Trzy światy - ROZDZIAŁ 16 - Słuchaj się babci

Hejka :) Jak tam u was Święta? U mnie super, bo nie było Kevina, a ja NIENAWIDZĘ Kevina. Był za to Geralt z Rivii :D Życzę wam też jeszcze lepszego przyszłego roku! Pozdrowienia!

– Jeszcze go, kurwa, wyliż – syknął Glaca, wchodząc do ciasnego, osiedlowego garażu.

Monter, który odwrócony do niego plecami polerował bak swojego motocykla, nawet się na niego nie obejrzał. Jego ręka ściskająca szmatkę nie przestała się poruszać ani na moment.

– Mogłeś chociaż przyjść na ten pieprzony pogrzeb – kontynuował, luzując węzeł krawata. – Nie udawaj, że mnie nie słyszysz!

Glaca kopnął plastikowe wiaderko, z którego wyspały się narzędzia i spadły na betonową podłogę z donośnym brzdękiem. Monter odwrócił się na moment w jego stronę, zaraz jednak powrócił do swojej pracy wykonywanej w powolnym, beznamiętnym rytmie.

– I co by to zmieniło? – rzucił pod nosem.

– Nie wiem, kurwa, co by to zmieniło. Może tylko tyle, że twoje ukochane cacuszko by się tak nie błyszczało. Jezu, wiedziałem, że jesteś świnią, ale nie, że aż taką. Masz jakiekolwiek sumienie? Wszystkich tylko wykorzystujesz, jak ci się podoba. Książę się znalazł. Nawet jego…

– A co ja mu zrobiłem?! – syknął Monter. Podniósł się i rzucił ścierkę na podłogę. Podszedł do Glacy. – Nic mu nie kazałem! Zupełnie nic! Nie moja wina, że był idiotą!

Glaca pokręcił głową, niedowierzając. Rozszerzonymi, przekrwionymi oczami patrzył na Montera, jakby zobaczył fantastyczną zjawę.

– To mogłeś mu kazać spierdalać, skoro nic dla ciebie nie znaczył. Ale trzymałeś go zawsze przy sobie, szarą myszkę, tak niegodną wielkiego ciebie, bo dobrze było mieć kogoś, kto był ślepy na to, jaką bestią jesteś. Myszkę, która zawsze czekała na twój powrót, gdy kolejni zdążyli już się tobą obrzydzić, nieważne jak bardzo tym razem ją upokorzyłeś. Myślałem, że kiedyś się zmienisz. Że kiedyś przejrzysz na oczy, ale w końcu wiedziałem, że to niemożliwe, bo jesteś bestią. Żałowałem, że ja nie mogłem go pokochać.

Zachwiał się, gdy Monter uderzył go pięścią w twarz. Kciukiem starł krew z kącik ust.

– Nie jesteś nawet godzien tego, żebym ci oddał – powiedział i wyszedł. Zatrzymał się jednak po paru krokach, sięgnął do kieszeni i wcisnął coś Monterowi w dłoń. – Masz, dostałem od jego wujka, ale mnie nie jest potrzebne. Ja nigdy nie zapomnę jego twarzy. Tobie za to bardzo się przyda.

Zdjęcie, odklejone z legitymacji albo karty bibliotecznej. Monter trzymał je chwilę na rozpostartej dłoni, patrząc się na nie z pochyloną głową. Cisnął je w końcu na ziemię jak ścierkę przed momentem. Wszedł w głąb garażu, żeby wziąć coś z półki. Zatrzymał się jednak i podbiegł, aby podnieść zdjęcie. Zacisnął je w pięści, a z podkrążonych oczu zaczęły lecieć mu łzy.

– Zapłacisz mi za to! Przyrzekam, że mi za to zapłacisz!

***

– Za trzy godziny odjeżdża pociąg.

– Co?

Sebastian wcale nie miał ochoty wstawać z łóżka, ani otwierać drzwi, pukanie jednak nie ustępowało. Teraz patrzył tępo na Apacza. Nie widział go dokładnie, bo nie miał ubranych okularów ani soczewek.

– O czym ty mówisz? – spytał, mimo że nie miał ochoty rozmawiać.

