Life is Cheap - ROZDZIAŁ 9 - Panem za dnia, suką w nocy

Oficjalnie "Life is Cheap" z krótkiego w założeniach dodatku przemienia się w długą, "pełnoprawną" serię. Jak długą? Nie wiem, ale na bliski koniec jeszcze się nie zapowiada. Doszedł też drugi wątek. Dziękuję za liczne komentarze pod ostatnimi rozdziałami. Bardzo motywują do pisania :) Pozdrawiam!

Obudził się jeszcze przed świtem. Santa Boy, jak miał to w zwyczaju, spał na boku, zwrócony do niego plecami. Sasza usiadł na łóżku i chwilę go obserwował. Ten widok jakoś napawał go smutkiem zamiast cieszyć, bo znowu było dokładnie tak samo. Jakby nic się nie zmieniło, jakby niczego się nie nauczył. Przecież to on miał być tu teraz panem… Przynajmniej w niektórych aspektach.

– Panem za dnia, suką w nocy – powiedział na głos, patrząc na twarz pogrążonego we śnie Santy Boy’a.

Czy to nie on skamlał w tej pieprzonej piosence? Wył jak samotny wilk do księżyca w pełni? To on powinien błagać, skamleć pod progiem, bo przecież to on zawinił, pomyślał Sasza. A skończyło się jak zwykle. Santa Boy nadal był panem, a on nadal był psem.

– Wypalisz zaraz we mnie dziurę tymi ślepiami.

Zaskoczony chłopak spojrzał na twarz muzyka. Ten nadal trzymał oczy zamknięte. Po chwili przetarł twarz dłonią i odwrócił się na plecy. Spojrzenie zaczerwienionych po śnie oczu wbił w Saszę. Było w nim coś innego.

– Obudziłem cię? – spytał chłopak. – Przepraszam.

Nagle poczuł się jakoś nieswojo. Jak po obudzeniu u boku obcego, z którym spędziło się noc, a teraz, gdy namiętność zniknęła, alkohol wyparował z krwi, jedyne, co pozostało, to uczucie niezręczności. Nie miał pojęcia, co powinien powiedzieć. Chciał przylgnąć do upragnionego ciała, ale coś go powstrzymywało. Coś, co napełniło teraz jego oczy łzami.

– Za dużo przepraszasz i za dużo płaczesz – stwierdził muzyk.

Sasza drgnął na uczucie szorstkich palców przesuwających się po wnętrzu jego dłoni. Podążył tam wzrokiem.

– A to ja powinienem przepraszać – dokończył niespodziewanie Santa Boy. – Nigdy nie potrafiłem ani jednego, ani drugiego. Tych dwóch najbardziej ludzkich rzeczy, ale już się nauczyłem. Przepraszam za to, co ci zrobiłem i za moje samolubstwo, bo już nie pozwolę ci odejść. Kocham cię… Naprawdę strasznie cię kocham.

Sasza parsknął zawstydzony, wtórując Sancie, który sam się roześmiał. Chłopak przetarł oczy wierzchem wolnej dłoni i pociągnął nosem.

– Ale płakać nie będziesz? – spytał. Nie mógł sobie tego nawet nie wyobrazić.

– Nie – odparł Santa i uśmiechnął się pokpiwająco. – Już mi wystarczy na całe życie.

– Co? – zdziwił się Sasza.

Muzyk wzruszył ramionami. Na bladych po śnie ustach igrał mu uśmiech.

