Atsah - ROZDZIAŁ 3 - Normalnie

Wiem, że akcja rozwija się powoli, ale zapowiada się na długie opowiadanie. Nie martwcie się, jeszcze będą się xxx i mordować też. Także spoko xD Bardzo, bardzo dziękuję za wszystkie komentarze, nawet te na jedną linijkę. To naprawdę dodaje powera :) Pozdrawiam! P.S. I co, dostaliście coś fajnego na Dzień Kobiet lub Mężczyzn? Bo ja tylko podwyżkę czynszu...  P.S.2. Jest Santa, ale tylko na chwilkę...

Na początku obserwował ich na obrazie z kamer. Kręcili się między półkami, ale nie próbowali kraść. Ten najniższy, farbowany na blond nadal łaził z zapalonym papierosem. Popiół z niego oczywiście strzepywał na podłogę. Kołowali po sklepie dłuższą chwilę, ale w końcu dotarli tam, gdzie zamierzali od początku, czyli przed lodówkę z alkoholami. Biały chłopak w dredach wyciągnął z niej sześciopak butelkowanego piwa. Johnny nie mógł się nie uśmiechnąć. Groźbą, prośbą, czy przekupstwem? – pomyślał. Usadowił się wygodniej na swoim krzesełku i czekał. Blondyn co chwilę patrzył prosto w oko kamery i uśmiechał się szelmowsko. Rysy jego twarzy były łagodne, ale w ciemnych, wąskich oczach coś się kryło. Jakaś zadziorność.

Gdy wyszli spomiędzy regałów, nie musiał już obserwować trójki spryciarzy na monitorach ukrytych pod ladą. Stanęli przed nim w pełnej krasie. Ubrani w markowe, luzackie ciuchy, z kolczykami zdobiącymi uszy, nosy i wargi oraz z tymi pewnymi siebie uśmieszkami. Johnny miał wielką ochotę zetrzeć je z ich gładkich twarzyczek, ale przecież obiecał mamie, że będzie grzeczny.

– A dowodzik? – zapytał, gdy dzieciak w dredach i tych anormalnie wielkich okularach postawił sześciopak na ladzie.

– Mark się nigdy nie pytał.

– Ta, prawdopodobnie też nigdy nie dzielił celi z męską prostytutką w Tajlandii – odparł Johnny. – I to nas właśnie różni. To jest dowodzik, czy nie?

Dotąd patrzył na chłopaka w dredach, ale gdy usłyszał chichot, jego wzrok skierował się na stojącego obok blondyna. Dzieciak nonszalancko opierał się łokciem o ladę i palił papierosa. Na obrazie monitora Johnny nie mógł tego dojrzeć, ale nad kącikiem ust miał drobny, ale rzucający się w oczy pieprzyk. Dzieciak cały czas patrzył mu prosto w oczy. Uśmiechał się przy tym lekko, obracając papierosa w ustach językiem. To wbrew jego woli przykuło wzrok Johnny’ego. Dzieciak miał w sobie coś przyciągającego i dobrze o tym wiedział.

Skupiony na twarzy blondyna, nie wyłapał, gdy ten niespodziewanym, szybkim ruchem wyciągnął papierosa z ust i włożył je między wargi Johnny’ego.

– Co, do kurwy?! – zdziwił się. 

Chwycił papierosa między palce w ostatniej chwili, zanim nie spadł mu na koszulę. Dzieciak wzruszył wąskimi ramionami, uśmiechając się przy tym zadziornie. Jego oczy błyszczały figlarnie. W Johnny’m powoli zaczynała gotować się krew przez te irytujące kurwiki w czarnych ślepiach dzieciaka.

– Tak intensywnie się patrzyłeś na moje usta – powiedział chłopak. – Pomyślałem, że może chcesz bucha.

Johnny przygryzł ustnik. Nie lubił takich spryciarzy. I znowu facet się do niego przystawiał. Działo się to dziwnie często. Spojrzał na swoje odbicie w ekranie monitora. Może miał wygląd luzaka, typowego fuckboya, ale dlaczego tylu gejów do niego uderzało? Niepojęte. Po wydmuchnięciu dymu, wyciągnął prawie całkowicie wypalonego papierosa spomiędzy warg i ostentacyjnie zgniótł go na talerzyku, leżącym na ladzie, patrząc gnojkowi prosto w oczy.

