwa kieliszki – jeden w połowie pełny, jak stwierdziłby optymista, a drugi odwrócony do góry dnem.

– Palisz? – zdziwił się stojący w progu pokoju Sasza.

– Jakoś tak mnie naszło – odparł Santa Boy. – Napijesz się?

Sasza podszedł do kanapy, a potem usiadł na podłodze. Obserwował, jak mężczyzna nalewa mu kieliszek wina. Upił parę łyków, a potem oparł głowę o kolano Santy Boy'a.

– Wydajesz się przygnębiony – zauważył ostrożnie.

– Sylwester uzmysławia mi to bardziej dobitnie niż urodziny. Wiesz – że jestem stetryczałym dziadkiem – prychnął muzyk. Wolną rękę położył na głowie Saszy i zaczął go wolno głaskać.

– Nie jesteś jeszcze taki stary... – zapewnił chłopak – w skali całego świata. Sama Ziemi ma cztery i pół miliarda lat. Twój wiek to przy tym ziarenko pisaku.

– Znowu Discovery Channel? – Zaśmiał się Santa Boy. – Tak, cztery miliardy, a Homo sapiens istnieje od jakiś stu czterdziestu tysięcy lat. To tak krótko w skali całego świata, a zdołał sobie podporządkować całe życie na Ziemi. Wyrwać się z łańcucha pokarmowego. Wszystko zaorać i wszystko zniewolić. Ludzie to prawdziwe potwory.

Odłożył popielniczkę na podłogę, a potem położył się na kanapie. Zaciągnął się jeszcze raz, a potem jego ręka opadła w dół. Sasza przesunął popielniczkę tak, żeby trafiał do niej popiół z tlącego się papierosa, a potem usiadł na brzegu kanapy. Santa Boy patrzył na niego spod półprzymkniętych powiek. Przyciągnął go za bluzę bliżej siebie. Sasza złożył głowę na jego torsie i zamknął oczy. Usnął głaskany przez Santę Boy'a, który jeszcze długo po wypaleniu papierosa wpatrywał się w sufit.

***

Spowiadałem się. Taką dostał odpowiedź, gdy zapytał, gdzie był. Jack nie powiedział już nic więcej. Bez kolacji, czy prysznica udał się do pokoju i zasnął. Matt położył się w salonie, by znów spotkać się ze swoją jedyną przyjaciółką – bezsennością. Dlatego poderwał się od razu, gdy usłyszał dźwięk domofonu. Nowy rok zadomowił się na dobre już kilka dobrych godzin temu, więc na dworze jaśniało, gdy Josh Young pojawił się w progu kawalerki Matta.

Jack spał na plecach okryty kołdrą do pasa, powyżej którego był nagi. Jego głowa zapadła się w puchatą poduszkę. Rozrzucone jasne włosy przypominały aureolę. Był piękny, kiedy spał. Josh usiadł na łóżku, a potem, po chwili zawahania poklepał go lekko po policzku. Uśmiechnął się, gdy zielone, zamglone spojrzenie po chwili zagubienia skoncentrowało się na nim.

– Kocham cię, Jack.

– Ach, tak. – Mężczyzna uśmiechnął się i przytrzymał jego dłoń na swoim policzku. – To dobrze. Śpij.

Przewrócił się na bok i poklepał miejsce obok siebie. Zamknął z powrotem oczy.

– Jack?

– Hm?

– Uwielbiam twoje włosy. I oczy. Są piękne.

– Ach, tak. Śpij.

***

Śmieci i wymiociny – tyle zostało na ulicach po przeszłonocnej euforii. Josh pokonywał kolejne ulice z rosnącym w sercu żalem. Nie chciał. Tak bardzo nie chciał otrzymać potwierdzenia. Otworzył mu Santa Boy. Papierosa w ustach przytrzymywał dłonią z tatuażem głowy kozła w pentagramie.

– Wróciłeś. Sasza się ucieszy.

– Więc to byłeś ty?

– To byłem ja.

– Tylko ty?

– Tylko ja.

Sasza obudzony rumorem pojawił się w przedpokoju. Uśmiechnął się, gdy zobaczył stojącego w progu Josha. Martwił się. Ten też go zauważył i zacisnął wargi. 

– O czym rozmawiacie? – spytał zaniepokojony Sasza.

– O tym, że chyba kłamię gorzej, niż myślałem – odparł Santa Boy.