ROZDZIAŁ 25 - Puszek i humory jego pana

Kolejny rozdział, a minął niecały tydzień. Dobrze idzie, oby tak dalej. Następna będzie III i ostatnia cześć bonusu o Sancie, a potem finiszowy rozdział (jeżeli uda mi się wszystko upakować w jeden). Życzę wam udanych wakacji :) 

eszła do sali skulona i drgająca niczym niepokalana dziewica do namiotu pełnego żołnierzy po dwuletniej służbie. Z jej ogromnych, lalkowatych oczu bił smutek tak wielki i głęboki, że mógł doświadczyć go tylko ktoś, kto przez całe życie od losu dostawał jedynie potężne kopniaki w dupsko. Juan prowadził Tracy przez salę zapełnioną biurkami, trzymając ją mocno, wręcz brutalnie za ramię. Nie chciał, żeby ktokolwiek miał chociażby cień podejrzeń.

– No, kopnął cię wielki zaszczyt – powiedział, gdy dotarli już pod biuro jego przełożonego. – Porozmawiasz z samym szeryfem. Lepiej się zachowuj.

Tracy zgięła się jeszcze mocniej i skwapliwie pokiwała głową. Nie patrzyła mu w twarz, tak jak jej kazał. On też odpowiadał za to, że teraz czekała na rozmowę z szeryfem. Juan uznał, że najlepiej będzie, jeśli powie wszystko w sprawie wdowy Hanson. To zajmie na jakiś czas policję i wybieli jej osobę. Oczywiście, jeśli odegra teraz porzuconą nastolatkę na skraju ubóstwa, która musiała zniżyć się do ohydnych czynów, aby przeżyć. Tracy weszła w rolę bez problemu.

– To moja wina – zaczęła, zanim jeszcze szeryf zadał jej pierwsze pytanie.

– Spokojnie. O tym zdecydujemy, gdy już wszystko opowiesz.

Kiwnęła głową. Przez cały czas nerwowo bawiła się palcami.

– Czy byłaś świadkiem tego, jak ktoś podpala dom pani Hanson, grozi jej lub znęca się nad nią fizycznie? – spytał szeryf.

– Nie. – Tracy pokręciła głową. – Ale ja wiem, że to Jack Hetfield. Wszyscy wiedzą! A ja wiem dlaczego! I to moja wina!

Szery rozsiadł się wygodniej na krześle i poprawił okulary. Kiwnął na Dennisa, który zapisywał zeznanie, aby ten się skupił. Chłopak miewał głowę w chmurach.

– Czy znałaś panią Hanson, za nim doszło do podpalenia jej domu?

– Tak.

– W jakich okolicznościach się poznałyście?

– No więc... – Tracy oblizała wargę i spojrzała w bok. – Widziała kiedyś Josha na ulicy, spodobał się jej, ale on nie chciał z nią rozmawiać. Więc przyszła do mnie i...

Szery pokręcił głową. Co się dziej z tym miastem? – pomyślał. Oba zeznania pokrywały się w stu procentach. Zupa i kilkaset dolców, o których jej brat nawet nie wiedział, za tyle go sprzedała. Przyjrzał się Tracy Young, jej zaciśniętym na siedzeniu krzesła palcach i paznokciom z niebieskimi tipsami.

– Ja... ja musiałam. My nic nie mieliśmy!

Ponownie kiwnął na Dennisa, a ten wstał zza biurka i wyciągnął kajdanki. Przerażona Tracy spojrzała na szeryfa. To nie tak miało być. To ona była tu ofiarą!

– Jesteś zatrzymana do wyjaśnienia sprawy – oznajmił szeryf.

– Ale ja nic nie zrobiłam!

– Z tym bym się kłócił. – Szeryf spojrzał na zeznania. – Ja tu widzę namawianie do nierządu lub nawet sutenerstwo.