Dzieciak jedynie zaśmiał się pod nosem i wcisnął dłonie w kieszenie nisko wiszących dżinsów. Jego koledzy obserwowali całą scenę bez słowa, ale też bez zdziwienia. Chyba byli do tego przyzwyczajeni.

– Idziemy – zarządził blondyn. – Raczej nie sprzeda nam tego piwa.

Sam pierwszy ruszył w kierunku drzwi, a pozostała dwójka poszła jego śladem. Zanim wyszedł, odwrócił się jeszcze na moment, przytrzymując drzwi. Uśmiechnął się, patrząc prosto w zielone oczy nocnego sprzedawcy.

– Co to w ogóle było? – spytał Johnny, gdy został w sklepie sam.

Z kieszeni wydobył otworzoną paczkę papierosów. Sam nie stosował się do zakazu wiszącego na drzwiach. Zapalił jednego i odchylił się na krześle. Siedząc tak, przypomniał sobie siebie z czasów liceum. Był jeszcze gorszy od tych dzieciaków, ale, co musiał przyznać, gnojek sprzed chwili miał jaja na swoim miejscu. Nie bał się być tym, kim chciał. A on? Johnny zastygł w bezruchu z papierosem w połowie drogi do ust. A on spieprzył na trzynaście lat.

***

Chociaż Ryan nie mógł sobie w tym momencie przypomnieć żadnego tytułu, na pewno nakręcono już setkę filmów, w którym facet idzie sam wieczorem do lasu i już z niego nie wraca. Bo go tam mordują, ćwiartują, a potem jego rozczłonkowane flaki wrzucają do dołu. Później do akacji wchodzi wilgoć, grzyby oraz bakterie i po facecie nie zostaje żaden ślad. Tylko drzewa jakieś dorodniejsze rosną w tym miejscu.

Wiedział, że przesadzał, bo przecież nie było jeszcze do końca ciemno, miał latarkę w telefonie, las był rzadki, a gdzieś niedaleko powinna płynąć rzeka, ale czuł obawę, przedzierając się pomiędzy gałęziami drzew. Śnieg był jego sprzymierzeńcem, bo na ścieżce widział ślady butów pozostawione przez Indianina. Z początku zimowy las wydawał mu się martwy. Sucha, zżółknięta trawa wystawała spomiędzy cienkiej warstwy śniegu, a ogołocone gałęzie liściastych drzew wymieszanych z sosnami straszyły swoimi powyginanymi kształtami, przywodzącymi na myśl pazury jakiejś bestii. Im dalej szedł i im więcej widział, przekonywał się, że las mimo pozornego uśpienia nadal żył. Na śniegu oprócz śladów butów widział także odciśnięte łapy i kopyta jakiś zwierząt. Nie znał się na tym, więc nie umiał określić, co przechodziło ścieżką przed nim. Bezlistne gałęzie także kryły w sobie życie. Zwieńczone były pąkami, czekającymi na pierwsze oznaki życia, by wystrzelić zielenią. Co jakiś czas z gałęzi sosen spadał także śnieg strącony przez przelatujące ptaki. Ryan słyszał, jak trzepoczą skrzydłami.

Ścieżka niedługo się skończyła, bo oto doszedł do rzeki. W tym miejscu była jeszcze płytka i wąska. Jej brzegi skuwał cienki lód, ale na środku nurt bystro pokonywał kolejne meandry. Ryan przystanął, gdy po drugiej stronie zobaczył sarnę. On też patrzyła na niego patrzył przez moment, by później zniknąć w zaroślach. To była taka błaha rzecz, ale z jakiegoś powodu czuł się dziwnie poruszony. Rozglądnął się wokoło. Tu nie było niczego, ani nikogo. Czuł się dziwnie wolny. Gdy spojrzał w górę, ujrzał pierwsze gwiazdy rozświetlające niebo. Uświadomił sobie, że tak dawno nie patrzył w górę, na niebo.

Zamyślony, dosłownie podskoczył, gdy coś dotknęło go w ramię. Wszystkie scenariusze horrorów rozgrywające się w lesie znów mu się przypomniały. Obrócił się i ujrzał stojącego za nim Indianina.