– Widzisz, pomyślałem sobie, że z moją przeszłością zostało mi jakieś dziesięć, może dwadzieścia lat życia. I że nie mogę znaleźć dalej w tym wszystkim sensu, celu, poza jednym. Bo jakie znaczenie będzie miało to, kim byłeś i ile posiadałeś, gdy już umrzesz? Żadne. Wobec śmierci to nic nie znaczy, ile miałeś samochodów, domów i ilu ludzi skandowało twoje imię, bo śmierć wszystkich zrównuje, czyni zerem, którym się narodziliśmy. Całe życie zastanawiałem się, o co więc chodzi. Doszedłem tylko do wniosku, że dobrze byłoby chociaż przez krótką część życia być szczęśliwym. I byłem, przez chwilę naprawdę byłem, chociaż nawet tego nie wiedziałem. A gdy wreszcie to pojąłem, było już za późno, bo wszystko zaprzepaściłem. Na moje szczęście jednak, jesteś na tyle wielkim idiotą, że sam dałeś się ponownie złapać w te same wnyki, a ja już cię nie wypuszczę.

Santa Boy uśmiechnął się bokiem ust, pokpiwając z własnej głupoty, a potem przyciągnął oniemiałego chłopaka do siebie. Sasza złożył głowę na jego piersi. Skulił się pod obejmującym go wytatuowanym ramieniem. Leżeli tak niemierzalną chwilę w zupełnej ciszy. Saszy żadne słowa nie wydawały się teraz odpowiednio dobre. Słuchał bicia serca mężczyzny i wodził palcami po konturach jego licznych tatuaży. Być szczęśliwym. Może jeśli ich cel będzie taki sam, to im się uda? – pomyślał. Miał taką nadzieję.

– Ale rzucisz palenie? – spytał w pewnym momencie.

Odpowiedział mu ochrypły śmiech Santy Boy’a. Mężczyzna od dłuższego czasu głaskał Saszę po wygolonej na jeża głowie w melancholijnym tempie. To był jeden z tych gestów, którymi niekiedy zdarzało mu się obdarzać chłopaka, zwykle po seksie, a on tęsknie na nie wyczekiwał.

– Tak – obiecał. – Będę też jadł świeże warzywa, łykał witaminy i chodził na siłownię.

– Możemy chodzić razem – zaproponował chłopak, uśmiechając się.

– To teraz naprawdę brakuje nam torebki i białego pieska*. Będziemy jak ta modelowa gejowska parka. Razem na siłkę, razem do sklepu i razem z pieskiem na spacerek.

Sasza miał odpowiedzieć, że z tym psem nie będzie problemu, tylko może różnić się maścią, ale tego nie zrobił. Szczęściarz w końcu należał też do Marcio, faceta, którego porzucił, aby wrócić do swojego byłego. Nie miał prawa go zabrać. Dopiero teraz dotarło do niego, że już pewnie nigdy nie zobaczy Szczęściarza. To była smutna perspektywa.

– Z tą gejowską parką, to mogłeś wykrakać – rzucił za to. – Jeśli ta kobieta cię rozpoznała, to mogą już o tym trąbić wszystkie media.

– No cóż, chyba znajdzie się na rynku muzycznym miejsca dla jeszcze jednego ciepłego wokalisty? Sam Smith święci przecież trumfy, to dlaczego ja nie mogę?

– Ale on śpiewa falsetem o nieszczęśliwej miłości, a nie jest wcieleniem Szatana. Podejrzewam, że laski go słuchające mają w sobie znacznie więcej tolerancji niż wydziarani po uszy metalowcy. Poza tym, to naturalny następca Georga Michaela i rzeczywiście jest ciepły. Ty może jesteś gejem, ale sam uwierzyłem w to tak do końca dopiero, gdy poczułem twojego fiuta w mojej dupie.

Santa Boy parsknął śmiechem. Przekręcił ich tak, aby teraz to on znalazł się nad chłopakiem. Kciukiem obrysował ślady, które zrobił mu na szyi zeszłej nocy.

– I jakie było to uczucie? – spytał.

Sasza uśmiechnął się zadziornie.

– To było tak dawno temu – odparł – że już zapomniałem.

– Chętnie ci przypomnę.

