Life is Cheap - ROZDZIAŁ 6 - Kolejna zajebista piosenka

Nowy Jork był brzydki. Cały. Sasza słyszał wielokrotnie, że tego jedynego w swoim rodzaju miasta, w którym żyło więcej ludzi niż w całych Czechach, a przybyli do niego z każdego, nawet najbardziej oddalonego zakątka świata, nie powinien oceniać całościowo. Okręgi różniły się przecież między sobą  pod względem kulturowym, rasowym i oczywiście zasobności portfela mieszkańców. Ci z Bronksu twierdzili, że w ogóle nie są jak te nabzdyczone białasy z Manhattanu. Natomiast w Greenpoint, na Brooklynie, dzielnicy zamieszkałej głównie przez Polaków, serwowano niesamowite pierogi. Tak, pierogi był jak do tej pory najlepszym punktem tego miasta zdaniem Saszy. Chociaż każda dzielnica różniła się od siebie, łączyło je jedno – brzydota. Za dużo betonu, za dużo ludzi, za dużo bilbordów reklamowych, za dużo budek z tłustym żarciem, za dużo strzelanin, za dużo bezdomnych, za dużo hałasu i za dużo brudu. Po prostu za dużo wszystkiego. Jeden wielki chaos. Może komuś mogło się to podobać, ale Sasza po prostu nie lubił tego miasta.

Musiał jednak przyznać, że zachód słońca nad Zatoką Nowojorską posiadał swój urok. Podziwiali je teraz we dwoje, opierając się o metalowe barierki nad brzegiem na Manhattanie. Widok przywodził na myśl apokalipsę, bo nadal było widno, a czerwone, rozżarzone słońce przesuwało się po nieboskłonie.

– Może powinniśmy już wrócić? – zaproponował Marcio, a Sasza odwrócił twarz w jego stronę. Wiatr znad zatoki bawił się kręconymi włosami weterynarza. – W końcu nie wyzdrowiałeś tak do końca.

– Jeszcze chwilę – poprosił Sasza.

Zapalenie oskrzeli z lewostronnym zapaleniem płuc, takie były konsekwencje jego już osławionych na pół stanu poczynań. No ale co miał zrobić? To nie tak, że miał jakieś wyjście. Wtedy w ogóle nie myślał o tym, co robi. I że może zginąć. Po prostu zadziałał instynktownie. A teraz wszyscy nazywali go „bohaterem”. Był próżny, więc czuł dumę. Oczekiwał czegoś na kształt spełnienia, bo w końcu, hej, czy to nie było jego dziecięce marzenie? Wynajmował ładne mieszkanie z fajnym chłopakiem, z którym mógł realizować się na różnych polach, w tym seksualnych, stał się przykładnym członkiem społeczeństwa, miał nawet psa, a co trzy dni dzwonił do matki. W gazecie nazwali go bohaterem. Wszystko był w porządku, a nawet lepiej. Więc dlaczego nie wyskakiwał co rano z łóżka jak młody koziołek naładowany endorfinami? Dlaczego, kiedy miał to wszystko, co powinien mieć, było tylko spoko? Dlaczego jedyne szczęście, jakie zaznał w życiu, zostało za progiem ciasnego mieszkanka człowieka, który miał go za nic? Te pytanie nie dawały mu spokoju. Chyba był chory.

Spojrzał na Marcio, który natychmiastowo odpowiedział szczerym uśmiechem. Sasza także się uśmiechnął, chociaż wiedział, że w jego rybich oczach brak było tego blasku. Wyciągnął dłoń, aby pogłaskać wyższego mężczyznę po twarzy. Jego skóra miała kolor karmelu i zawsze pięknie pachniała.

– Pokażę ci coś – powiedział Marcio i sięgnął do płóciennej, ekologicznej torby, którą zawsze ze sobą nosił. – Tamta ramka była zbyt zwyczajna.

Miał na myśli tę, w którą oprawił wycinek z gazety o Saszy i powiesił na ścianie w honorowym miejscu, czyli obok krzyża.

– Tamta też była dobra – odparł Rockwell, patrząc na drewniane cacuszko z małym wozem strażackim. – Z resztą, czy to nie jest trochę lamerskie? Takie chwalenie się?

– Proszę cię – prychnął Latynos. – Z dobrego trzeba być dumnym. Ja jestem cholernie dumny z mojego chłopaka.

Właśnie. To wyszło jakoś tak samo z siebie. Mieszkali razem, gotowali, wyprowadzali Szczęściarza na spacer i uprawiali seks. To według wszelkich praw robiło z nich parę. I było dobrze. Bardzo dobrze.