– Matka cię nie nauczyła, żeby nie łazić po ciemku po lesie? – spytał chłopak.

Uczyła, pomyślał Ryan. I powinien jej posłuchać. W tej kwestii zgadzał się z Johnny’m.

– Ciebie też to się chyba tyczy? – odparł. – Co ty w ogóle tu robisz sam, o tej porze?

Atsah, czy jak mu tam było na imię, uśmiechnął się kątem ust.

– Może czekam na takich zagubionych chłopców jak ty? – zaproponował, unosząc brew.

Gdy podniósł rękę, Ryan zobaczył, że trzyma w niej siekierę. Przełknął ślinę.

– Idź do domu – poradził Atsah i poprawił plecak na ramieniu.

Nie patrząc już na niego więcej, zaczął iść wzdłuż rzeki, w tylko sobie znanym kierunku. Ryan patrzył za nim, nie wiedząc, co począć. Tu gdzie stał teraz, docierały jeszcze światła z niedalekiej posesji. Dalej był już tylko mrok, a w nim Indianin z siekierą.

Poszedł. Sam nie wiedział dlaczego. Czuł jakieś dziwne podekscytowanie. Strach wymieszany z czymś innym, czego nie umiał określić słowami. Atsah po przejściu kilkudziesięciu metrów wzdłuż rzeki, kręcił w las, więc on zrobił to samo. Tu już nie było ścieżki, więc co jakiś czas gałęzie uderzały go w twarz. Musiał osłaniać się dłońmi, ale wtedy nie widział, gdzie idzie, więc potknął się parokrotnie. W końcu las się skończył, a on stanął na małej polanie otoczonej wysokimi sosnami. Był tu też Atsah, który właśnie wyciągnął z plecaka dwie stojące lampy ogrodowe i wbił je w ziemię. Na polanie leżało kilka ściętych kłód, do których teraz podszedł Indianin. Sięgnął po siekierę i zaczął ociosywać jednią z nich z kory.

Ryan przyglądał się wszystkiemu zza jego pleców. Sam nie wiedział, czego się spodziewał, ale raczej nie tego, że Indianin bawi się w lesie w drwala. Żadnych trupów, nory do gotowania amfy, tylko gościu popylający z siekierką. Tylko po co? – zastanawiał się Ryan. Gdy Atsah wyprostował się i popatrzył na niego, aż drgnął. Było w nim coś dziwnego i nadal miał tę przeklętą siekierę w dłoni. Chłopak otarł drugą dłonią czoło i poprawił spadające włosy.

– Mówiłem, żebyś szedł do domu – zwrócił się do Ryana. – Nie boisz się? Nie słyszałeś plotek o mnie?

Plotki? Ryan przypomniał sobie, co mówiła Trish. Nie wierzył, aby Indianin naprawdę kogoś zabił. Wtedy nie wypuściliby go tak szybko, ale w każdej plotce kryło się przecież ziarno prawdy.

Indianin uśmiechnął się nieprzyjemnie. Może nawet trochę smutno.

– Naprawdę wyszedłem z poprawczaka – powiedział. – Idź do domu, słodziaku.

– Nie nazywaj mnie tak – syknął na niego Ryan, choć nie było to najrozsądniejsze. Zabił, czy nie zabił, to jednak Atsah miał teraz w ręce siekierę. – Więc to jednak byłeś ty? Ty wypisujesz te gówna na moim murze? Jesteś pojebany.

Ryan czuł się teraz jak mały piesek, sięgający do połowy łydki, który jeży się, aby wydać się większym. Tak właśnie się czuł. Jak mały, przestraszony piesek w cieniu dobermana. Piesek, który jednak ma swoją dumę.

– Nie odpuścisz, co? – mruknął zrezygnowanym głosem Atsah. Znów poprawił spadające na twarz włosy wolną dłonią. – To o co chodzi z tym napisem?

– Bo ci powiem – żachnął się Ryan. – A później, gdy powiesz coś, co cię wyda, stwierdzisz, że sam ci to powiedziałem.

Indianin wydął usta i westchnął z boleścią. Zrobił młynek siekierą, co nie uszło uwadze Ryana, i wbił ją w jedną z kłód. Później na niej usiadł.

– No to powiedz mi, dlaczego sądzisz, że to ja – powiedział, sięgając do skórzanej kurtki po paczkę papierosów.