Tracy wyrwała się, pluła i klęła co niemiara, gdy Dennis wyciągał ją z biura szeryfa. W pewnym momencie odwróciła się, a jej wzrok padł na Juana, który przy biurku wypełniał zaległy raport z ulicznej bójki. Mężczyzna rozglądnął się dyskretnie, czy nikt na niego nie patrzy, a potem wykonał krótki gest przy swojej szyi. Nie patrzył już więcej na Tracy, tylko wrócił do swojej roboty, jakby w ogóle jej nie przerywał. Dziewczyna zamknęła usta, najwidoczniej rezygnując z tego, co miała powiedzieć i skupiła się na uprzykrzaniu Dennisowi pracy.

Juan pojawił się w areszcie dopiero pod wieczór, gdy miał pewność, że nikt ich nie zobaczy, bo strażnik jak co dzień przysypiał na krześle, niebezpiecznie odchylony do tyłu. Gdy krzesło miało się już przewrócić, budził się, ścierał ślinę z brody i ponownie zapadał w drzemkę.

– Powiedziałeś, że nic mi nie zrobią. Że puszczą mi płazem! – syczała Tracy ściszonym głosem.

– Tak. – Juan wzruszył ramionami. – Kłamałem.

Tracy rzuciła się do krat. Potrząsnęła nimi parę razy, choć nie było mowy, aby mogła się tak uwolnić.

– Wszystko powiem! – zagroziła. – Powiem, co zrobiłeś z Joshem!

– Więc chcesz iść też siedzieć za współudział w morderstwie?

– Co?!

– No, Benjamin Hetfield zrobił sobie z mózgu pasztet przez film, który ty przekazałaś biedakowi, który podciął sobie żyły. A wszystko to opisał w liście pożegnalnym. Szlus. I to podwójny.

Istniała bardzo nikła szansa, aby to okazało się prawdą. Jeśli policji uda się skompletować wszystkie dowody, w tym ten przeklęty film, to i tak postawienie Tracy w stan oskarżenia byłoby bardzo trudne. Zapewne nie upiekłoby się jej zupełnie, ale o oskarżeniu o zabójstwo nie było raczej mowy. Ona jednak nie musiała o tym wiedzieć.

– Lepiej trzymaj mordę zamkniętą – poradził jeszcze, nim wyszedł.

Miał nadzieję, że to zajmie na dłużej policję, a jemu da wolną rękę. A jeśli oberwie się Jackowi Hetfieldowi tym lepiej.

Dennis zacisnął usta i popatrzył w sufit. Było na nim kilka spękań, które przydałoby się zamalować. Dlaczego to zawsze on musiał odwalać najczarniejszą robotę? – pomyślał. Ledwie co zdążył zetrzeć ślinę Tracy Young ze swojego munduru, a już stał z powrotem przed szeryfem.

– Jak to nie ma?! – zagrzmiał mężczyzna.

– No, normalnie – odparł Dennis. – Wypisał się na własne żądanie.

– I kto mu na to pozwolił?

Dennis wzruszył ramionami.

– Lekarz? – spróbował.

– Nie o to pytałem! Znajdźcie go.

– Tak jest.

Dennis podszedł do swojego biurka i wygrzebał z szuflady notes. Po kilku godzinach wrócił na posterunek bogatszy w wiedzę, która jednak nie spodoba się szeryfowi.

– Los Angeles?

– Tak – przytaknął Dennis. – Tak powiedział bratu, który nawet kupił mu bilet i odwiózł na lotnisko.

Szeryf wstał zza biurka i popukał palcami w stertę papierów.

– Więc jest w Los Angeles...

– Otóż nie – zaprzeczył Dennis. – Linie lotnicze potwierdziły, że był on na liście pasażerów, ale nigdy nie wsiadł do tego samolotu. Josh Young także nie.

– Josh Young? – powtórzył szeryf.

– Owszem. Były dwa bilety. Drugi był dla niego. Jednak Matt Hetfield zeznał, że nie było go z nimi. Kupił te bilety, bo tak kazał mu Jack, ale Josha w ogóle nie widział. Był też przekonany o tym, że Jack poleciał do Los Angeles.

– Może kłamać. Sprawdźcie to dokładniej.

Policjant wyszedł z biura, a szeryf został sam na sam z obniżającą cholesterol sałatką z kiełkami. Czasami zastanawiał się, czy nie lepiej byłoby po prostu dostać zawału.