Tak naprawdę wszystko pamiętał bardzo dobrze, mimo że był pijany. Pamiętał wstyd, który wtedy czuł, bo był przecież taki chudy, taki brzydki i taki zniszczony. Myślał, że dzięki temu wybije sobie z głowy mężczyznę. Sądził, że ten będzie brutalny albo go wyśmieje, ale tak się nie stało. Dotyk Santy Boy’a pozbawiony był czułości kochanka, ale wciąż była w nim jakaś doza delikatności  i zachowawczości. Przez to tylko bardziej się w nim zatracił.

– A ty co sobie wtedy myślałeś? – spytał. Zawsze go to ciekawiło, ale nie miał odwagi spytać. I bał się odpowiedzi.

Santa Boy nachylił się i pocałował chłopaka w szyję. Dłonią ugniatał jego ramię.

– Że muszę zacząć cię lepiej karmić – odparł pomiędzy pocałunkami. Przesuwał się powoli w dół, na obojczyki, a potem klatkę piersiową Saszy. – I że zakochanie się we mnie to najgorsze, co mogło cię spotkać. I że…

Sasza uniósł się na łokciach i spojrzał na Santę, który znieruchomiał z nosem nad jego pępkiem.

– Że co? – zaniepokoił się.

Mężczyzna uśmiechnął się od ucha do ucha.

– Że ten pieprzyk jest strasznie seksowny – dokończył, a potem pocałował chłopaka w brzuch. Sasza sapnął podniecony i sięgnął dłonią do jego włosów. – Och, widzę, że mały Sasza też się obudził przed budzikiem.

Chwycił penisa chłopaka i oblizał go od spodu. Sasza odetchnął głębiej, śledząc jego poczynania. Santa Boy chyba był zadowolony. Chyba był szczęśliwy. Z nim. 

Zapowiadało się na naprawdę udany poranek, więc jak zwykle nic z tego nie wyszło. Sasza jęknął cierpiętniczo, a potem sięgnął na szafkę nocną, by wyłączyć alarm budzika w telefonie. Santa Boy poklepał go po udzie, a potem przewalił się na bok.

– Zrób sobie zimny prysznic – zasugerował z wrednym uśmieszkiem.

– Gdybyś miał prywatny odrzutowiec, jak każdy prawdziwy gwiazdor, to nie musielibyśmy telepać się rejsówkami jak plebs. Może jednak pomyśl o tym śpiewaniu falsetem o nieszczęśliwej miłości – zażartował Sasza, gramoląc się z łóżka.

– Jak się dam wykastrować, żeby śpiewać falsetem, to żaden inny temat mi nie zostanie.

– Mówisz, że jestem taki płytki? – oburzył się teatralnie Sasza.

– Nie, wręcz przeciwnie. Mówię o tym, jaki jesteś głęboki – zakpił muzyk.

Sasza podniósł z podłogi spodnie i rzucił nimi w Santę Boy’a.

– Głupek.

***

Wesołość nie opuściła go nawet, gdy wieczorem zatrzymali się przed willą należącą do Fat Moose’a. Santa stanął parę kroków z tyłu i postanowił się po prostu nie mieszać. On sam chciał jechać prosto do domu, ale Sasza nalegał, aby zahaczyli po drodze o to miejsce. Nie chciał tylko zdradzić po co. Po dłuższej chwili od zapukania drzwi willi się otworzyły i stanął w nich Fat Moose w białym szlafroku. Zdziwiony spojrzał na Saszę, a potem stojącego z tyłu Santę Boy’a, który wzruszył ramionami.

– I o co cho…

Nie skończył, bo jego głos przeszedł w jęk, gdy bez uprzedniego słowa wytłumaczenia Sasza kopnął go w kroczę. Muzyk zgiął się w pół, a potem opadł jednym kolanem na posadzkę. Santa Boy po chwili całkowitego zaskoczenia zaczął się śmiać. Umilkł, gdy Sasza, mijając go, wskazał na niego palcem.

– Ty też lepiej sobie uważaj – powiedział, po czym ruszył do samochodu.