– Bo to zaczęło pojawiać się w mniej więcej w tym samym czasie, gdy ty się tu przeniosłeś.

– I to wszystko? – spytał Atsah z kpiną. Zapalił papierosa. Płomień zapalniczki na moment oświetlił jego twarz o ostrych rysach, rysując na niej nieprzyjemne cienie. – To bardziej niż naciągane.

– Napis jest w języku nawaho.

– A skąd konkluzja, że ja go znam? – spytał Atsah.

Dopiero teraz wydawał się zirytowany.

– No... – zaczął Ryan. – Jesteś Indianinem, prawda?

Atsah zaśmiał się pod nosem. Posłał chłopakowi litościwe spojrzenie.

– A ty kim jesteś? – spytał.

– Co? – zdziwił się Ryan. – Amerykaninem.

– Och, tak? Bardziej niż ja? Może powiesz mi jeszcze, że twoi przodkowie byli tu przed moimi?

– O co ci chodzi? – burknął chłopak. Ta rozmowa zaczęła skręcać w dziwnym kierunku. – Przestań wywijać kota ogonem i po prostu się przyznaj.

Atsah rzucił niedopałek w śnieg i przydeptał go butem. Wstał i wyciągnął siekierę wbitą w kłodę. Nim wrócił do pracy, obejrzał się jeszcze na chłopaka.

– Nie znam języka nawaho. Wiem, że uważacie się za panów świata i lubicie popisywać się ignorancją, ale istnieje wiele plemion indiańskich i nie wszystkie posługują się nawaho. Tak dla twojej informacji.

Ryan już sam nie wiedział, w co ma wierzyć. Gość był podejrzany, ale wieczory spędzał na okorowywaniu belek w środku lasu. Jakoś nie pasował mu na typka wypisującego jakieś pierdoły na czyimś murze. Wyglądał na samotnika. Jaki już miał mordować, to pewnie po cichu. Z drugiej strony, wszystko układało się aż nazbyt zgrabnie. Ryan nie znał w mieście żadnego Indianina, który miałby ponad metr osiemdziesiąt, bo w ogóle nie widział tu nigdy żadnego rdzennego Amerykanina.

Atsah miał rację. Zapadł już zmrok. Małą polanę rozświetlały lampy, ale pośród drzew był już tylko mrok. Człowiek ma zapisane w swoim kodzie genetycznym, najbardziej pierwotnych częściach mózgu, lęk przed nim. Bo nigdy nie wiadomo, co na ciebie czeka pośród mroku. I czy jest za tobą, czy przed tobą. Ryan obejrzał się za siebie, czując jak jego ciało obchodzą ciarki, a potem popatrzył na polanę. Tu przynajmniej wiedział, z czym ma do czynienia, ale wcale nie czuł się przez to lepiej. Sam już nie wiedział, co robić. Planował po prostu śledzić Indianina, aż nie przekona się, czy to on. Teraz jednak czuł się jak w klatce. Jak wróbel zamknięty w małej klatce wraz z orłem. Nawet nie był pewien, czy umiałby teraz znaleźć drogę powrotną.

Nagle poczuł na udzie wibracje telefonu. Zapomniał wyłączyć wyciszenia po wyjściu ze szkoły. Ryan zaczął się klepać po kieszeniach spodni, aby za chwilę uświadomić sobie, że schował go w kurtce. Spojrzał jeszcze w stronę Indianina, ale ten nawet się nie odwrócił. Nim odebrał, popatrzył na ekran. Dzwoniła jego mama. Ryan zupełnie o niej zapomniał z tego wszystkiego. Nacisnął zieloną słuchawkę i przystawił telefon do ucha.

– Boże, Ryan! – Usłyszał histeryczny głos matki. Wydawała się bliska płaczu. – Czemu nie odbierałeś tyle czasu?! Myślałam, że coś ci się stało! Gdzie ty w ogóle jesteś?!

Boże, jaki ze mnie debil, przeszło mu przez myśl. Matka była blisko płaczu. Jak mógł jej to zrobić? Przecież od śmierci ojca nie minął miesiąc. A miał przecież zachowywać się jak mężczyzna, jak to poradził mu Johnny.

– Byłem… – zaczął niepewien, co powiedzieć.