***

Matt przyjechał tego ranka do Amarillo. Wypił z matką kawę, a potem udał się do biura. Z sekretarką, która od draki z pączkami była wciąż oburzona, wdał się w kłótnie o zaległe faktury i laptop, który magicznie pojawił się w wydatkach firmy, a nigdy materialnie nie zaistniał. „Bo to dla siostrzeńca” – wytłumaczyła pani Gallagher, a potem zaczęła paplać coś o wyzysku klasy średniej przez bogaczy i trzasnęła drzwiami tak mocno, że spadł portret dziadka Hetfielda ze ściany. Dochodziła zaledwie pierwsza po południu, a Matt był całkowicie wymęczony psychicznie. Wyjechał dzisiaj o czwartej z Austin, aby być w Amarillo od rana, ale nie spał od przedwczoraj. Jadł kolację, ubierał się w piżamę, mył zęby, kładł się do łóżka, przykrywał kołdrą i zamykał oczy. Jednak sen nie nadchodził. Ojciec roztrzaskał sobie głowę jak arbuza, bo jego syn był pedałem. Jack przepadł, by zostać handlarzem garnkami. Liam pieprzył się z baseballistą w szkolnej szatni. A kim było on?

Na pewno tchórzem. Kiedy przyszedł do niego policjant i zaczął wypytywać o Jacka, powiedział wszystko. Pominął tylko wizytę Josha w jego mieszkaniu. Przynajmniej taki sposób trochę namieszał i utrudnił śledztwo. A mógł zrobić więcej, studiował przecież prawo. Nie miałby większych trudności ze zwodzeniem policjantów i nakierowaniu ich na błędny trop. Jednak gdy odpowiadał policjantowi, myślał tylko o tym, że mógłby wpaść, a wtedy jego kariera ległaby w gruzach. Coraz częściej łapał się na zastanawianiu, po co mu to wszystko. W szkole zawsze miał najlepsze oceny i wygłaszał przemówienia na koniec roku. Był z tego strasznie dumny i szczęśliwy, bo ojciec był zadowolony. Matt uczynił więc z tego swój cel. Na studiach spostrzegł jednak, że dyplomy z podstawówki nie mają już żadnej wartości. Za dziesięć lat nikogo nie będzie interesowało zaś to, że skończył studia z wyróżnieniem. I zawsze znajdzie się ktoś inny, kto będzie lepszy. Czuł się, jak w jakiś niekończącym się wyścigu, w którym mimowolnie musiał brać udział, a nawet nie wiedział, czy na końcu czeka na niego jakaś nagroda. Tego zawsze zazdrościł ojcu – że ten nie miał żadnych wątpliwości.

Nigdy nie interesowały go relacje międzyludzkie. Im jednak był starszy, tym bardziej przerażało go to, że może jest już za późno na dogonienie swoich rówieśników. Jego Facebooka zasypywały informacje o zaręczynach, ślubach i dzieciach, czy chociażby wspólnym kocie, a on nawet nigdy nie był z dziewczyną w kinie. To nie tak, że ciągnęło go do miłości, że potrzebował z kimś być. Wręcz przeciwnie, kilka godzin z ględzącą sekretarką całkowicie wysycało jego zapotrzebowanie na obcowanie z drugim człowiekiem. Ojciec nie żył, a matka też prędzej, czy później odejdzie. I wtedy zostanie naprawdę sam. Gdy zapytają go w szpitalu o numer do bliskiej osoby, nie będzie miał kogo podać. I to było takie straszne.

Po południu, gdy uporał się już ze wszystkimi papierkami, poszedł do domu. Marzył tylko o tym, żeby położyć się w łóżku i móc wreszcie zasnąć. I żeby był to prawdziwy sen, niewspomagany lekami, bo wtedy nic on nie da i wstanie tak samo zmęczony. Matka przygotowała obiad specjalnie dla niego, więc nie mógł jej odmówić, a jego męczarnia przedłużyła się o kolejne pół godziny. Misaki przez cały posiłek wyglądała nieswojo, może nawet próbowała mu coś powiedzieć, ale nie miał siły się tym zainteresować. Proponował matce psychologa, ale ta odmawiała, bo za bardzo się wstydziła.