Od trzech dni prawie nie wychodził ze swojego pokoju i nic przez ten czas nie powiedział. Matka początkowa próbowała go zagadywać, ale w końcu dała sobie spokój. Nie powiadomił też wujka o tym, że nie pojawi się w pracy. Dopiero teraz sobie to uświadomił. To nie miało jednak znaczenia. Nic go od kilku dni nie miało. Zupełnie nic.

– Babcia chce wracać.

Sebastian wzruszył ramionami.

– To do widzenia – odparł, gotowy zamknąć już drzwi.

– Kupiłem trzy bilety. Jedź z nami.

– Po co? Co miałbym tam robić?

– Nie wiem. A co zamierzasz robić tutaj?

– Nic.

– To możesz to robić tam.

Pojechał. Nie miał pojęcia, co nim kierowało, gdy pakował podstawowe rzeczy codziennego użytku do małej, sportowej torby. Miał za to wyrzuty sumienia, że jechał na coś jakby wakacje. Że wszystko tak po prostu mógł porzucić. Przecież to była jego wina. Ktoś powinien go ukarać.

– Napij się. – Babcia Apacza podała mu plastikową butelkę po wodzie mineralnej wypełnioną jakimś sokiem, zapewne własnej roboty. Siedziała naprzeciwko niego, między nimi znajdował się mały stolik przymocowany do ściany.  – Jesteś strasznie blady, jakbyś przynajmniej tydzień z domu nie wychodził. No dalej, pij.

– Nie, dziękuję – odparł, na chwilę przerywając gapienie się przez okno starego pociągu.

– Pij.

Chwycił butelkę i odkręcił zakrętkę. Poczuł na języku słodki smak, a zaraz potem coś jeszcze.

– Alkohol? – spytał zaskoczony, gdy już odchrząknął.

Kobieta posłała mu szeroki uśmiech.

– Wino i seks są najlepsze na chandrę. Ja dostarczę ci pierwszego, a mój wnuk… – Kiwnęła na Apacza, który siedział obok Sebastiana. – Drugiego. Zobaczysz, będzie dobrze.

Nie mógł się nie zaśmiać, choćby nawet nie chciał. Uśmiechnął się pod nosem i wziął jeszcze jeden duży łyk.

– Będę sporo potrzebował – rzucił, nie precyzując, co takiego dokładnie miał na myśli.

– Spokojnie. U nas lasy pełne jagód, a wnuków mam aż pięcioro. Wszystkie to śwarne chłopy.

– Babciu! – oburzył się Apacz.

Po dwóch przesiadkach i kilku godzinach jazdy wreszcie dotarli na miejsce. Już po zmierzchu wysiedli na małej stacji pośrodku niczego. Otaczały ich jedynie pola, a w oddali majaczyły pokryte lasem góry. Niebo było bezchmurne, więc ciemność nocy rozrzedzało światło licznych gwiazd.

– No to teraz jeszcze dwie godziny marszu i będziemy w domu.

– Dwie godziny? – zdziwił się Sebastian.

– Możecie iść beze mnie, bez tej starej kuli u nogi, to dotrzecie w mig.

– Babciu!

Szli pod górę poboczem drogi, mijając przy tym parę domów. Gdy zeszli na leśną ścieżkę, Apacz wyciągnął z plecaka latarkę. Szybko droga zrobiła się bardzo stroma, więc Sebastian chwycił staruszkę pod ramię, a jej wnuk prowadził.

Las żył nawet w nocy. Z każdej strony do ich uszu dochodziło pohukiwanie i szelest liści. Parę razy w zaroślach Sebastian dostrzegł gorejące złotem ślepia. Zastanawiał się, co to było. Sarny? Chyba nie wilki. Czuł, że jest uważnie obserwowany. Wreszcie las ustąpił miejsca polanie, na której stało gospodarstwo. W rozległym, ale jednopiętrowym domu wykonanym z drewnianych bali w oknach świeciło się światło.