Santa Boy podążył za nim wzrokiem, a potem się uśmiechnął. Jego mały Sasza dorastał. Jak słodko. Grzecznie ruszył za nim.

– I nie przeszkadza ci to? – Usłyszał głos Fat Moose’a. – Będziesz teraz pod jego butem?

– Mogę mu te buty nawet lizać – odparł, odwracając się w stronę mężczyzny. – Byleby tylko wciąż mu zależało.

– Żebyś tylko nie żałował. Wszystkich srok za ogon nie złapiesz.

– I co to ma niby znaczyć? – spytał z politowaniem w głosie Santa Boy.

Fat Moose wstał i otrzepał szlafrok, jak gdyby nigdy nic.

– To, że gdybyś od początku był szczęśliwym gościem, to na ścianie w twoim pokoju wisiałyby certyfikaty pracownika miesiąca w McDonaldzie, a nie pamiątkowe winyle. Dobrze wiesz, że potrzebujesz cierpienia, aby stworzyć coś godnego uwagi. I dobrze wiesz, że nie umiesz bez tego żyć. Jesteś pieprzonym gwiazdorem Rocka. Nim się urodziłeś i nim zdechniesz.

– Powiedział, co wiedział... stary ćpun – prychnął Santa Boy. – Nawet przewracając hamburgery, wciąż będę tysiąc razy mniej żałosny niż ty teraz.

***
>>DOPISANA CZĘŚĆ<<

W sali gier ze stołem bilardowym na środku i automatami ustawionymi pod ścianami czekało na niego dwóch mężczyzn. Obaj zaliczali się do ludzi określanych w Brazylii mianem „pardo”, co oznaczało, że w ich żyłach płynęła mieszana krew. Wyższy i chudszy z mężczyzn siedział na stole bilardowym i palił skręta. Miał jasnobrązową skórę i czarne, lekko skośne oczy. Był naprawdę bardzo szczupły i bardzo wysoki. Przywodził na myśl wodną trzcinę. Uwagę przyciągały nie tylko jego postura oraz liczne tatuaże, ale także, a może przede wszystkim strój i fryzura. Krótkie, sięgające ramion dredy miał koloru fioletowego. Jasnoróżowa koszula z nadrukami pistoletów tworzyła z nimi świetnie dopasowaną, ale jednocześnie niepokojącą według Josha kombinację. Tak, może ten facet prezentował się znacznie bardziej niepozornie niż jego towarzysz stojący obok, ale to raczej on był tutaj szefem. Bo w tej dzielnicy, gdzie ludzie w biały dzień chodzili z karabinami przełożonymi przez ramię, ubierać się w ten sposób mógł tylko ktoś zupełnie pozbawiony instynktu samozachowawczego lub ktoś, kto nie musiał nikomu niczego udowadniać.

– Och, naprawdę ma piegi! – zawołał mężczyzna w fioletowych dredach na widok Josha. – Urocze.

Jego przyjemny dla ucha głos o ciepłej barwie był lekko zachrypnięty. Prawdopodobnie od ciągłego palenia zioła, pomyślał Josh. Dostrzegł też złoty implant w miejscu górnego kła mężczyzny. Mafia. 

Jego towarzysz zaśmiał się gardłowo. Był znacznie masywniej zbudowany. Miał trochę ciemniejszą skórę i grube dredy sięgające pasa. Kilkudniowy zarost okalał jego pełne, masywne usta. Na piersi skrzyło mu się kilka złotych naszyjników wysadzanych diamentami, ale to nie one najbardziej przykuwały uwagę, a oczy mężczyzny – nietypowo jasne, niemalże żółte jak u pantery. Niebezpieczne i hipnotyzujące jednocześnie.

Mężczyzna w różowej koszuli zeskoczył ze stołu i podszedł do Josha. Objął go ramieniem, a potem wypuścił z ust obłok białego dymu.