***

Sasza już od dobrych dziesięciu minut stał przed podłużnym lustrem i próbował okiełznać swojego irokeza. Manewrował grzebieniem i kremem stylizującym w pełnym skupieniu niczym chirurg skalpelem podczas operacji. Syczał pod nosem, gdy znów nie było doskonale, robił sobie na głowie mały armagedon i zaczynał od początku. Był tak zaaferowany, że nawet nie zauważył, gdy z pokoju wyszedł Santa Boy, oparł się bokiem o ścianę i przyglądał mu się przez dłuższą chwilę.

– Stawianie fiuta idzie ci znacznie lepiej niż włosów – zakpił mężczyzna, po czym wyminął go w ciasnym przedpokoju, ściskając przy tym za pośladek i wszedł do kuchni.

Sasza podążył za nim wzrokiem, po czym pomasował się po tyłku. Może powinien się oburzyć, ale jego to po prostu śmieszyło, a nawet był trochę dumny. Przy Sancie Boy'u czuł się wręcz absurdalnie bezpiecznie, niemal jak w środku cyklonu.

– Przestań tam popadać w samouwielbienie i chodź tutaj – usłyszał głęboki, zachrypnięty głos Santy, który trzaskał się garnkami w kuchni.

– Nie popadałem – odparł, zmierzając do pomieszczenia.

Podszedł do stojącego tyłem Santy Boy'a i objął go ramionami, podciągając mu przy tym podkoszulek. Mężczyzna zerknął na niego, a potem, co było dość rzadkie dla niego, uśmiechnął się. Tak normalnie, bez tego wężowatego grymasu.

– Myślisz, że nie wiem, jak cię to cieszy, gdy mówię ci takie rzeczy? – prychnął. – Z całego ciebie, tylko twoje gardło jest głębokie.

– No tu już przesadziłeś – stwierdził Sasza i się zaśmiał.

– Sam chciałeś – odparł Santa. – Możesz mnie już puścić? Chciałem zrobić śniadanie.

– Szczerze, to jestem trochę zaskoczony tym, że potrafisz gotować – przyznał Sasza, nie puszczając go jednak.

– Mam czterdzieści lat. To byłoby dziwne, gdybym nie umiał.

Rozplątał jego dłonie i obrócił się, by przejechać dłońmi po jego podgolonej czaszce, a potem włosach postawionych pionowo w górę. Sasza uśmiechnął się, poddając się pieszczocie. Santa Boy miał ciepłe i szorstkie dłonie.

– Dobrze wyglądasz – stwierdził mężczyzna. – Zupełnie, jakbyś był jednym z tych porzuconych, zaniedbanych psów, które pokazują w telewizji, z sierścią sklejoną tak bardzo, że nie widać im oczu. Nowy właściciel goli tego kundla, torturuje odpchlającymi kąpielami, karmi najlepszą karmą i po kilku miesiącach zamiast zawszonego, zagłodzonego kundla mamy radosnego Puszka z pięknym, błyszczącym futerkiem i tym radosnym wyrazem na mordzie. A do szczęścia trzeba mu tylko miłości swojego pana.

– Czy ty właśnie porównałeś mnie do psa? – oburzył się Sasza. Po chwili dodał jednak: – W zasadzie to masz rację.

Santa Boy roześmiał się, pocałował go w czoło i odwrócił się z powrotem, aby w końcu zrobić śniadanie. Oboje musieli dziś wcześnie wyjść, Sasza do swojej nowej pracy, a on do studia nagrań. Pogrzebał w lodówce, w której nigdy nie było tego, co potrzebne i postanowił zrobić placki kukurydziane z jajkiem sadzonym. Nigdy by się do tego nie przyznał, ale wieczorami, gdy skończył rozwiązywać krzyżówkę, przeglądał strony kulinarne. Gotowanie strasznie go wciągnęło, ale musiał zachować twarz.

– Czy gdybyś był o te dziesięć lat młodszy, to pieprzylibyśmy się na tym stole? – rzucił niespodziewanie Sasza i postukał w blat, przy którym siedział i obserwował poczynania Santy Boy'a.

– Zapewne – mruknął mężczyzna.