W środku też wszystko było zrobione z jasnego drewna. Nie tylko podłogi i ściany, ale także misterne meble. Sebastian poczułby się jak w skansenie, który odwiedził kiedyś podczas wycieczki szkolnej, gdyby nie wypasione kino domowe i akwarium w salonie. Na jego środku leżała skóra z jelenia. Ohyda.

Rodzice Apacza, czyli rudy mężczyzna, który posturą kojarzył się z drwalem i wyraźnie młodsza od niego blond włosa, urodziwa kobieta, choć okazali z początku zdziwienie pojawieniem się niespodziewanego gościa, nie zadawali żadnych pytań. Był gościem ich syna, więc to była jego sprawa.

Razem odprowadzili babcię do jej sypialni, a potem Apacz zaprowadził go do swojego pokoju, gdzie stały trzy łóżka, jedynie po to, aby Sebastian mógł zostawić tam swoją torbę. Potem wpadli jeszcze do kuchni, a potem przed dom. Sebastian był za bardzo oszołomiony tempem, w jakim to wszystko się działo, aby zadać jakiekolwiek pytanie.

– Czujesz to?! – zawołał Apacz, gdy byli już na zewnątrz. Krzyknął parę razy, a jego głos odbił się echem.

– Co takiego? – spytał Sebastian. Stał parę kroków od wierzgającego niczym koziołek chłopaka, wciskając dłonie w kieszenie spodni.

– Nie wiem co! To powietrze, tę przestrzeń, tą wolność!

– Chyba nie – przyznał cicho.

– Nie? – zdziwił się Apacz, jednak wyłapując jego słowa. Podbiegł do niego i chwycił za szlufki dżinsów, aby przyciągnąć go do siebie i polizać po podbródku.

Zaraz potem odskoczył od niego i zaczął się śmiać.

– Jestem zmęczony. Może położę się spać? – zasugerował Sebastian, wycierając się przy tym dłonią.

– O nie! Noc się dopiero zaczyna. Przecież musisz poznać moich czterech braci! Są teraz w lesie na ognisku razem z ludźmi z miasteczka. I wiesz co tam jeszcze jest?

– Niby co?

Apacz popatrzył na niego jak chochlik, uśmiechając się przy tym szeroko. Oczy mu błyszczały.

– Wino i seks! – odparł i zaczął się śmiać.

– I to ma mi pomóc? – zwątpił Sebastian, ale i tak na jego usta wstąpił słaby uśmiech.

– Na pewno nie zaszkodzi, Doktorowy. To idziesz, czy nie? – spytał Apacz i sam zaczął kierować się w stronę lasu.

Podążył jego śladem, bo nie miał niczego lepszego do roboty, choć ostatnim, w czym chciał brać teraz udział, była libacja z jakąś dzieciarnią. Odgłosy imprezy dodarły do nich jako pierwsze, później ujrzeli migoczące między drzewami światła dużego ogniska i lampionów porozwieszanych na gałęziach. Sebastian spodziewał się jakiejś dzikiej, leśni orgii, a gdy wreszcie dotarli na małą, wydeptaną w lesie polanę, zastał jedynie zwykłą imprezę dzieciarni, tylko zamiast piwa było domowe wino, a śmieci nie walały się po ziemi, tylko skrupulatnie zbierano je do worków.

Od razu wyłapał w kilkunastoosobowej grupce trzech braci Apacza, bo wszyscy byli rudzi. Dwójka z nich, bliźniacy, wyglądali na gimnazjalistów. Trzeci z nich był znacznie wyższy od Apacza, długie, proste włosy miał związane w cienką kitkę przy karku, a jego szczękę zdobiła krótka bródka. Wyglądał na jakieś dwadzieścia lat.

– A piąty? – spytał.

– Marcel? Wyjechał jakiś czas temu za dziewczyną. Ona na studia, on na stację benzynową.

– Czyli twoja babcia mnie okłamała! – Zaśmiał się Sebastian.

– Co? – zdziwił się Apacz.

– Widzę dużo wina, ale dwóch twoich braci to tylko dzieciaki, a trzeci wyjechał. Został mi więc tylko jeden do leczenia mojej chandry, gdy ty już nie będziesz dawał rady.