– Rozluźnij się. Nie ma co się tak spinać – powiedział po angielsku ze śpiewnym akcentem. – Chyba mój posłaniec nie był wobec ciebie nieuprzejmy?

– Nie.

– Dobrze, dobrze.

Skręta oddał swojemu towarzyszowi, który od razu się zaciągnął. Wciąż obejmując Josha ramieniem, przeszedł przez pomieszczenie do starej, odrapanej lodówki. Wyciągnął z niej pomarańczową oranżadę w szklanej butelce i podał zdezorientowanemu chłopakowi.

– Niezatruta. – Zaśmiał się.

Josh, chociaż w ogóle nie miał ochoty, potulnie odkręcił zakrętkę i upił kilka łyków. Spojrzał przy tym przez okno. Budynek, w którym teraz byli, znajdował się na samym szczycie wzgórza. Pod nim stało tysiące podobnych, krzywych bud pokrytych kolorowymi graffiti. Budowane były jedne na drugich, wodę do nich ciągnięto rurami z leśnych źródeł, a prąd nielegalnymi złączami, poplątanymi sznurami niekończących się kabli, pobierano z miejskiej sieci. Oficjalnie na mapach Rio de Janeiro fawele, dzielnice biedy, nie istniały, tak jak i miliony ich mieszkańców. Większość slumsów budowana była na pokrytych lasem wzgórzach, które otaczały stolicę Brazylii. Tutaj rządzili bossowie narkotykowi. Oni ustalali wielkość czynszu, oni decydowali, kto może prowadzić tu sklep, stragan, czy restaurację i czy w razie choroby zostanie udzielona mu pomoc lekarska. Gangi ciągle prowadziły między sobą walki o strefy wpływu. W codziennych strzelaninach ginęły zupełnie przypadkowe osoby. Policja zapuszczała się tu tylko po to, aby pobrać haracz za ochronę lokalu lub kolejną łapówkę od mafii.

Większość dzieci z faweli nie chodziła do szkoły, bo i po co. Ona nie zapewni ci pracy. Nie, kiedy pochodziłeś ze slumsów. Tu młodzi chłopcy żyli marzeniami o zostaniu piłkarzem, a dziewczęta tancerkami. Kiedy już zdali sobie sprawę, że nigdy się stąd nie wyrwą, zaczynali sprzedawać narkotyki lub swoje ciało. Albo jedno i drugie. A zyski z tego czerpali ludzie tacy jak oni, pomyślał Josh, wracając spojrzeniem na dwóch mężczyzn. W takim właśnie miejscu wylądowali z Jackiem, uciekając przed sprawiedliwością i tu ich drogi się rozeszły.

– Do czego jestem wam potrzebny? – spytał.

Mogło chodzić o trzy rzeczy. Prawie codziennie ktoś prośbą, a częściej groźbą próbował przekonać go do pracy w burdelu. Podobno jego nietypowa w tych stronach świata uroda budziła duże zainteresowanie. Jednak łapankami do domów uciech nie zajmowali się ludzie na wysokich pozycjach w gangach, więc to raczej nie o to chodziło. Zostały jeszcze dwie opcje.

– Do niczego nie jesteś nam potrzebny, biały szczurze – odparł milczący dotąd mężczyzna w długich do pasa dredach.

– Falco, o co te nerwy? – skarcił go jego towarzysz i posłał Joshowi przepraszający uśmiech. – I co to za określenie? A ty niby czemu zawdzięczasz te ślepia, przez które lecą na ciebie wszystkie laski, co? Białej krwi. Twoja siostra ma blond włosy. Ją też nazywasz białym szczurem?

– Moja siostra jest stąd.

– On też jest teraz stąd. Nie ma innego wyboru, tak jak i my.

Mężczyzna odszedł parę kroków i oparł się łokciem o stół bilardowy. Pokręcił deprymująco głową, patrząc na Falco.

– No co za zacietrzewieniec – rzucił. – Przepraszam cię za niego. Dzisiaj jest trochę… Nie wiem. Nie poruchałeś dzisiaj, czy co?