– To jednak cieszę się, że jesteś stary. Pewnie późnej byłbym cały połamany.

Santa Boy odwrócił się, w ręce trzymał łopatkę do odwracania placków na patelni. Marszczył brwi, co nie zapowiadało niczego dobrego.

– Próbujesz mi dopiec za to, co powiedziałem? Jestem stary, już się z tym pogodziłem. Wziąłem to na klatę. – W tym momencie olej na patelni mocniej zasyczał, więc odwrócił się szybko. – Kuźwa.

Sasza uśmiechnął się szerzej, obserwując jego zmagania z przywierającym do patelni plackami. Odchylił się na krześle.

– Schudłeś – zauważył jakby od niechcenia. – Czy raczej, przypakowałeś.

Tego już było za wiele. Santa Boy odwrócił powoli głowę, a minę miał naprawdę paskudną.

– Wiem. I wiem też, że ty też wiesz, więc nie musisz mówić tego na głos.

– Wstydzisz się? – spytał Sasza, unosząc jedną brew. – Ty mnie ciągle mówisz, że przytyłem.

– To zupełnie co innego – stwierdził Santa. – Ja jestem złym skurwielem, nie możesz wytykać mi na głos tego, że... że się staram. Pewne rzeczy powinny zostać przemilczane.

– Ale ja nie chcę, żeby coś było przemilczane.

Santa Boy zasyczał przez zęby i pokręcił głową z rezygnacją. Zgiął palce niczym szpony i potrząsnął dłońmi w kierunku Saszy.

– Niekiedy ma cię ochotę po prostu... – syknął. – Po prostu...

– Ale nie zrobisz tego? – Uśmiechnął się Sasza.

– Nie – odparł Santa i postawił przed nim talerz. – Żryj i zatkaj tą swoją wredną jadaczkę.

– Okej. Mam jeszcze dużo czasu do wyjścia, więc co powiesz na to, żebym później spuścił z ciebie trochę tych negatywnych emocji?

– Możesz ze mnie spuszczać, co chcesz, ale na razie zajmij się jedzeniem. – Mężczyzna usiadł po drugiej stronie stolika ze swoją porcją. – Doprowadzasz mnie do obłędu.

Sasza przeżuł kawałek placka z jajkiem sadzonym. Musiał przyznać, że Santa naprawdę umiał gotować, ale... Nie chciał go już więcej zawstydzać.

– To z miłości – rzucił jeszcze i zatkał się kolejnym kęsem. Santa Boy wzniósł oczy ku niebu.

***

Ściana z lewej strony drzwi była czarna, później przechodziła w granat i niebieski, a na środku sklepu, za ladą, mrok zmieniał się stopniowo w coraz bardziej cukierkową jasność. Na drugim krańcu, na prawo od drzwi był kolor wręcz oczojebnie różowy, stwierdził Sasza. Miał nadzieję, że nie będzie musiał za często się tam zapuszczać. Wolał pozostać po ciemnej stronie. Facet bez brwi, właściciel sklepu, pojawił się w nim tylko na moment, ponieważ musiał pilnować przygotowań do otwarcia kolejnego lokalu. Saszę oddał w ręce drugiej pracownicy, młodej dziewczyny, którą wyróżniały długie i kręcony kasztanowe włosy oraz dwa tatuaże na udach, które często eksponowała – jeden głowy kozła, a drugi wilka pośród róż.

Sasza na początku zaliczył kilka pomyłek, ponieważ nigdy wcześniej nie miał do czynienia z kasą fiskalną, za co ostro, ale raczej bardziej dla żartu, strofowała go Jennifer. Nie za bardzo wiedział też, co odpowiedzieć rodzicom, którzy pytali, którą płytę lepiej kupić nastoletnie córce na urodziny, Justina Biebera, czy Taylor Swift. Właściwie to znał odpowiedź, ale postanowił zachować ją dla siebie. Musiał jednak nadrobić braki w wiedzy o pseudomuzyce, więc chcąc nie chcąc spędzał dużo czasu po różowej stronie.