Sebastian zaśmiał się, widząc zszokowaną i oburzoną minę chłopaka, a potem przedarł się przez ostanie zarośla, by dołączyć do imprezy.

Dostał miejsce na przewróconym pniaku i papierowy kubek, który szybko napełniono i jeszcze usmażony na ognisku szaszłyk. Siedział obok brata Apacza, Kociebora, czyli kolejnego z dziwnym imieniem. Ten zwyczajny Marcel nie pasował. Sebastian słuchał jednym uchem i odpowiadał na pytania, jednym okiem co jakiś czas zezując też na przystojną, męską twarz Kotka, ale więcej uwagi poświęcał siedzącemu naprzeciwko Apaczowi. Ten jedynie pił i gapił się na nich, jakby brał wcześniejsze słowa Sebastiana na poważnie. Śledził każdy ich ruch swoimi zielonymi oczami, które pobłyskiwały pomiędzy żółtymi językami ogniska.

Sebastian przysunął się bliżej do Kotka, tłumacząc to hałasem, przez który nie słyszał wyraźnie jego słów. W pewnym momencie zaczęli też pić z jednego kubka, bo te już się skończyły. Gdy wreszcie Apacz zerwał się ze swojego miejsca, by do nich podejść, Sebastian nie mógł powstrzymać chichotu.

– Co jest, rudzielcu? – spytał jego brat, mimo że miał włosy w tym samym kolorze.

Podał kubek Sebastianowi, chyba po to, aby dłużej przywitać się z bratem, ale Apacz wychwycił ten gest. Wyrwał mu naczynie z ręki i odrzucił na ziemię. Chwycił Czernieckiego za rękę i poprowadził w stronę zarośli. Nim wyminął zaskoczonego jego reakcją brata, wyciągnął mu coś małego z kieszeni na piersi flanelowej, kraciastej koszuli.

– Co jest? – spytał zaraz oburzony Sebastian, gdy był tak prowadzony jak osioł na sznurku. – Chyba nie wziąłeś tego na poważnie, co? – Zaśmiał się. – Czasami zachowujesz się jak dziecko.

Apacz wbił w niego spojrzenie, przygryzając przy tym dolną wargę.

– Uciekaj.

– Co? – zdziwił się Sebastian.

– Uciekaj – powtórzył Apacz. Kiedy się wyprostował, głośno strzeliły mu kości. – Uciekaj, a ja będę cię gonił.

– A co jeśli nie chcę? – spytał teraz naprawdę skonfundowany Czerniecki.

Jednak gdzieś tam pod skórą czuł, co za chwilę się wydarzy. Chociaż noc była ciepła, na odsłoniętych ramionach poczuł gęsią skórkę. Nie zamierzał odmawiać, bo przecież babci trzeba słuchać. Tak uczyli nawet w szkole na katechezie.

Pewnie przez dosięgające ich jeszcze światło ogniska oczy tego karła wydały mu się wręcz świecić w ciemności i zrobiły się bardziej żółte niż zielone. Czuł, jak rośnie między nimi napięcie. Spojrzał przed siebie. W lesie czekał na niego tylko mrok i nagła cisza. Popatrzył na Apacza, który stał w bezruchu, cały jakiś dziwnie napięty i nagle przypomniał mu się koniec ich „randki” w starych zakładach chemicznych. Skądś wiedział, że w głowie chłopaka powoli panowanie przejmuje taki sam chaos jak wówczas.

– Wtedy to będzie jak poddanie się bez walki.

– A co? Zamierzasz mnie zabić? – parsknął.

Kurde, czuł to. Masakrycznie to czuł. Pomasował się po klatce piersiowej, zahaczając pod ubraniem o sztywny sutek. 

– Zabić chciałem Montera, ale to by ci się nie spodobało – odparł Apacz zupełnie poważnym tonem. – Ciebie mam ochotę jedynie zerżnąć, ale lepiej uciekaj, żebym choć trochę się zmęczył.

– Do lasu? W nocy?

– Nie ma tam teraz nic groźniejszego ode mnie.