Falco zagapił się na swojego towarzysza. Po chwili wrzucił niedopałek do szklanki z wodą i ruszył w stronę wyjścia.

– Pierdolę to – burknął, nim wyszedł z budynku na prowizoryczny taras z pojedynczą, uschniętą palmą w doniczce.

– No szalony – parsknął jego towarzysz, wzruszając ramionami. – Szalony. No ale wracając do interesów… – Znów spojrzał na Josha, a z jego łagodnej w wyrazie twarzy, pomimo tatuaży na szyi i koło oczu, nie schodził uśmiech. – A chodzi… Jak mu tam jest tak naprawdę? Jack? Jack Hetfield, prawda?

Więc znają nawet jego prawdziwe personalia, pomyślał Josh. Mimo to odetchnął z ulgą. Bał się, że wezwali go przez działalność człowieka, u którego się zatrzymał i któremu postanowił pomóc.

– Ja i on… Nie jesteśmy… Nie działamy już razem – odparł.

– Wiem, wiem. Zapewne domyślasz się, że gdyby tak było, rozmawialibyśmy zupełnie inaczej. Jednak wiem też, że możesz do niego dotrzeć. Wpłynąć może.

– Wpłynąć? – powtórzył Josh.

Nikt nie mógł wpłynąć na Jacka Hetfielda. Nawet on. Gdyby to potrafił, ten chłopiec nadal by żył. A oni byliby razem.

– Och, po twojej minie widzę, że wiesz, o co chodzi. Powiem szczerze, że mam z Jackiem Hetfieldem problem.

– Bo pracuje dla Barbosy?

– Żeby tylko pracował. – Westchnął mężczyzna. – Wtedy byłby tylko kolejnym człowiekiem przymocowanym do spluwy. Jeden w tą, jeden w tamtą. Chodzi o to, jak pracuje. Barbosa to idiota. Muł z klapkami na oczach. On i jego ludzie są bardzo brutalni, ale dość łatwi do rozgryzienia. Działają prosto, zawsze według tych samych zasadach. Prowadziliśmy bitwy o wpływy i będziemy prowadzić, tak już jest zbudowany ten świat… Ale Jack Hetfield nie jest idiotą i to rodzi problem. Wykształcony, inteligentny, biały Amerykanin zawsze rodzi problem w miejscu takim jak to. Zaburza równowagę. A gdy jeszcze jest tak bezwzględny… Można o nas powiedzieć wiele złych rzeczy, sądzę, że prawie wszystkie, ale mamy tu pewne zasady. Ja i Barbosa dotąd ich przestrzegaliśmy. Przede wszystkim nie mordowaliśmy kobiet i dzieci.

– Serio? – przerwał mu Josh, nie mogąc się powstrzymać. – Codziennie giną tu niewinni ludzie.

– Nie zaprzeczę – odparł mężczyzna. – Jednak to w przeważającej części przypadkowe ofiary, które pojawiły się w złym miejscu, o złym czasie. Tak przynajmniej dotąd było… Barbosa zmienił jednak ostatnio sposób działania i mam nieodparte wrażenie, że za namową Jacka Hetfielda.

Josh zacisnął powieki. Jack, jęknął w duchu. Gdy uciekali z Teksasu, myślał, że to wszystko będzie inaczej wyglądało. Że Jack będzie inny, gdy już nic go nie krępowało, gdy nie było już Benjamina Hetfielda. Sądził, że wyjadą ze Stanów, znajdą bezpieczne miejsce i będą po prostu żyć, razem. Jack był jednak jak wściekły pies spuszczony z łańcucha. Nadal toczył pianę z pyska. Po latach ograniczeń i upokorzeń chciał wreszcie zająć należne mu miejsce samca alfa. I był zdolny zrobić wszystko, by to osiągnąć. Naprawdę wszystko.