Z Santa Boy'em widywał się bardzo rzadko. Ten rozpoczął pracę nad swoją nową płytą, która miała nie być „komercyjnym gównem”, więc zamknął się w studiu nagrań. Spędzał tam nawet większość nocy. Chociaż miał pełne przyzwolenie, Sasza rzadko zaglądał do studia. Czuł się wtedy jak kula u nogi, część ludzi patrzyła na niego krzywo, bo Santa nie ukrywał, kim dla siebie są, a na niego baliby się tak spojrzeć. Obrywało się więc Saszy, który i tak uważał, że on powinien robić swoje, a Santa Boy swoje. Nie chciał być dłużej jego utrzymankiem. Oczywiście, że tęsknił bardzo. Nigdy wcześniej nie byli na tak długo odseparowani od siebie. Na szczęście Santa Boy wreszcie zainwestował w nowy telefon, więc podczas rozmowy mógł także zobaczyć jego twarz, a nie tylko słyszeć głos. Bardzo seksowny zresztą, co doprowadzało go do szaleństwa. Santa Boy miał też laptopa w studiu, więc wieczorami uprawiali seks przez kamerkę, ale to nawet nie była namiastka tego, czego Sasza naprawdę pragnął. Czekał jednak cierpliwie i wiernie, jak na Puszka przystało.

***

Santa Boy ściągnął słuchawki i wyszedł z pokoju nagrań. Miał dość na dzisiaj. Jego twarz wykrzywił grymas, gdy ujrzał Fat Moose'a czekającego pod drzwiami z papierosem w ustach. Postanowił go po prostu wyminąć bez słowa, nie miał ochoty na jego głupie gierki.

– Nie chcesz wiedzieć, co sądzę? – spytał mężczyzna.

– Nie.

– A tak serio?

Santa Boy odwrócił się w jego stronę. Bił się chwilę z myślami, ale w końcu powiedział:

– Mów.

– Okej. – Fat Moose wyciągnął z kieszeni przenośną popielniczkę i zgasił w niej papierosa. – Sądzę, że dostaniesz świetne recenzje, od wszystkich. Nawet największych skurwysynów. Powrót w wielkiej klasie. Jest klimat, jest tekst, jest muzyka i ty, wreszcie dojrzały i pogodzony sam ze sobą. To będzie doskonała płyta, ale nie będzie hitowa, nawet tylko wewnątrz gatunku. Bo ludzie chcą szału, gniewu i destrukcji. Zawszonych ćpunów robiących dzieciaka po każdym koncercie i rozpieprzających gitary o scenę. W teraźniejszym tobie już tego nie ma, tych emocji. Pogodziłeś się ze sobą, więc przestałeś musieć tłumić swój ból dragami, a nawet się zakochałeś. – Mężczyzna prychnął. – Możesz śpiewać o tym wszystkim, co czułeś, ale to już przeszłość. Sentyment, a więc brak w tym prawdziwości. Przestałeś być autentyczny, a tego ludzie oczekują, przynajmniej w metalu.

Santa Boy zaplótł ręce na klatce piersiowej. Fat Moose na trzeźwo był jeszcze bardziej wkurwiający. Często zapominał o tym, jaki jest inteligentny. Zawsze trafiał w sedno.

– I co proponujesz? – spytał, aby mieć to już za sobą.

– Po pierwsze zgódź się, żebym był producentem. Potrzebujesz więcej rozmachu, czyli więcej kasy, a ja ją mam.

– Nie ma mowy – odparł Santa Boy. – Nie wydam żadnego gówna, które osiągnie sto milionów wyświetleń na YouTubie, żebyś miał za co kupować koks swoim dziwkom.

– Hej, mówiłem, że to nie dziwki – żachnął się Fat Moose – ale nie będę się upierać. Za dobrze cię znam. W takim razie wymień któregoś z tych twoich skamielin, najlepiej pierwszego gitarzystę, na coś świeżego. Dam ci jakiegoś gostka z kapel, które liżą mi buty, abym pozwolił im zaistnieć. Wybiorę ci jakiegoś umiejętnego skurwiela, który bez mrugnięcia porzuci własny zespół, aby samemu się wybić. On będzie twoim szałem. Będzie rwał struny jak makaron, rozpieprzał gitary i rzucał się w tłum. Będzie nawet chlał i dupczył za ciebie. Co uważasz?