Sebastian wierzył. Bardzo wierzył. Gdy zaczął biec, nie mając pojęcia gdzie, w jego głowie zapanowała zupełna pustka i to było bardzo przyjemne. Póki jeszcze nie miał problemu ze złapanie tchu, śmiał się głośno. Słyszał za sobą kroki Apacz, to jak pod jego stopami chrzęściły liście i igliwie. Musiał dać mu fory, bo inaczej pewnie już by go dopadł. Biegł, aż w końcu w uszach słyszał tylko szum i kolejne uderzenia krwi pompowane przez serce falami przez tętnice. Nie zauważył, gdy dotarł do krawędzi pagórka, więc na dół prawie się sturlał. Został złapany. Przed oczami mignął mu jedynie zarys Apacza, który zeskoczył z krawędzi górki, i zwinnie niczym kot spadł koło niego, a potem przyszpilił go do wilgotnej, oddającej teraz zebrane wciągu dnia ciepło ziemi.

Sebastian zarył palcami w glebie i chyba poczuł pod dłońmi coś żywego i oślizgłego. Apacz zaraz unieruchomił jego ręce, ściskając jego nadgarstki, a potem zębami zahaczył o jego ucho, by następnie zatopić je w szyi. Sebastian stęknął, czując ból, ślinę, a może nawet własną krew. Apacz upodobał sobie to miejsce na jego szyi, lizał je i podskubywał zębami, czasami ciągnąc go przy tym za włosy. Sebastian chwilę cieszył się uczuciem, ale miał przecież walczyć. Napiął się cały i zrzucił z siebie na szczęście lżejszego Apacza, by odwrócić go na plecy i na nim usiąść. Sięgnął do kieszeni jego dżinsów, by wyciągnąć z niej to, co chłopak ukradł swojemu bratu. Uśmiechnął się szeroko, gdy pomachał Apaczowi przed oczami opakowaniem z prezerwatywą.

– To ściągaj gacie i się wypnij.

– Niedoczekanie! – niemal warknął Apacz i poderwał się do siadu, by dopaść do spierzchniętych ust Sebastiana.

Całował go zachłannie, jak zwykle dość nieporadnie, ale to nie było ważne. Liczyło się to, że tak bardzo go pożądał. Sebastian równie zawzięcie oddawał pocałunek, który przypominał jakąś walkę o dominację lub o to, kto pierwszy udławi drugiego swoim językiem. Wsunął palce w przepocone i splątane kudły Apacza, by je za nie pociągnąć. To tylko bardziej zmotywowało, czy raczej bardziej rozsierdziło jego kochanka. Apacz przeniósł się z pocałunkami na jego podbródek, a potem szyję. Sebastian odchylił głowę do tyłu, eksponując ją bardziej. Miał teraz przed oczami jedynie gwiazdy.

– Rozerwij – polecił Apaczowi, gdy ten dotarł z pocałunkami do dekoltu jego koszulki. – Niech będzie jak w pornolu albo w jakimś romansideł dla pań domu. Jakbyś był jakimś potworem.

Apacz odpowiedział jedynie pomrukiem. Dekolt koszulki Sebastiana trzymał w zębach. Czerniecki zaczął się śmiać, a potem wręcz piszczeć, gdy najpierw usłyszał trzask pękających nici, a potem poczuł, jak staje się nagi. Nie miał czasu na myślenie, bo Apacz dopadł do jego skóry pokrytej jasnymi, kręconymi włoskami i jego sutków, gdy te tylko ukazały się jego oczom. Sebastian znów opadł plecami na ziemię. Szukał Apacza dłońmi, dając mu pochłaniać swoje ciało.

– O nie, nie! – zabronił, gdy chłopak zaczął rozpinać mu spodnie. – Bestia raczej nie używałaby rąk.

– Co racja, to racja – zgodził się Apacz.

Z guzikiem poszło mu łatwo, z zamkiem trochę gorzej. Sebastian w pewnym momencie zaczął się niecierpliwić, wciąż czując jak nos Apacza zahacza o jego wypchaną bieliznę.

– A dajże to! – fuknął i zrzucił z siebie dłonie Apacza. Sam pozbawił się spodni i odrzucił je na ziemię.