– Co tak myślisz? – spytał Marcio, zauważając zmianę na twarzy chłopaka.

O tym, gdzie jest moje „banzai”, odparł mu w myślach Sasza. Co powinien jeszcze zrobić, aby to poczuć? Jak wtedy, gdy przyglądał się Sancie Boy’owi w potarganych po śnie włosach robiącemu im rano śniadanie. Kończyły mu się pomysły.

– Myślę, że… – zaczął, zamierzając jakoś gładko z tego wybrnąć, ale umilkł, gdy Szczęściarz szarpnął się na smyczy.

Oboje z Marcio popatrzyli na psa, który walczył teraz z gazetą przywianą przez wiatr. To był zabawny widok, ale w końcu Latynos schylił się i ją podniósł z zamiarem wyrzucenia do pobliskiego kosza. Miał to właśnie zrobić, ale jego uwagę przykuł jeden z artykułów.

– No to jakieś kosmiczne zrządzenie losu, aż jestem zazdrosny – stwierdził, uśmiechając się przy tym.

– Co? – zdziwił się Sasza.

– Popatrz.

Sasza chwycił ubrudzoną gazetę. To był „New York Times”, w którym sam ostatnio się znalazł. Jego uwagę natychmiast przykuło zdjęcie. Przedstawiało Santę Boy'a. Serce chłopaka od razu zabiło mocniej, mimo że patrzył tylko na martwą zbieraninę pikseli. Szybko przejrzał tekst, aby upewnić się, że to nie nekrolog. Nie był. Gdy odetchnął z ulgą, wczytał się dokładnie w krótką notatkę. Mówiła ona o nowej hollywoodzkiej superprodukcji z obrzydliwie wielkim budżetem. Historia miała być oparta na faktach i opowiadać o seryjnym mordercy, który grasował w latach sześćdziesiątych w Nowym Jorku. Co najmniej szokująca była wiadomość o tym, że stworzenia muzyki do filmu podjął się Santa Boy we współpracy z Fat Moose’m.

– Dlaczego? – wyrwało się Saszy. – To totalnie do niego nie pasuje. W zasadzie, dobrze, że poświęci się pracy, a nie jakimś destruktywnym zachowaniom, ale to totalnie nie on.

– No cóż. Nie jesteście już razem. Nie powinno cię więc dziwić, że jest jakaś część jego życia, o której nie masz pojęcia – stwierdził Marcio. – Co nie?

– Tak… – odparł niepewnie Sasza i spojrzał jeszcze raz na tekst.

Coś w życiu Santy musiało się gruntownie zmienić. Na dobre lub na złe. Jemu nie będzie dane się tego dowiedzieć.

To musiało być dzieło jakiś złośliwych chochlików. Santa Boy był wszędzie, atakował obrazem i dźwiękiem. W jednym z wywiadów stwierdził, że po prostu ma teraz dużo wolnego czasu i musi go czymś zapełnić. Był w telewizji, był w radiu, w Internecie i gazetach. Po prostu wszędzie i nie dawał Saszy spokoju. Nie pozwalał mu nacieszyć się nowym, czystym, pachnącym, godnym życiem. Sasza tak to sobie przynajmniej tłumaczył, ale przecież, żeby znaleźć coś w wyszukiwarce, trzeba wpisać odpowiednie hasło. Starał się z tym walczyć, ale za każdym razem przegrywał bitwę z samym sobą. Co mógł poradzić? Santa Boy dający wywiady, to było to, do czego można było sobie walić. Przynajmniej Sasza mógł. Muzyk zawsze siedział rozparty na kanapie jak król, odpowiadał swoim zachrypniętym głosem i robił z dziennikarzy idiotów. Uśmiechał się przy tym bezczelnie i co jakiś czas swoim zwyczajowym gestem poprawiał spadające na czoło kosmyki. Sasza czuł takie wyrzuty sumienia, że używał trybu incognito. Chyba jednak można zdradzać bez seksu, pomyślał za którymś razem.

Marcio gotował zazwyczaj przy włączonym radiu, często śpiewając razem z piosenkarzami. Saszę zawsze śmieszyło, jak gwałtownie milknął, gdy słowa kolejnej piosenki były zbyt wulgarne i musiałby się z nich wyspowiadać. Jak chociażby „Swalla” Jasona Derulo. Z muzyką POP musiało dziać się coś naprawdę złego, skoro piosenki o łykaniu spermy rozpoczynały TOP listy.