Nie był dobry w wymyślaniu kłamstw na poczekaniu. Prawdy przecież nie mógł powiedzieć.

– Wiem, że byłeś u Trish! – weszła mu w słowo matka. – Ona przynajmniej odbiera telefony. Powiedziała, że wyszedłeś kwadrans temu. Powinieneś być już w domu!

Ryan odetchnął. Na Pocahontas zawsze można było liczyć.

– Spotkałem kolegę – zmyślił. – Będę za pół godziny.

– Rozliczymy się w domu.

Matka pierwsza się rozłączyła. Jej głos ze zmartwionego przeszedł w zdenerwowany. W domu nie czekało na niego miłe powitanie, to pewne. Schował telefon do kieszeni i spojrzał w kierunku, z którego najprawdopodobniej przyszedł. Miał nadzieję, że się nie zgubi. Drgnął, gdy nagle stanął przy nim Atsah. Koleś naprawdę wydawał się Ryanowi wielki, chociaż on sam nie należał do mikrusów.

Indian wyciągnął z kieszeni małą latarkę.

– Chodź – rzucił jedynie, nawet nie patrząc na Ryana i zaczął iść leśną ścieżką.

Chłopak patrzył na niego chwilę skołowany, ale w końcu ruszył za nim. Atsah nawet się na niego nie oglądał, aby sprawdzić, czy Ryan wciąż za nim podąża, ale po kilkunastu minutach stali już na ulicy koło domu Indianina.

– Chyba stąd trafisz, czy odprowadzić cię pod same drzwi? – spytał, robiąc pobłażliwą minę.

Jeszcze dodaj, że jak dziewczynę, syknął w myślach Ryan. Czuł się upokorzony.

– Obejdzie się – odparł sucho. – I nie chcę, żebyś wiedział, gdzie mieszkam. Chociaż to i tak już wiesz, co nie?

– A ty znowu o tym? – westchnął Atsah. – Znajdź sobie jakieś inne hobby. I nie chodź po ciemku po lesie, bo jeszcze spotkasz jakiegoś świrusa.

– Takiego jak ciebie? – prychnął Ryan.

Atsah jedynie zaśmiał się pod nosem i ruszył z powrotem do lasu. Ryan parzył za nim, aż jego sylwetka zupełnie nie zniknęła w mroku. Gdy wrócił do domu, matka zrobiła mu pogadankę. Skończyło się na szlabanie na tydzień. Na szczęście nie płakała, bo tego by nie wytrzymał.

Szlaban utrudniał sprawy. Dalej nie wiedział, kto robił te napisy. A raczej, nie udało mu się przyłapać tego nowego na gorącym uczynku. Gdy wracał do domu, na murze nie było jeszcze napisu. W końcu dochodziła dopiero dwudziesta pierwsza, a zamaskowany typek pojawiał się późno w nocy. Dziś Ryan postanowił na niego nie czekać, tylko wcześniej położyć się spać. Nie chciał dodatkowo denerwować mamy. Był też zmęczony. I tak przecież zostało jeszcze sto siedemdziesiąt pięć dni, do tego, co miało nadejść. Cokolwiek miało to być.

Ryan napisał jeszcze wiadomość do Trish, dziękując za uratowanie tyłka i położył się spać. „Zabiję” – to jedno słowo, które udało mu się rozszyfrować, nie pozwalało mu zasnąć. Co? Kogo? Dlaczego? Tyle pytań i żadnych odpowiedzi.

***

Trish odpisała na wiadomość i odrzuciła telefon z powrotem na pościel. Siedziała na łóżku z laptopem na kolanach. Przeglądała folder ze zdjęciami, które udało jej się zgromadzić w ciągu ostatnich miesięcy. Była już prawie pewna. 
Ściany domu były cienkie, więc wyraźnie usłyszała, jak tata wychodzi ze swojego biura i kieruje się do sypialni. Mijał przy tym pokój Trish. Jak co wieczór zatrzymał się przy nim i zapukał.

– Tylko nie siedź za długo – rzucił przez drzwi.

– O Boże, tato – jęknęła Pocahontas. – Mam średnią cztery osiemdziesiąt dziewięć i zawsze przechodzę na zielonym świetle. Jestem dzieckiem doskonałym.

Usłyszała przez ścianę gardłowy śmiech swojego ojca.