Spojrzał na milczącego chłopaka i przełknął ślinę. Chyba teraz była dobra pora na uciekanie. Chyba go rozjuszył swoją nieposłusznością. Mrugnął do niego zaczepnie, co zostało skomentowane niskim sapnięciem i poderwał się do biegu, teraz już zupełnie nago. Tym razem jednak nie dostał już forów. Szybko został złapany i chwycony za kark. Dłońmi zaparł się o pień drzewa, w który inaczej uderzyłby z całym impetem. Kora rysowała mu czoło, nie mógł się jednak odsunąć, bo Apacz trzymał go wręcz ze zwierzęcą siłą. Dziwne, że to wszystko mieściło się w tym niepozornym ciele.

– Nogi! – warknął chłopak i butem zmusił go do większego rozkroku. – No szerzej!

Zaraz poczuł penisa ocierającego się o spoconą, rozgrzaną skórę na jego udzie.

– Chyba nie zamierzasz…?! – przeraził się Sebastiana.

Nie zamierzał. Zaraz poczuł, jak wciska się w niego jeden, a następnie dwa nawilżone palce. Jęknął, czując mocne rozpieranie. Oparł czoło o rękę, wciąż dociśnięty do drzewa ramieniem Apacza. Nie potrwało długo, nim czubek gorącego penisa otarł się o jego wejście, a potem pokonał pierwszy krąg mięśni, napotykając spory opór.

– Kurwa! – jęknął Sebastian, gdy poczuł mocne rozpieranie. – O kurwa – powtórzył jeszcze raz, gwałtownie łykając powietrze.

Sięgnął wolną dłonią do swojego penisa i ściągniętych jąder. Spomiędzy palców wypadła mu zmięta prezerwatywa, o której zupełnie zapomniał. Nieważne, i tak Apacz był tylko jego. Liczył na chwilę czasu na przyzwyczajenie, ale nic takiego nie było mu dane. Sam więc próbował się rozluźnić i wychodzić naprzeciw, na ile się dało, gwałtownym pchnięciom Apacza, który pomrukiwał za nim i grzał niczym piec. Jakimś cudem trafiał dokładnie tam, gdzie trzeba, więc Sebastian przestał czuć cokolwiek innego, nawet ten łokieć wbijający mu się między łopatki, i po chwili doszedł, a sperma z jego penisa trysnęła na pień, do którego był dociśnięty.

Apacz nie zamierzał mu jednak teraz odpuścić. Wbijał się w niego z jeszcze większym impetem, po chwili kończąc w nim. Stęknął wyraźnie zadowolony, a zęby wbił w kark Sebastiana. Stał teraz za nim, uspakajając oddech, wciąż buchając przy tym gorącem. Blondyn obejrzał się na niego przez ramię, natrafiając na rozszerzone, żółte w zupełnej ciemności oczy. Wydawały się skupione na nim, a jednak nieobecne. Sebastian miał dziwne wrażenie, że gdyby go o coś teraz zapytał, nie dostałby żadnej sensownej odpowiedzi od Apacza. Coś szalało w tych jego błyszczących ślepiach.

Obrócił się i oparł plecami o drzewa. Sięgnął dłonią między swoje pośladki. "Pierwotne instynkty, kurde" – sapnął w myślach. Patrzył na Apacza, który patrzył na niego. Jego klatka piersiowa unosiła się miarowo, gdy uspokajał oddech. Nie mieli więcej wina, więc zostało im jedno, a noc jeszcze długa.

Tylko że kiedyś będzie musiał wyjść z tego gąszczu i wrócić do prawdziwego świata. Do mieszkania ze ścianami oklejonymi boazerią, do studiów, które wcale go nie interesowały, ale miały uczynić kimś więcej i do wyrzutów sumienia, które będą go dręczyć przez całe życie. Gdyby nie odezwałby się w tym pieprzonym busie, Bohun dalej by żył, ten głupi chłopak też by żył. Wszystko byłoby po staremu. Chujowo, ale przynajmniej stabilnie. Niemiałby tylko Apacza, który teraz miał ochotę na jeszcze jedną pogoń, a potem, już w łóżku, może zadeklamuje mu jeszcze jeden wierszyk, tak na pocieszenie.