Kiedy Marcio kręcił się w kuchni, on ulokował się w salonie. W tygodniu chodził do akademii, a w weekendy pracował dorywczo w myjni. Gdy wracał do domu, miał ochotę paść na podłogę zaraz za progiem i tak zostać. Marcio był bardzo wyrozumiały, więc teraz on gotował, a Sasza półleżał na kanapie w salonie i zmieniał od niechcenia kanały. Jego palec zastygł w pół drogi, kiedy z radia wydobyły się pierwsze nuty piosenki. To była ballada. Miłosna, rockowa ballada w starym stylu. Z przeszywającym serce wokalem przypominającym płacz i wtórującą mu elektryczną gitarą. Taka, którą zapamiętasz na zawsze i za każdym razem, gdy ją usłyszysz twoje serce będzie bić szybciej. I będziesz chciał kochać, nienawidzić i pierzyć. Jak „Give In To Me” Michaela Jacksona.

– Łoł, Santa Maria – zawołał Marcio z kuchni. – Nie powinienem tego mówić, bo to przecież twój były, ale to jest boskie. Po prostu… mam totalnie ochotę paść na kolana i ssać jego fiuta… Kuźwa, i znowu muszę iść do spowiedzi.

Sasza w ogóle go nie słyszał, mimo że głos Latynosa dochodzący z kuchni był znacznie głośniejszy od radia. To nie było teraz ważne. Siedząc w skupieniu i bez ruchu na wersalce, wsłuchiwał się w tekst utworu. Był bardzo metaforyczny i zawoalowany. Opowiadał o wężu z czarnymi, ostrymi jak ciernie łuskami, który powoli zaciskał swoje ciało wokół ofiary. Z każdym ruchem ranił jej skórę i dusił co raz bardziej. Gdy stała się zimna, połknął ją, by ogrzała się w jego żołądku i pozostała z nim już na zawsze.

– Och, rozumiem… To jest o miłości. Posesywnej, chorobliwej miłości. Sprytne – stwierdził Latynos. – Sprytne i bardziej niż niepokojące.

Zaraz pojawił się w progu pokoju i oparł jedną ręką o framugę. Przez ramię miał przewieszoną białą ścierkę. Gdy Sasza spojrzał na niego, westchnął i pokręcił głową.

– To dupek, wiesz? – spytał. – Co z tego, że cię kocha, jeśli pieprzył się z innym facetem? W realu nie jest zwierzęciem, tylko człowiekiem i powinien tak się zachowywać, a nie dawać się ponieść pierwotnym instynktom. To dupek, słyszysz?

– Wiem. Zawsze był dupkiem. Wobec wszystkich. Nikogo nie respektował i nikogo nie potrzebował. To było takie niesamowite uczucie, gdy na moment pozwolił mi przez kroczyć granicę oddzielającą go od reszty świata.

– A potem kogoś przerżnął – warknął Latynos, tracąc spokój. – Chyba nie chcesz mi powiedzieć, że teraz do niego polecisz jak jakaś suka, bo wzięło go na ckliwości?

– Nie… – odparł chłopak, chwytając się za głowę. – Po prostu chciałbym wiedzieć dlaczego. Nigdy go nie zapytałem, nawet nie chciałem o tym myśleć. Najpierw byłem zrozpaczonym a potem wściekły…

Nie skończył zdania, bo podszedł do niego Marcio i uderzył go ścierką w głowę.

– Powaliło cię?! – syknął Sasza.

– Mnie powaliło?! Mnie powaliło?! Czy ty siebie słyszysz? – parsknął Latynos. – Przeleciał go, bo chciał go przelecieć. W tym nigdy nie ma żadnej filozofii. Szukasz teraz jakiejś furtki, jakiejś możliwości, żeby mu wybaczyć. Jezu Chryste, słyszysz siebie? Słyszysz, jakie to głupie?

Gdy nie otrzymał odpowiedzi od Saszy, który uparcie wgapiał się w podłogę, uderzył go jeszcze raz szmatką.

– Nie jesteś taki głupi – stwierdził. – Chłopak, którego znam, nie jest taki głupi.

Sasza uniósł na niego wzrok.

– W takim razie mało mnie znasz.

Wstał i minął Latynosa, który podążył za nim wzrokiem. Obserwował w milczeniu, jak Sasza zabiera za szklanej miski kluczyki do samochodu i ubierała trampki.

– Nie… – poprosił.

Sasza popatrzył na niego jeszcze raz, gdy trzymał już w dłoni klamkę od drzwi frontowych. Nim wyszedł rzucił jeszcze ciche „Przepraszam”.

