Atsah - ROZDZIAŁ 18 - Przekaż ode mnie Johnny'emu

– I cóż cię tu sprowadza? Nie wzywałem cię, ale za to ty byłeś podobno zdolny zrobić wszystko, aby moi ludzie cię wpuścili. Groziłeś, prosiłeś… No ale powiedzmy sobie szczerze, jedyne co mógłbyś zrobić, to paść przed nimi i im obciągnąć. Chce mi się śmiać, jak na ciebie patrzę. Mały chłopiec z dobrego domu, któremu zachciało się pokozaczyć, ale zabawa przestała się podobać – parsknął Ahiga.

Jak zwykle siedział za swoim masywnym biurkiem. Jeszcze przed chwilą opierał się o nie łokciem i patrzył przez okno. Teraz odchylił się na krześle i zimne spojrzenie ciemnych oczu wbijał w zgarbionego chłopaka przed sobą. Spodziewał się jakiejś dziecinnej riposty. Dzieciak przypominał mu małego pieska, dożartego yorka albo jamnika, który chwyta cię za nogawkę, mimo że w środku aż cały trzęsie się ze strachu. I człowiek nie wie, czy dać mu kopa, czy się zacząć śmiać. Taki pocieszny szczeniak.

Teraz jednak nie uzyskał żadnej riposty.

– No to co? – spytał więc sam, unosząc przy tym brew i uśmiechając się pobłażająco. – Przyszedłeś tu błagać o litość dla swojego żigola? Chyba nie jesteś taki głupi?

Cherubin przestąpił z nogi na nogę. Trochę kręciło mu się w głowie. Nie do końca docierało do niego znaczenie słów tego strasznego mężczyzny. Głupi? To akurat usłyszał wyraźnie. Tak, był głupi. Bardzo głupi. Jak te wszystkie rozchichotane idiotki z brazylijskich telenowel, zakochane w wypacykowanych lowelasach z wygolonymi klatami.

– Hej, obudź się! – Ahiga pstryknął palcami, poirytowany brakiem odpowiedzi. – Jak nie masz mi nic do powiedzenia, to po co tu przylazłeś? Czy ty… Jesteś naćpany? – spytał domyślnie.

Nachylił się nad biurkiem, aby spojrzeć dzieciakowi w oczy. Nie ujrzał w nich tego charakterystycznego błysku, który zawsze wzbudzał w nim trudne do zdefiniowania uczucie. Ni to irytacji, ni…

– Po prostu spieprzaj – powiedział, nie pozwalając sobie na dokończenie myśli i na powrót zapadając się w fotel. – Nie nadwyrężaj mojej cierpliwości. Bo i tak już jest napięta do granic możliwości.

– Cierpliwości? – podłapał Raphael, odważając się spojrzeć gangsterowi prosto w oczy. – Był pan dotąd bardzo cierpliwy. Nadal pan jest. Tak cierpliwie pan czeka. I czeka.

– Co tam bredzisz? – parsknął gangster, jeszcze się nie złoszcząc.

– Czeka pan, a on nie przychodzi – kontynuował chłopak. – Mógłby pan go zabić gdziekolwiek był. Zabić jego rodzinę. Zemścić się. Ale pan tego nie zrobił. – Raphael, wciąż trzymając ręce w kieszeniach spodni zbliżył się do łóżka. – Cierpliwe pan czekał. Dalej pan czeka i się z nim bawi w „kotka i myszkę”. Podjudza, ale właściwie nic nie robi. Chce pan go zmusić do działania. Chce pan, żeby znów stanął przed panem. Z jakiegoś powodu sam pan do niego nie wyjdzie, więc siedzi pan tu i czeka, aż on tu przyjdzie. Prawda?

Zaparł się dłońmi o brzeg biurka i nachylił do przodu, pierwszy raz patrząc z takiego bliska na twarz Ahigi. Przeciętną i znacznie bardziej dotkniętą piętnem życia niż ta należąca do Johnny’ego.

– Chce pan zobaczyć go jeszcze raz – stwierdził Rapahel. – Jeszcze raz na własne oczy. A potem może i zabić, a może mu wybaczyć i zamknąć tutaj. W każdym razie, on i tak nie opuści tego miejsca. Nie wypuści go pan. Nie pozwoli odejść drugi raz. Nawet jeśli oznaczałoby to jego śmierć. Czy nie tak?