– Pieprz się.

Santa Boy odwrócił się na pięcie i poszedł do pokoju, w którym sypiał. Odprowadził go chichot Fat Moose'a. Gdy przekraczał już próg, usłyszał jeszcze:

– Ciekawy jestem, jak bardzo byłbyś wściekły, gdyby temu twojemu brzydalowi przydarzył się jakiś mały wypadek. Myślę, że ta płyta przeszłaby wtedy do legendy.

Chichot Fat Moose'a przeszedł w zupełnie inny ton, gdy Santa Boy znów na niego spojrzał. Zdradzał zdenerwowanie.

– Po prostu bym cię zajebał, słyszysz? – powiedział mężczyzna chłodnym tonem. Jego ciemne oczy błyszczały niebezpiecznie, choć twarz nie zdradzała emocji. – Naprawdę bym cię zajebał.

Fat Moose'a przejechał dłonią po swoich włosach, zaczesując je przy tym do tyłu. Oblizał usta.

– Wiem, że byś to zrobił.

Santa Boy wszedł do pokoju i położył się na łóżku, nawet nie ściągając wcześniej butów. Przymknął oczy. Leżał tak chwilę bez ruchu, aż w końcu na jego twarzy wykwitł uśmiech.

– Głupi chuj – prychnął.

Przekręcił się na bok i wyciągnął zza poduszki telefon. Wybrał kontakt pod jedynką. Sasza jak zwykle odebrał w błyskawicznym tempie, jakby cały czas warował przy telefonie. Jak na wierną suczkę przystało, pomyślał Santa i uśmiechnął się do aparatu.

– Jak w robocie? – rzucił.

– Dzisiaj przyszły matka z córką i przez kwadrans kłóciły się, kto śpiewa lepiej – Mariah Carey czy Ariana Grande – powiedział Sasza umęczonym, ale i rozbawionym głosem. – Gdy rzuciłem, że obie mają denerwujący, za wysoki głos, rzuciły się na mnie jak dwie wściekłe lamparcice. Myślałem, że zaraz zaczną mnie okładać torebkami. I to wcale nie była pierwsza tego typu sytuacja. Kosmos jakiś po prostu. Ale co u ciebie? Powiedz, że robicie postępy.

– Po tonie ostatniego zdania, wnioskuję, że ręka ci już nie wystarcza – zadrwił Santa Boy. – Chyba znajdę na to radę.

– Tak? – zapalił się chłopak.

– Idź do Sex Shopu. Mam też drugie rozwiązanie. Przyjdź tutaj.

– Mówiłem ci, że... – jęknął chłopak do aparatu. – Oni się tak na mnie patrzą. To oczywiste, po co tam przychodzę. To zawstydzające, że wszyscy wiedzą, że właśnie się pieprzymy. Że ty pieprzysz mnie. Widzę ich wzrok. To nie jest zbyt przyjemne.

– Po prostu ich olej – sapnął Santa. – Dzisiaj dźwiękowiec ma urodziny i wszyscy idą na striptiz, więc nie będzie nikogo. Tylko my, co ty na to?

– No dobra. Będę za parę godzin.

– Okej, akurat się zdrzemnę.

Schował z powrotem telefon i poprawił sobie poduszkę. Był zmęczony, więc zaśnięcie nie przysporzyło mu żadnych problemów. Ocknął się, gdy usłyszał pukanie do drzwi. Był pewien, że to Sasza. Jakie było jego zdziwienie, gdy zamglonym jeszcze po śnie wzrokiem ujrzał Jasona, gitarzystę z pierwszego składu High Death, który wchodził właśnie do ciasnego pokoju. Mężczyzna znacznie się postarzał, odkąd Santa Boy widział go ostatni raz, kilkanaście lat temu. Przybrał na wadze i wyhodował sobie wąsy. Ubrany był w zwykłe, niebieskie dżinsy i koszulkę polo w biało–zielone paski. Wyglądał jak nudny do bólu ojciec rodziny z przedmieścia. To on pierwszy przerwał przedłużającą się między nimi ciszę.