***

>>Dopisana część<<

Gdy wsiadł do samolotu lecącego do Austin, nie było już odwrotu. Powtarzał sobie w myślach, że chce tylko wiedzieć. Wiedzieć, dlaczego to, że oddał mu całego siebie, to wciąż było za mało. Wpatrując się przez małe okienko w błękitne niebo, analizował tamten dzień. Coś w tym wszystkim nie pasowało mu od początku, ale przedtem emocje nie pozwoliły mu przeanalizować tego na chłodno.

Skąd Fat Moose miałby wiedzieć, że Santa Boy spotka Matta i jak to się skończy? – rozmyślał. Nie mógł tego przewidzieć. Wtedy, na korytarzu studia nagrań, sam wydawał się zaskoczony. Musiało chodzić o coś innego. Pytanie tylko o co. Co w ciągu jednej nocy zburzyło wszystko, co Santa Boy osiągnął w przeciągu ostatnich lat? Przecież tony koksu ani pokryte brokatem dupy podsuwane mu przez Fat Moose’a na tych idiotycznych imprezach, wydawały się nie robić na muzyku najmniejszego wrażenia.

Choć był tam tylko raz w życiu, nie miał problemu ze odnalezieniem willi. Wahał się. Oczywiście, że się wahał. Wiedział, jakie to było głupie, ale i tak w końcu zapukał. Po kilku uderzeniach w drewno odsunął z grymasem obrzydzenia dłoń i wsłuchiwał się w gong rozchodzący się po wnętrzu luksusowej willi. Po dłuższej chwili otworzyła mu ta sama, bezczelna blondynka z wielkimi piersiami, która kiedyś na imprezie upierała się, że nie wiedziała o niepełnoletności Josha. Miała chyba na imię Samantha, przypomniał sobie Sasza.

– O, to ty – mruknęła, najwyraźniej też go rozpoznając.

– Ja do…

– No wiem przecież, że nie do mnie – przerwała mu kobieta. – Bym się zdziwiła.

Sasza postanowił już tego nie komentować i po prostu wszedł do domu. Wnętrze było w znacznie lepszym stanie niż ostatnio. Musiał się tu odbyć remont, ale Fat Moose powinien zainwestować też w pokojówkę, bo na nowych meblach zebrała się warstwa kurzu. Producenta zastał w salonie. Siedział na kanapie, z laptopem na udach, i najwyraźniej nad czymś pracował.

– No kogo to moje oczy widzą! – zawołał z entuzjazmem, z którego Sasza w ogóle się nie cieszył. – Czytałem, czytałem o zasługach… I tym bardziej dziwi mnie ta wizyta. Chociaż, jak o tym pomyśleć… Nikt, kto nie jest skończonym masochistą, by tyle z Boy’em nie wytrzymał.

Sasza zostawił to bez komentarza i usiadł na fotelu obok kanapy. Wcześniej spojrzał jeszcze na obicie, poszukując jakichś podejrzanie wyglądających plam. Brzydził go ten dom i jego właściciel, ale miał parę pytań do Fat Moose’a.

Producent zabębnił palcami o podłokietnik kanapy. Miał na nich złote sygnety. Przypatrywał się Saszy, rozważając w głowie różne możliwości. Chociaż rzeczy nie do końca poszły po jego myśli, to jednak Santa Boy powrócił na swój tron. Fat Moose był jednak przekonany, że nie na długo. Muzyk robił wszystko to, co trzeba z pozornym zaangażowaniem, ale były perkusista znał go zbyt dobrze, aby dać się oszukać. No i jeszcze to, że Santa Boy prosto z koncertów wracał do małego domku, gdzie czekał na niego umierający trans z rakiem, a nie na kolejną imprezkę… 

Fat Moose popatrzył na chłopaka siedzącego kilka metrów od niego i westchnął. Karpik trochę jakby przypakował. Nadal był patyczakiem, ale nie wyglądał już na kogoś niezdolnego do samodzielnego życia. I to generowało kolejny problem.

– Ani w tę, ani we w tę – powiedział bardziej do siebie, niż do Saszy.

– Co?

– A to, że… Może jednak najpierw ty wyjaśnisz po co tu przyjechałeś? Hm?

Bo bał się konfrontacji z Santą Boy’em? Bo wiedział, że to czysta głupota? Bo jednocześnie chciał i nie chciał się z nim spotkać? Powodów było tysiące, a każdy następny jeszcze żałośniejszy.

– Wtedy sam byłeś zaskoczony – powiedział, ignorując pytanie. – Nie Hetfielda się spodziewałeś. Bo i skąd miałbyś wiedzieć? Chodziło ci o coś innego, prawda?