Ahiga otworzył usta, ale nie wyszło z nich żadne słowo. Poprawił się na fotelu. Jego i tak surowa twarz nagle stała się jeszcze bardziej napięta. Nie podobały mu się słowa, które usłyszał. To, jak bardzo były celne.

– I co? Postanowiłeś go ode mnie wybawić? – spytał po chwili z pogardliwym uśmiechem.

– Tak.

Ahiga zaczął się śmiać. Odchylił się na oparciu fotela i po prostu śmiał się donośnie. Dzieciak, pocieszny pekińczyk z nastroszonym futerkiem, był taki pewny siebie, gdy to mówił. Dawno nic go tak nie rozbawiło. Aż się zdziwił, gdy poczuł łzy w kącikach zaciśniętych ze śmiechu oczu. Dotknął dłonią swojej twarzy. Dziwne, od dawna obce mu doznanie.

Zaraz jednak przestało mu być do śmiechu, gdy poczuł na szyi ukłucie. Zadziałał instynktownie, nim jeszcze w pełni otworzył oczy. Chwycił w stalowym uścisku nadgarstek chłopaka i odciągnął jego rękę od siebie, czując przy tym, jak coś małego zostaje wyszarpnięte z jego szyi. Wszystko to trwało może sekundę.

Dopiero teraz ujrzał w dłoni dzieciaka strzykawkę. Nadal była prawie pełna, więc niewiele substancji zostało mu wstrzyknięte. Na razie nic nie czuł. Całe jego rozbawienie sprzed chwili rozpłynęło się w ułamku sekundy, jak dym z papierosa w rześkim, porannym powietrzu. Zastąpił je gniew. Ogromny gniew.

– Co to było?! – warknął. – Co to, kurwa, było?!

Nie doczekał się żadnej odpowiedzi. Dzieciak nadal stał w miejscu jak wryty. Chyba nie przemyślał tego zbyt dobrze. Nie miał zapasowego planu. Był tylko głupim, rozpuszczonym dzieciakiem, który dał się zmanipulować. Trybiki w jego mózgu działały na zwolnionych obrotach, bo aby w ogóle odważyć się tutaj przyjść, musiał nafaszerować się jakimś gównem.

Ahiga sapnął sfrustrowany. Nawet gdy był dzieckiem, nie czerpał przyjemności z wyrywania bezbronnym muszką skrzydełek. Może wielu miało o nim zupełnie odmienne zdanie, ale nie był sadystą.

– Johnny, nie sądziłem, że możesz upaść aż tak nisko – mruknął, patrząc na złotowłosego Cherubina.

Jego gniew trochę zelżał, widząc jego niepewność i zalęknienie. Znów zwrócił się do chłopaka, ale tym razem znacznie spokojniej:

– Po prostu powiedz, co jest w tej strzykawce, a…

Nie skończył, bo Raphael uniósł wreszcie głowę i spojrzał mu prosto w oczy. Uśmiechnął się przy tym krzywo.

– Pieprz się – syknął, grając silniejszego, niż był w rzeczywistości.

Ahiga uśmiechnął się krzywo pod nosem. A chciał mu odpuścić. Zbyt łatwo dawał się manipulować ładnym dzieciakom. Najwyraźniej nie potrafił uczyć się na błędach.

Sięgnął do szuflady biurka po broń i wycelował w chłopaka. Mógł go zabić. Ot tak. Kosztowałoby go to mniej wysiłku niż zawiązanie sznurówki w bucie. I nie byłby to jego pierwszy raz, ani drugi, ani trzeci…

W tym momencie drzwi do pokoju się otworzyły i pojawił się w nich jeden z jego ludzi. Skonsternowany zastaną sytuacją był tylko przez moment. Nie takie rzeczy w swoim życiu widział.

– Przerwałem coś? – spytał swojego szefa z głupawym uśmiechem. – Później przyjść i wezwać od razu kogoś do sprzątania?

– Sam nie wiem, czy coś przerwałeś – przyznał Ahiga. Nie był pewny, czy rzeczywiście pociągnąłby za spust. – O co chodzi?