– A kogo rodziców w tym roku szkolnym wzywano już dwukrotnie do dyrekcji? – spytał mężczyzna. W jego głosie dało się wyczuć nutę rozbawienia.

Trish przewróciła oczami, chociaż tata nie mógł tego zobaczyć.

– Ale to nie dlatego, że chlałam, ćpałam albo robiłam inne rzeczy. Bo to robią wszyscy, więc przymyka się na to oko. Jak ktoś jest indywidualistą, wyłamuje się z szeregu, to od razu chcą go utemperować. Ostrugać według jednego wzorca. Niech sam nie myśli, płaci podatki i żyje w ułudzie.

– No, cóż. Nie mogę powiedzieć, że nie ma w tym sporo racji, ale może powstrzymaj te swoje komentarze na lekcjach. Szczególnie na historii. Nauczycielka już chyba nabawiła się traumy na całe życie.

Trish prychnęła z oburzeniem.

– Że niby mam się poddać systemowi? Babsztyl nazwał żołnierzy z Iraku bohaterami narodowymi.

– I jak cię tu nie kochać? – Zaśmiał się mężczyzna. – No, dobrze. Tylko idź spać o jakiejś przyzwoitej godzinie.

Trish odłożyła laptopa na biurko i wróciła do łóżka. Ułożyła sobie poduszki pod głową. „I jak cię tu nie kochać?”. Ojciec niekiedy potrafił wypalić czymś takim w ni z gruchy, ni z pietruchy. Czyli to naprawdę ważne kto wychował, a nie kto urodził? – pomyślała. Trish nie lubiła szkoły, ale wiedzę już tak. Dobre oceny były raczej efektem ubocznym jej ciekawości świata niż celem samym w sobie. I przez tą wrodzoną dociekliwość dość wcześnie zdała sobie sprawę, że jeśli oboje twoich rodziców to blondyni z niebieskimi oczami, to ty nie możesz mieć czarnych włosów i oczu.

Rodzice byli na to przygotowani. Wymusili na Trish udział w kilku sesjach z psychologiem, a po jej naciskach zezwolili nawet na spotkanie z jej biologiczną matką. Pocahontas spodziewała się jakiegoś wraka i to też ujrzała. Kobietę koło czterdziestki, która nic w życiu  nie osiągnęła i nadal pracowała jako kelnerka w pizzerii. Przez uzależnienie od alkoholu i narkotyków odebrano jej prawa rodzicielskie, gdy Trish miała dwa lata. Dziewczyna szybko doszła do wniosku, że raczej nie po niej odziedziczyła inteligencję, a nawet wygląd. Biologiczna matka usilnie jednak omijała temat ojca Trish. Dziewczyna miała się już poddać, ale pewnego razu, gdy znów do niej pojechała, przypadkowo w odwiedziny wpadł ktoś jeszcze. Mianowicie, przyjaciółka matki z dawnych lat. Ona znacznie lepiej poradziła sobie w życiu, miała swoje własne studio tatuażu. I była też znacznie bardziej wylewna.

Opowiedziała Trish o czasach młodości spędzonych wraz z biologiczną matką dziewczyny na wiecznym balowaniu. Obie kobiety były rasowymi groupies z prawdziwego zdarzenia. Bez stałej pracy, czy planów na życie podążały za zespołami rockowymi. Imprezowały razem z muzykami, uprawiały z nimi seks i przyjmowały narkotyki. Otrzeźwienie przyszło dopiero, gdy matka Trish uświadomiła sobie, że jest w ciąży. 
Tatuażystka pokazała nawet dziewczynie pudło z pamiątkami z tamtych lat. Było tam mnóstwo zdjęć, a na odwrocie każdego rok i miesiąc jego wykonania. Trish szybko przekalkulowała w głowie daty, w końcu miała piątkę z matematyki. W pudle wygrzebała zdjęcia z odpowiedniego miesiąca. Podobieństwo było aż zaskakująco uderzające. Że też wcześniej o tym nie pomyślała.