– Dlaczego po prostu nie zapytasz jego? – odparł Fat Moose z pokpiwającym uśmieszkiem. – Najpierw zastanów się, czy na pewno chcesz znowu w to brnąć. Gdy go zobaczysz teraz, takiego skruszałego, to na sto procent mu wybaczysz, bo jesteś przecież dobrym chłopcem. Zakochanym, dobrym chłopcem. Sam już nie wiem, czy to dobrze, czy nie, że się spotkaliście. Tobie pozostawiam decyzję, czy powinniście spotkać się znowu.

Sasza zaśmiał się cicho.

– Miałem nadzieję, że ktoś podejmie tę decyzję za mnie – przyznał.

– Hmm, no dobra. Wtedy Boy miał spotkać się z Jasonem. Prawdopodobnie tak się stało, stare rany się otworzyły, a nasz gwiazdor zna jedynie dwa lekarstwa – narkotyki i męskie dupy.

– Nie sądzę, żeby kiedykolwiek to kogoś uleczyło – odmruknął Sasza. – Na pewno nie Santę.

Mogło chodzić tylko o jednego Jasona. Dawnego gitarzystę, który opuścił zespół po owianej tajemnicą śmierci Beherita. Tyle Sasza wiedział na ten temat, bo tyle dało się znaleźć w Internecie.

– Co się tam w ogóle stało? – spytał. – Nie, nie mów mi. Nie ty powinieneś mi to powiedzieć.

– Słusznie – zauważył Fat Moose. – Sam za dużo nie wiem. Oczywiście więcej niż wygrzebały media, ale Boy jakoś nigdy nie był skory do dzielenia się przeszłością. To jednak wiesz aż za dobrze, prawda? I co teraz zrobisz?

Sasza wzruszył ramionami.

– Pójdę tam, zapewne znowu dam mu się przelecieć i wrócę do matki łykać łzy.

– Racjonalnie. – Zaśmiał się Fat Moose. – No skoro chcesz sobie zjebać życie, to kim ja jestem, aby ci w tym przeszkadzać? Samantha, przynieś mi coś do pisania.

Mężczyzna na przyniesionej przez kobietę kartce zapisał adres domu i wręczył ją Saszy, który nie krył zdziwienia. Był przekonany, że Santa Boy nadal mieszkał w Austin, w swoim małym, zakurzonym mieszkanku.

– West? – spytał.

– Takie zadupie – wytłumaczył Fat Moose. – Boy bawi się tam w dom z podstarzałym transem z rakiem.

– Co? Nic z tego nie rozumiem.

– Ja też nie – odparł producent. – A, i tam się urodził.

Sasza spojrzał jeszcze raz na ciąg liter. Zawsze chciał wiedzieć. Chciał, aby Santa Boy mu o sobie opowiedział. Pragnął wiedzieć o nim wszystko, tak jak muzyk wiedział wszystko o nim. To była ta niewidzialna bariera, której nigdy nie mógł przekroczyć. Przez to czuł, że nie są równi. Że nie są partnerami. Zacisnął kartkę w dłoni. Wóz albo przewóz.

– To co zrobisz? – spytał Fat Moose, zakładając nogę na nogę.

– Po prostu wysłucham, co ma do powiedzenia – odparł Sasza, uśmiechając się krzywo. – No i pewnie dam mu się przelecieć.

– A jeśli nic ci nie powie?

Sasza znów wzruszył ramionami.

– To obaj zdechniemy w samotności.

Fat Moose wybuchnął śmiechem.

– Wiesz, co? – spytał rozbawiony. – Właśnie całkowicie zmieniłem o tobie zdanie. To aż chore, jak kochasz tego chuja. Sam nie wiem, czy ci zazdrościć, czy współczuć.

– Sam się nad tym zastanawiam – odparł Sasza, nim wyszedł z domu.

***

Znów był na cmentarzu, ale tym razem z nieba lał się tylko żar. Stał zupełnie sam, przypatrując się, jak dwóch mężczyzn ustawia skromną, białą płytę nagrobną. Pewnie jego pogrzeb będzie wyglądać podobnie. Tylko kto będzie płakał dla niego? Mężczyźni skończyli pracę i odeszli bez słowa, zostawiając go samego wśród niekończących się rzędów identycznych, anonimowych krzyży. Żeby odczytać wyryte na nich litery, trzeba było się nachylić. Tylko kto schyli się dla niego?

– To będzie następna zajebista piosenka – mruknął i zaśmiał się gorzko.