– O tego skurwiela Johnny’ego. To może przyjdę później, jak już szef się pozbędzie się gościa? W jakikolwiek sposób.

– Och, nie – podłapał Ahiga, odwzajemniając uśmiech podwładnego. Zabezpieczył i schował z powrotem broń do szuflady. – Mów śmiało.

Jego człowiek zerknął na stojącego jak słup soli chłopaczka, ale nie on tutaj był przecież od decydowania.

– No więc wyjechał w stronę Austin, tak jak szef mówił. Ale niedawno jeden z naszych, który akurat był na transporcie, zauważył go przypadkiem, jadącego w zupełnie odwrotnym kierunku.

– Naprawdę? – Ahiga uniósł brwi i wbił spojrzenie w Cherubina, który z pochyloną głową uparcie patrzył się w podłogę. – W jakim to niby kierunku?

– Na lotnisko – odparł jego człowiek. – Zatrzymać go?

– Nie, za duże ryzyko. Zbyt dużo służb i ludzi. Dowiedz się tylko, gdzie się wybiera nasz przystojniak.

– Oczywiście.

Gdy znów zostali w pokoju we dwójkę, Ahidze pozostało tylko napawać się miną dzieciaka.

– Popatrz, popatrz. Zaryzykowałeś dla niego życie, a on spierdolił. Wiesz, on ma to we krwi. Zastanawiam się, czy ja wtedy wyglądałem tak żałośnie, jak ty teraz. I co zrobisz?

Cherubinowi zadrżała warga. Gdy później wracał do tego myślami, dochodził do wniosku, że prawdopodobnie Ahiga pozwoliłby mu wtedy odejść i wszystko potoczyłoby się inaczej. Wróciłby do domu, do rodziców, zjadł kolację, te paskudne, ekologiczne kiełki jego matki, wysłuchałby ich litanii nad jego fatalnymi ocenami oraz zachowaniem i poszedłby spać. W tamtym momencie jednak jego ciałem owładnęło rozgoryczenie i żal.

Znów rzucił się na Ahigę ze strzykawką w dłoni. Miał w niej rycynę. Sam wyekstrahował ją z rącznika, który w szklarni hodowała jego matka. Pamiętał, jak jako dziecko pomagał jej pielęgnować rośliny, a ona opowiadała mu o nich. Mawiała, że te najpiękniejsze są najbardziej niebezpieczne. Krążą w nich najgorsze trucizny. Że za pięknem zawsze kryje się zło.

Tym razem igła strzykawki nawet nie dotarła do celu. Ahiga złapał chłopaka za rękę i wykręcił mu ją z całej siły. Cherubin zahaczył boleśnie bokiem o kant biurka a potem upadł na podłogę. Ruch był na tyle gwałtowny, że także Ahiga na niej wylądował.

Strzykawka wyleciała Raphaelowi z dłoni i  potoczyła się poza zasięg ich obu. Chłopak próbował zerwać się na równe nogi, ale Ahiga przycisnął go do podłogi. Był od niego znacznie silniejszy. W normalnej walce nie miał z nim szans. Szarpanina między nimi tylko odbierała mu resztki sił. Gdy tylko zdołał na tyle wykręcić ciało, bez zastanowienia ugryzł z całej siły gangstera w ucho, aż nie poczuł w ustach ciepła krwi. To zaskoczyło Ahigę, który wydał z siebie zbolałe syknięcie i na moment poluzował uchwyt. Chłopak wykorzystał tę chwilę i wysunął się spod niego. Nie zdołał jednak wstać, bo znów został powalony. Zaraz znów został dociśnięty o wiele masywniejszym ciałem do podłogi. Spotkanie jego głowy i policzka z twardą powierzchnią było szczególnie bolesne. Ahiga trzymał go za włosy. Od uderzenia aż na chwilę pociemniało mu przed oczami.

Wszystko to działo się bardzo szybko. Raphael czuł narastającą panikę, która zaciskała mu gardło. Pośród chaosu panującego w jego głowie wyklarowała się jedna myśl:

– Ty nie chodzisz – rzucił, rozwierając szeroko oczy. – Twoje nogi…

Pożałował tych słów, zanim jeszcze skończył je wypowiadać. Kątem oka, wciąż przyciśnięty do podłogi, ujrzał, jak zmienia się twarz Ahigi. Dotąd twarz gangstera wykrzywiał zwykły gniew, teraz było to coś, czego Cherubin nie umiał nawet opisać słowami.