– Gdybym mógł go powstrzymać, to bym to zrobił – powiedział. – I bylibyśmy razem.

Jego rozmówca sięgnął do kieszeni swojej różowej koszuli i wyciągnął z niej kolejnego skręta. Włożył go do ust, a potem odpalił.

– Po prostu – zaczął, gdy wydmuchał już biały obłok dymu – gdy naślę na niego Falco, przynajmniej jeden z nas straci najlepszego przyjaciela. Dlatego radzę ci spróbować jeszcze raz do niego przemówić.

– A nie dlatego, że Jack psuje ci interesy, podpowiadając Barbosie?

– Jedno nie wyklucza drugiego – odparł mężczyzna z uśmiechem. – Możesz nie wierzyć, ale nie lubię przemocy. Chcę oglądać stąd ulice zapełnione masą kolorowych, roztańczonych podczas karnawału ludzi, a nie spływające krwią. Nie chcę też odbierać nikomu ukochanych. Wiem, jak to boli.

Josh spojrzał na niego zaskoczony. Tutaj, w dzielnicach nędzy zarządzanych twardą ręką mafii, wśród wszechobecnego kultu macho, przyznanie się do pewnych rzeczy było jak wyrok śmierci.

– Idź już i przekaż moją wiadomość Hetfieldowi. Zegar tyka.

– Tak.

Josh kiwnął głową i minął mężczyznę, który odprowadził go spojrzeniem skośnych oczu. Na ustach wciąż gościł mu uśmiech.

– I pozdrów Mnicha – rzucił, gdy chłopak był już przy drzwiach.

Więc jednak, pomyślał Josh. Obejrzał się na mężczyznę. Wahał się chwilę, ale w końcu zapytał:

– To naprawdę pozdrowienia, czy jednak ostrzeżenie?

Mężczyzna zaśmiał się pod nosem. Pokiwał głową, wzruszając lekko wąskimi ramionami.

– Niech tylko nie przesadza – powiedział.

Josh kiwnął jeszcze raz głową, tym razem w wyrazie wdzięczności i wyszedł na zewnątrz. Na tarasie wciąż czekał Falco. Obrzucił chłopaka nieprzyjemnym spojrzeniem żółtawych oczu.

– Dacnis wieczorem organizuje imprezę – powiedział. Ręką wskazał na betonowe boisko do koszykówki wciśnięte między budynki kilka poziomów niżej. – O jedenastej.

Joshowi nie pozostało nic innego, jak znowu kiwnąć głową. Takim ludziom się nie odmawiało. Dacnis, powtórzył w myślach. To chyba była nazwa jakiegoś bajecznie kolorowego ptaka żywiącego się nektarem i owocami z brazylijskich lasów. Musiał przyznać, że imię to dziwnie pasowało mu do mężczyzny, którego dzisiaj poznał.

Minął Falco bez patrzenia w jego stronę i zbiegł krzywymi schodami w dół. Przedzierał się pomiędzy tłumem ludzi wąskimi, zabudowanymi uliczkami. Budownictwo dzielnicy było chaotyczne, a budynki co jakiś czas zawalały się pod naporem tych wybudowanych wyżej. Ziemia na wzgórzach otaczających Rio czasami osuwała się sama z siebie, dlatego nigdy nie powstało tu regularne miasto. Przedostał się na główną ulicę faweli, szedł nią parę minut, a potem, po upewnieniu się, że nikt go nie śledzi, skręcił w jedną z węższych i bardziej zamaskowanych uliczek. Tak dotarł do rozpadającego się budynku zbudowanego w głównej mierze z przerdzewiałej blachy. To tutaj człowiek nazywany Mnichem udzielał schronienia kobietom, które uciekły z burdeli lub od agresywnych partnerów. Josh postanowił mu pomóc. Może dlatego, że te młode dziewczyny tak bardzo przypominały mu Tracy.

*Nawiązanie do rozdziału czternastego „Texas Brothers”