Gdyby nie ten trochę zbyt wyrazisty nos i czarne oczy śmiało mogłaby grać Arwenę we „Władcy Pierścieni”. Nawet jej lekko spiczaste uszy pasowały. Trish ułożyła się do snu i nim zgasiła nocną lampkę, spojrzała jeszcze raz na plakat powieszony na ścianie. Ryan w swoimi pokoju miał dokładnie taki sam, bo razem je wybierali. Trish mimowolnie sięgnęła dłonią do swojego nosa. Naprawdę byli podobni.

***

Santa Boy nie mógł zasnąć. Z krótkiej trasy po Południowej Ameryce, głównie Meksyku, udali się od razu do domu matki Saszy. To ona zajmowała się Szczęściarzem, który wciąż umierał z samotności bez swojego pana, pod ich nieobecność. Kobieta oczywiście ugościła ich kolacją, na której jej partner, Greg, postanowił się oświadczyć. Radości oczywiście nie było końca, Sasza bardzo starał się nie płakać, co słabo mu wychodziło, a Santa przyglądał się wszystkiemu z boku, popijając starą whisky. Butelkę z piwnicy przyniósł Greg. Powiedział, że trzymał ją od dwudziestu lat jako przestrogę, ale teraz już jej nie potrzebuje. On i Susanne w ogóle nie pili, Sasza był zbyt zaoferowany całą sytuacją, więc to głównie Santa Boy sączył wiekowy trunek ze szklanki wypełnionej lodem.

Noc spędzili w domu matki Saszy, w pokoju chłopaka. Santa Boy był zbyt długi i zbyt szeroki, aby wygodnie ułożyć się na wąskim łóżku. Dodatkowo miał w zwyczaju zasypiać na boku, a teraz nie miał takiej możliwości. Leżał więc na plecach i gapił się w sufit. Sasza spał doklejony do jego boku, z jakiegoś powodu kurczowo trzymając się jego koszuli, jakby Santa miał gdzieś uciec. Do boku Saszy zaś przyklejony spał Szczęściarz. Pies, który zwykle potulnie spędzał noce w swoim kojcu, dziś tego odmawiał. Musiał być przy Saszy. Do tego wszystkiego Santę ogarnęło i nie chciało opuścić dziwne przeczucie. Przeczucie, że coś się stanie i to coś niedobrego. Teraz Santa rozumiał, o co chodziło Saszy, gdy po tym jak się zeszli, mówił o przeczuciu, że „się spieprzy”. To było dokładnie to.

– Nie śpisz? – spytał zaspanym głosem Sasza.

– Nie – odparł Santa, dotykając palcami boku jego policzka – bo czuję się jak dolna kromka w kanapce i to nie jest fajne uczucie.

– To ja kim jestem w tej kanapce? – spytał rozbawiony Sasza.

– Cienkim plasterkiem dietetycznej, beztłuszczowej szynki – odparł muzyk.

– Aha. A Szczęściarz?

– Kawałkiem masła, które komuś spadło na ziemię i teraz jest całe w kudłach.

Santa Boy poczuł drżenie przyciśniętego do niego ciała chłopaka, gdy ten dusił śmiech.

– Zdaje mi się, że masło jednak daje się na spód kanapki, a nie na górę.

– Nie moja wina, że ktoś nie umie zrobić pieprzonej kanapki – prychnął muzyk. – I jeszcze ścierpło mi ramię, bo zrobiłeś sobie z niego poduszkę.

Sasza uniósł się, aby przesunąć się trochę w bok, ale Santa Boy mu na to nie pozwolił. Przycisnął jego głowę z powrotem do swojego ciała.

– Leż – powiedział.

Sasza uśmiechnął się i ułożył inaczej, aby bardziej trzymać głowę na klatce piersiowej Santy niż ramieniu. Rękę przerzucił przez jego tułów. Był zadowolony. Leżeli tak w ciszy, przytuleni do siebie. Santa Boy powoli wodził palcami po jego odsłoniętej skórze ramienia.

– Więc twoja matka wychodzi za mąż – rzucił w pewnym momencie.

– No – odparł Sasza – aż trudno uwierzyć.

– Dlaczego? – zdziwił się muzyk.

Sasza wzruszył ramionami, na ile pozwalała mu pozycja, w której leżał.

– Bo to takie normalne? – zasugerował.

Santa palcami zawędrował wzdłuż nagiego przedramienia Saszy, aż do jego dłoni.

– Normalne – powtórzył, powoli obrysowując serdeczny palec chłopaka.