To, że Ahiga nie był w pełni sprawny, wcale nie przyniosło mu ulgi. Czuł wręcz coś przeciwnego. Pętla wokół jego szyi stała się jeszcze ciaśniejsza. Nikt nie wiedział – handlujące dzieciaki i nisko postawieni gangsterzy, pracujący na ulicach, którzy dostarczali Cherubinowi towar. Bo nie mogli wiedzieć. To była wielka tajemnica Ahigi. Nie mógł okazać żadnej słabości, bo w tym środowisku rządził najsilniejszy. I właśnie dlatego Cherubin już wiedział, że żywy tego miejsca nie opuści. Do tej pory jarzył się w nim jakiś słaby płomień nadziei. Teraz zgasł jak za podmuchem wiatru.

Po prostu się rozryczał, gdy poczuł jak zimne palce Ahigi spełzają na jego kark, a potem szyję. Każde, jeszcze delikatne, wręcz badawcze muśnięcie, wywoływały u niego skurcz wszystkich mięśni i wnętrzności.

– Nie chcę… – załkał.

Nie otrzymał żadnej odpowiedzi, bo drzwi biura znów się otwarły. Załzawionymi oczami dojrzał parę ciemnych butów. Po chwili stagnacji mężczyzna zaczął szybko się do nich zbliżać. Jeden krok, drugi, trzeci… Raphael poczuł gwałtowne, bolesne szarpnięcie w górę za ramię.

– Szefie! Co ten mały skurwiel…!

Następne było uderzenie w twarz. Tak silne, że głowę odrzuciło mu w bok, a przed oczami pociemniało. Promieniujący ból rozlał się po jego policzku i wzdłuż szczęki.

– Teraz to już nic – mruknął zrezygnowanym głosem Ahiga, unosząc się przy tym do siadu.

Oparł się plecami o biurko i zaczesał do tyłu rozczochrane włosy. Uśmiechnął się bokiem ust.

– No puść go już, bo coś złamiesz chuderlakowi. Wygląda przy tobie jak zapałka.

Masywnie zbudowany mężczyzna o nalanej twarzy i wygolonej na zero głowie spojrzał skonsternowany na dzieciaka, którego trzymał za fraki. Gdy po wejściu dojrzał scenę rozgrywającą się na podłodze, miał pewność, że ten mały skurwiel zaatakował jego szefa. Teraz już nic nie pojmował.

Ahiga widząc, że te ta drobna sugestia, była trochę zbyt subtelna dla jego wielkiego podwładnego z małym rozumkiem, uśmiechnął się pod nosem.

– Jak go połamiesz i nie będzie się do niczego nadawał, to ty go zastąpisz – zagroził.

– Schylę się po mydło? – parsknął domyślnie mężczyzna, po czym przyglądnął się chłopakowi, którego trzymał. – Cóż, gusta i guściki.

Zarechotał i puścił Cherubina, który wylądował twardo na podłodze. Wtedy wzrok mięśniaka padł na porzuconą szczypawkę.

– No ostro, szefie! Bym się nie spodziewał. To ja szefa zostawię samego.

Gdy drzwi się za nim zamknęły, Ahiga parsknął pod nosem rozbawiony idiotyzmem sytuacji, a potem jego wzrok padł na chłopaka. Dokładne na te jego ciemne, rozszerzone teraz do granic możliwości ślepia.

– Moje psy są mi bardzo wierne. Rozszarpałyby każdego, kto zaatakował ich pana – wytłumaczył. – Już tak nie spinaj tych kościstych pośladków.

Wszystko emocje z niego zeszły jak powietrze z przekłutego balonika. Pokręcił zrezygnowany głową.

– To co teraz? – Usłyszał pytanie. – Nie wypuścisz mnie, prawda?

– Nie mogę.

– Wiem – odparł Raphael, pozwalając pojedynczej łzy spłynąć mu po policzku.

Sięgnął po strzykawkę i wbił igłę w swoją nogę, nim Ahiga zdążył jakkolwiek zareagować.

– Przekaż ode mnie Johnny’emu – rzucił z uśmiechem, wystawiając środkowy palec.