– Jestem zawiedziony – oznajmił.

– Co? – Santa Boy uniósł sceptycznie brwi i usiadł na łóżku. Jeszcze jego mu brakowało. – Po coś tu przylazł?

– Miałem nadzieję, że to będą ostatnie jęki zdychającego ciebie. Że twoja autodestrukcja osiągnęła już apogeum. Że pokutujesz w piekle na Ziemi, które sam sobie stworzyłeś. Naprawdę jestem zawiedziony.

– Bardzo mi przykro, że nie spełniam twoich oczekiwań – prychnął Santa. – Jeśli to już wszystko, to możesz już iść i mam nadzieję, że nie zobaczymy się przez kolejne piętnaście lat.

Jason najwyraźniej nie zamierzał go posłuchać, bo nadal stał na środku pokoju. Santa Boy nie miał ochoty na użeranie się z nim, więc wstał, by opuścić pomieszczenie jako pierwszy. Jason przesunął się w bok, blokując mu dostęp do drzwi.

– Słyszałem od Fat Moose'a, że przestałeś brać.

– Masz przestarzałe informacje. Przestałem dziesięć lat temu, a teraz mnie przepuść.

– Podobno mieszkasz z jakiś chłopakiem – nie ustępował Jason. – Jakimś zwykłym facetem.

Zaczynało go to denerwować. Stanął naprzeciwko Jasona, gotowy zrobić sobie przejście za pomocą siły.

– Gratuluję umiejętności detektywistycznych – sarknął. – A teraz daj mi przejść.

Jason przepuścił go w końcu niechętnie. Jego mina zdradzała, że miał inny plan, chciał konfrontacji, ale nie miał w sobie tyle siły, aby nie ugiąć się pod wzrokiem Santy Boy'a. Chyba nie było nikogo, kto lepiej wiedziałby, do czego ten człowiek jest zdolny.

– Jak możesz?! – wybuchnął. – Jak możesz tak po prostu sobie żyć?! Powinieneś gnić w piekle. Tu, teraz na Ziemi! Za to, co zrobiłeś.

– Czyli niby co?! – wzburzył się Santa Boy.

Cały się napiął, a jego nozdrza zafalowały. Jason nie cofnął się, chociaż wszystko mu mówiło, że powinien.

– Zabiłeś ją! To wszystko było twoją winą! Gdybyś nie był taki... – zawahał się.

– To co?! – spytał Santa Boy, nachylając się nad nim. – Powiedz.

– To nadal by żyła! – warknął Jason, mimo wszystko odwracając wzrok. – Lena by żyła.

– Ale nie żyje. A nawet gdyby, to i tak nigdy byś jej nie zdobył. Chyba nie żyłeś mrzonkami przez te piętnaście lat? – spytał z wrednym uśmiechem na ustach i poklepał Jasona po policzku. – To na razie.

Wyminął go i spojrzał na wyświetlacz telefonu, który zabrał spod poduszki. Żadnych wiadomości.

– Jesteś chujem. – Jason także wyszedł z pokoju, spojrzał jeszcze z obrzydzeniem na Santę Boy'a, nim ruszył w przeciwną stronę korytarza. – Prawdziwym chujem.

Santa Boy zbył to prychnięciem i wyszedł z budynku. Telefon Saszy nie odpowiadał, co rozzłościło go jeszcze bardziej. Dawno nie czuł aż takiej potrzeby, aby się nawalić. Ostatnio, gdy jego umysł nie chciała opuścić ta absurdalna myśl, że się zakochał. Potrzebował wtedy trzech dni na pogodzenie się z tym i wielu dolewek. Teraz też tak zrobił, wszedł do pierwszego baru, jaki napotkał. Usiadł przy pojedynczym stoliku z tyłu, aby nikt mu nie przeszkadzał, więc zajęło mu kilka kolejek, nim dojrzał pośród klientów baru znajomą twarz. Nie poświęciłby mu więcej niż jednego przelotnego spojrzenia, gdyby to nie mężczyzna podszedł do niego pierwszy. Santa Boy uniósł twarz znad szklanki i uśmiechnął się blado.

– Matt Hetfield.